Πέρυσι τέτοιο καιρό πάνω κάτω, θυμάμαι να λέω σε όποιον ξέρω, πως πρέπει να δει το “You“. Όπως και δήποτε. Όχι, δεν θα σου κρυφτώ, αντιμετώπιζα τη σειρά σαν ένοχη απόλαυση περισσότερο, από αυτές που κολλάς, δίχως προφανή λόγο και αιτία. Σίγουρα, δεν είναι μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών, δεν ξέρω καν αν θα την έβαζα στη λίστα με τις καλύτερες της χρονιάς, μιας και τα τηλεοπτικά standards πια είναι τόσο ψηλά, που για να τα περάσεις, πρέπει να την ιδρώσεις τη φανέλα αρκετά.
Το στόρι μόνο πρωτότυπο, δεν το λες. “Αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Αγόρι ερωτεύεται. Αγόρι παθαίνει ψύχωση με το κορίτσι. Ως πού θα φτάσει για να το κερδίσει;”. Βασισμένο, στο ομότιτλο βιβλίο της Caroline Kepnes λέει, αλλά δεν δώσαμε μεγάλη σημασία, καθώς μας θύμησε τον σωρό από αντίστοιχα βιβλία που βρίσκεις στοιβαγμένα σε πάγκους σούπερ μάρκετ, μαγαζιών με καλλυντικά και στο πανηγύρι του Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω.
Όπως με είχε ενημερώσει η κοπέλα μου ο πρωταγωνιστής της σειράς, τα είχε πει πολύ καλά στο “Gossip Girl“, που δεν το είχα και σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά έδωκα μια ευκαιρία στο “You”, γιατί το τρέιλερ, φαινόταν πολύ πιο βαρεμένο (με την καλή έννοια) , από ένα συνηθισμένο lovestory, που χάσκεις μύγες στο δεκάλεπτο, από την βαρεμάρα! Ο Τζο που λες είναι ένας διαβαστερός υπάλληλος βιβλιοπωλείου που γνωρίζει την Μπεκ και την ερωτεύεται. Καλά, ως εδώ. Βέβαια, δεν την γνωρίζει τη στιγμή της συνάντησης τους, αλλά την ξέρει πολύ πριν του συστηθεί. Όχι, γιατί είναι αδελφές ψυχές κι αισθάνεται σαν ήταν πάντοτε μαζί, αλλά γιατί είναι ένας ψυχικά διαταραγμένος stalker.
Τα επεισόδια φεύγουν νεράκι κι ο Τζο, από συμπαθής τέλειος άντρας της διπλανής πόρτας, γίνεται ένας Psycho αφηγητής, που δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά μέχρι να κερδίσει την αγάπη της Μπεκ. Κι όταν γράφουμε πουθενά, πιστεύουμε ότι το έπιασες το νόημα. Ο Penn Bagdley (που είναι και τραγουδιστής των MOTHXR) είναι καταπληκτικός τόσο ερμηνευτικά, όσο και σαν αφηγητής, με το ανατριχιαστικό voice over, να γίνεται ο άσσος στο μανίκι της σειράς.
Στον δεύτερο κύκλο του “You”, που βγήκε μόλις μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα στο Netflix, ο Τζο προσπαθεί να ξεχάσει την Μπεκ γιατί τον πλήγωσε πολύ και γνωρίζει τυχαία (μάλλον;) την Λοβ, που την υποδύεται η Βικτόρια Πεντρέτι άρτι αφιχθείσα από το καταπληκτικό “The Haunting of Hill House“. Ναι, σωστά κατάλαβες, την ερωτεύεται, μα θέλει να αφήσει πίσω του τον παλιό stalker εαυτό του. Όπως καταλάβαινεις, “Once a stalker, always a stalker”, επομένως η κατάσταση μπλέκεται ξανά κι εσύ βλέπεις τις ώρες να περνάνε σα λεπτά μπροστά από την οθόνη σου, ξεχνώντας ρεβεγιόν, γαλοπούλες, παραμονές Πρωτοχρονιάς και τον αδερφό σου στο αεροδρόμιο.
Άλλωστε, είναι τόσο καλογραμμένος ο δεύτερος κύκλος και φαίνεται ότι ξέρει να πατάει όλα τα σωστά κλισέ κουμπιά των twists σε κάθε επεισόδιο σχεδόν. Δηλητηριώδεις ατάκες, λατρεμένες σεναριακές ανατροπές, παρουσιάζοντας μαεστρικά το διαρκές κυνηγητό και mind game, μεταξύ θύτη και θύματος, με τους ρόλους να εναλλάσσονται non stop. Στην εποχή που τα social media, δίνουν ένα γοητευτικό άλλοθι στους weirdos που δεν τα χρησιμοποιούν, η σειρά πιάνει το σφυγμό της εποχής και γελά σαρδόνια στα μούτρα της, παραδίδοντας αυτό που έχει τόσο ανάγκη. Αγνό τηλεοπτικό εθισμό!
