Τα έχουμε ξαναγράψει και δεν θέμε να γινόμαστε κουραστικοί, αλλά τσάμπα είναι, θέλουμε 3 ωρίτσες ακόμη για να φύγουμε από το γραφείο, επομένως πάμε άλλη μια φορά. Οι τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια, ρίχνουν στα αυτιά του κινηματογράφου. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί, έχουν βρει τη “Γη της Επαγγελίας” τους και μας αναγκάζουν να μην κοιμόμαστε τα βράδια, για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα επεισόδια μπορούμε. Aυτή η χρονιά που μας αφήνει σε λίγες μέρες, είχε καλή τηλεοπτική σοδειά. Σκεφτήκαμε λοιπόν, να σου αραδιάσουμε τις 7 καλύτερες για τους παροικούντες στο Provocateur.
Σε αυτό το road trip όλα επιτρέπονται κι η κοινώς αποδεκτή ηθική δεν έχει θέση. Άλλωστε, αυτός ο γαμημένος κόσμος τελειώνει κάθε λεπτό που περνά και παίρνει μαζί με τις άχρηστες πληροφορίες, που καταναλώνουμε μπροστά από ευκρινείς οθόνες κι εκείνες τις στιγμές που έχουν αξία. Πιστόλια που εκπυρσοκροτούν, ματωμένα κορμιά, δαγκωμένα χείλη, βινύλια που γυρίζουν σε πικάπ αγνώστων, ο ανομολόγητος φόβος κι η μυρωδιά του αέρα, όταν κατεβάζεις το παράθυρο σου, για να ρουφήξεις λίγο ζωή, θα χαθούν στο πέρας του χρόνου τους και του χρόνου σου. Στο τέλος, θα μείνουν εκείνος κι εκείνη, με φόντο ένα κινούμενο σύμπαν να τυλίγεται στις φλόγες.
Πολλοί χαρακτήρισαν το “When They See Us“, μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία. Όμως μη γελιέσαι, εδώ δεν υπάρχει Νέμεσις και η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ. Ίσως λίγα λεπτά πριν το τέλος, ένα αίσθημα ανακούφισης σβήσει τα παραπάνω, μα όταν τα αληθινά πρόσωπα των 5 του Σέντραλ Περκ, εμφανιστούν πλάι στα ονόματα των πρωταγωνιστών, δεν γίνεται να μη βουρκώσεις. Στο τέλος της θέασης της απλά μηρυκάζεις σε όσους γνωρίζεις να σταματήσουν ό,τι κάνουν και να την δουν άμεσα. Θες να γίνουν όλοι κοινωνοί του μηνύματος της. Αυτού δηλαδή που τρίβει στα μούτρα μας μια βαθιά ξενοφοβική κοινωνία, που αναμασά ρατσιστικά κλισέ και στερεότυπα και αρνείται μετά βδελυγμίας, να βάλει το καθρεφτάκι της μπροστά στο πρόσωπο της. Βλέπεις, γνωρίζει από πριν το παραμορφωμένο είδωλο της και ντρέπεται να το αντικρίσει κατάματα. Αυτό συμβαίνει, γιατί κρύβει στο βλέμμα του τη βία, που γεννά κάθε του ανάσα και τον φόβο, μήπως βρεθεί κάποια στιγμή στη θέση του θύματος.
Το “Unbelievable”, δεν κρύβει το πρόβλημα, σα σκόνη κάτω από το χαλί. Αντίθετα το φέρνει στο προσκήνιο με ένα σκληρό, αλλά αληθινό τρόπο. Δίχως φτιασίδια και εύκολες υπεκφυγές. Μας βάζει να κοιτάξουμε το τέρας στα μάτια. Αν προβαλλόταν στα σχολεία, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Σκιαγραφεί, με αναπάντεχο ρεαλιστικό τρόπο όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις που υφίστανται τα θύματα, καθόλη τη διάρκεια της πάλης τους με το τραύμα που τους προκάλεσε ο βιαστής τους.
Ευαίσθητο, αστείο και φορτωμένο μέχρι πάνω με καταπιεσμένη λίμπιντο, αγχωμένες εφηβικές ανησυχίες και άπαιχτη “βρετανίλα”, είναι ακριβώς η σειρά που είχες ανάγκη στο γυμνάσιο και το λύκειο για να καταλάβεις πώς διάολο παίζεται το παιχνίδι. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι, αλλά μονάχα αβέβαια πιτσιρίκια. Πρώην παιδάκια που παλεύουν με την ενηλικίωση κουβαλώντας το καθένα τα δικά του βάσανα, τις δικές του ανασφάλειες, το δικό του οικογενειακό περιβάλλον και τη δική του ντροπή. Τι ξέχασα; Α ναι, τη Τζίλιαν Άντερσον! Που όλοι θα τη θέλαμε στον περίγυρό μας, φτάνει να μην ήταν… η μαμά. Γνώμη μου: ΟΦΕΙΛΟΥΝ να την εντάξουν στο σχολικό πρόγραμμα αλλά μέχρι τότε… ΔΕΣ ΤΗ!
Σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, φωτογραφία, κάστινγκ, μοντάζ, μακιγιάζ, απ’ τη μεγάλη εικόνα ως τη μικρή λεπτομέρεια, η σειρά δεν χάνει πουθενά, δεν μπάζει πουθενά, δεν σ’ αφήνει να της προσάψεις τίποτα. Όσο εκείνη φορτώνει με ευθύνες και κατηγορεί χωρίς φόβο, πρόσωπα, θέσεις και συστήματα, εσύ όχι απλώς δεν μπορείς να κατηγορήσεις, αλλ’ αναγκάζεσαι να χειροκροτήσεις αυτό που, αν το ‘βλεπες σε μεγάλη οθόνη, θα ήταν υλικό οσκαρικής νίκης. Με λίγα λόγια: διαμάντι!
To ενήλικο animation αντεπιτίθεται και πολύ καλά μας κάνει. Ο Bojack, οδηγεί το άρμα της πιο αφοπλιστικά ειλικρινούς σειράς που είδαμε ποτέ, διαλύοντας μας τη ζωή με τις αλήθειες του. Κατουρώντας κάθε κλισέ, που έχει ειπωθεί για τα υπαρξιακά διλήμματα, δεν χαρίζεται σε κανέναν και πάνω από όλα στον εαυτό του. O BoJack είναι ένας Μπουκόβσκι στο σώμα ενός αλόγου. Ένας σκληρός μηδενιστής (όχι ο ράπερ), που όμως δεν τα παρατάει και συνεχίζει να ψάχνει την ουσία της ζωής.
“Fleabag“
H τηλεόραση, θέλουμε να είναι κάπως έτσι. Κι η ζωή μας μαζί. Αστεία, προκλητική, ευφάνταστη, σέξι, αληθινή. Η Phoebe Waller- Bridge βάζει τόση ψυχή σε αυτή τη σειρά, που δεν γίνεται μετά να μην τη συζητάς συνέχεια.
Βάλτε στα σχόλια και τις δικές σας επιλογές να κάνουμε παιχνίδι!
