Εδώ στο τιμημένο Provocateur αν μη τι άλλο, είμαστε ειλικρινείς. Τα λέμε και τα γράφουμε, έξω από τα δόντια. Στο θέμα μας, τώρα. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, η τηλεοπτική παραγωγή ρίχνει ξεκάθαρα στα αυτιά της κινηματογραφικής. Αν δεν μας πιστεύεις, σκέψου με πόσες σειρές έχεις φάει κόλλημα κατά τη διάρκεια της χρονιάς κι αντίστοιχα πόσες ταινίες αναφέρεις στη λίστα των καλύτερων πραγμάτων που σου συνέβησαν φέτος. Η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ των σειρών, δικαιολογημένα νομίζουμε! Ωστόσο, ο σινεμάς που λένε κι οι παλιοί κινηματογραφιστές, έχει τη δύναμη να τα φέρει τούμπα όλα όταν βρει δημιουργό σαν το Νόα Μπάουμπακ να φτιάχνει ταινίες σαν το “Marriage Story”.
Ξεχάστε το “Joker” και το “Irishman“, εδώ μιλάμε για την ταινία της χρονιάς. Όχι, ντάξει μη βαράς και μη μπινελικώνεις στα σχόλια. Δεν είπαμε ότι δεν είναι ταινιάρες τα άλλα δύο, αλλά στην περίπτωση της νέας ταινίας του Μπάουμπακ, μιλάμε για σινεμά που θα έβλεπε ο Μπέργκμαν και θα δάκρυζε κι ο Γούντι Άλεν, με τον Φελίνι και τον Ρόμπερτ Άλτμαν θα χειροκροτούσαν όρθιοι. Η περίληψη μοιάζει με πολυφορεμένο, χαζορομαντικό στόρι για κατανάλωση υπερμεγέθους σακούλας πατατακίων, κάτω από το καινούριο μας πάπλωμα. Η Νικόλ (Σκάρλετ Γιόχανσον) είναι ηθοποιός, μια μητέρα που αγαπάει τον γιο της Χένρι, νοιάζεται για τη μητέρα της και την αδερφή της, μια γυναίκα που δεν κλείνει ποτέ τα ντουλάπια του σπιτιού. Ο Τσάρλι (Άνταμ Ντράιβερ) είναι προσεκτικός θεατρικός σκηνοθέτης, ένας απίστευτα ταλαντούχος και δημιουργικός άνθρωπος, τρώει λαίμαργα και είναι απερίγραπτα ανταγωνιστικός. Στην “Ιστορία Γάμου” βλέπουμε την εξέλιξη των πρωταγωνιστών, μέσα από την δυσκολία του διαζυγίου.
Ωστόσο, αυτό που καταφέρνουν όλοι οι συντελεστές του φιλμ, είναι να μας δώσουν την πιο αληθινή συνύπαρξη ενός ζευγαριού, επί οθόνης, που έχουμε δει τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, κοφτερό χιούμορ, κι αριστουργηματικά κάδρα, διαδραματίζεται εμπρός μας, η ιστορία ενός ζευγαριού, που αγαπήθηκε πολύ, ωστόσο έφτασε στη στιγμή, που ο καθένας πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο του. Κι είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, να πας από το μόνος στο μαζί, και μετά να αφήσεις το μαζί και να γυρίσεις πάλι στο μόνος.
Όλη αυτή η σκληρή, σχεδόν σπαρακτική διαδρομή, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί, ακόμη και στο σινεμά, ένα μέσο που μπορεί να καταργήσει τις συμβάσεις τις πραγματικότητας, δίνοντας μια ποιητική προέκταση, σε όσα βιώνουν οι πρωταγωνιστές. Στο “Marriage Story”, με έναν συγκλονιστικό Άνταμ Ντράιβερ και την καλύτερη Σκάρλετ Γιόχανσον που έχουμε δει στις οθόνες μας, οι κινηματογραφικές στιγμές που εναλλάσσονται μοιάζουν ανατριχιαστικά, με όσες έχουμε βιώσει. Η σταδιακή κατάρρευση του ζευγαριού, η αποδόμηση της σχέσης τους, η μοναξιά που έρχεται να πνίξει τη συνήθεια και τη συνύπαρξη κι αυτή η σιωπηρή, μα νευρώδης αμηχανία ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, δεν στρογγυλεύει τίποτα στο θεατή. Είναι τρομακτικά αληθινή.
Εκεί λοιπόν που γελά δυνατά, ενώ παρακολουθεί, εκεί βουρκώνει. Εκεί που σκάει πάλι ένα χαμόγελο, νιώθει ένα κόμπο στο λαιμό του και τα πόδια του να τρέμουν. Βλέπεις, ο σκηνοθέτης δεν του χαρίζεται, γιατί έχει φέρει με μαεστρία μπρος στα μάτια του, ένα κάτοπτρο που καθρεφτίζει όλη την αλήθεια δυο ανθρώπων που ερωτεύτηκαν πολύ, αγαπήθηκαν πραγματικά, κάνανε ένα παιδί μαζί, μα τώρα πρέπει να μάθουν αλλιώς.
Πέρα από τις ερμηνείες (kudos στην τεράστια Laura Dern, που επιβάλλεται να πάρει το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου) και τη σκηνοθεσία κρατάμε τη σπαράζουσα αντιπαράθεση των δύο πρωταγωνιστών στο νέο σπίτι του Τσάρλι, με όλα εκείνα τα ανείπωτα να λέγονται πια σαν κραυγές και τον Ντράιβερ να μας τραγουδά το “Being Alive” του Στίβεν Σοντχάϊμ. Σίγουρα δεν βγήκε αλώβητος μέσα από το διαζύγιο του, μα επέζησε, έμεινε ζωντανός, παρότι μόνος. Τα φώτα θα σβήσουν, οι τίτλοι τέλους θα πέσουν και μια γενιά θα κοιμηθεί πιο χαρούμενη, γνωρίζοντας, πως είδε μια ταινία που θα την καθορίσει.
