Εναντιωνόμαστε στον φόβο με μια συναυλία που θα τρίξει η Αθήνα

Ζούμε μέρες δυστοπίας, μέρες που μικρές σπίθες καθρεφτίζουν ένα αμήχανο τρεμόπεσμα στη ματιά που προσπαθεί να χαρτογραφήσει μια περίοδο που ανατέλλει, με φόντο την αναλήθεια της μικροπολιτικής, που στηρίζεται στα πήλινα πόδια του φόβου. Είναι εκείνη ακριβώς η αίσθηση που σε κρατάει σε εγρήγορση σε περιόδους κινδύνου, βοηθώντας σε να καθορίσεις αν πρέπει να πολεμήσεις ή να ξεφύγεις από αυτές. Ποιος κατάφερε όμως να ξεφύγει από το πάθος για τη λευτεριά, ποιος μπόρεσε να μην υψώσει τη γροθιά του μπροστά στο άδικο; Ποιος δεν χαμογέλασε μπροστά σε μια μάχη που χάθηκε, σε έναν πόλεμο για τα ιδανικά της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης των ανθρώπων, για το δικαίωμα στην επιλογή;

Εδώ και κάποιες εβδομάδες, η ασυνέπεια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, αντισταθμίζεται φρικαλέα με το δόγμα “Νόμος και Τάξη”, χαϊδεύοντας τα χαμηλά ένστικτα ενός κόσμου, που βιώνει την πραγματικότητα της ζωής του μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του δελτίου των 20:00 και που φαντασιώνεται μια πόλη-γουέστερν.

Από τη βλακώδη εισβολή στους κινηματογράφους στο τραγελαφικό ντου στο κλαμπ και από εκεί στο σύννεφο χημικών και τυφλού ξύλου στην ΑΣΟΕΕ, με ανυπόστατες μέχρι και σήμερα συλλήψεις. Ο βασανισμός του Λάμπρου Γούλα στα στενά των Εξαρχείων, άνοιξε τον δρόμο για σωρό αναίτιων βιαιοπραγιών, μετρώντας ανοιγμένα κεφάλια κοριτσιών που στο ορκίζομαι, το πείσμα τους δεν έσταξε ούτε δάκρυ. Ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις σε “παγιδευμένα” αυτοκίνητα την ώρα που χιλιάδες ξεκληρισμένοι αφήνουν την αγκαλιά των αλληλέγγυων για να μεταφερθούν σε στρατόπεδα-φυλακές, με την κατάντια δημοσιογράφου και πολιτικού Μπογδάνο, να μας τραβάει το αφτί καλώντας μας να αποδαιμονοποιήσουμε επιτέλους τα ξερονήσια.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, δάσκαλος στο πως να χτίζεις καριέρα πάνω στον βασανισμό και τη διαπόμπευση ανθρώπων μη έχοντας την παραμικρή ενοχή, μας παραγγέλνει τελεσίγραφα στρώνοντας το έδαφος μιλώντας μας για νέους Γρηγορόπουλους. Ο άνθρωπος που κρέμασε στα μανταλάκια τα οροθετικά εκείνα πλάσματα που αργοπέθαιναν στα εξώφυλλα εφημερίδων και στα παράθυρα τηλεοπτικών σκουπιδιών, με το αφήγημα της προστασίας των αντρών που βρέθηκαν δίχως προφύλαξη μαζί τους, είναι παλιός μας γνώριμος και έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Δεν του κάνουμε και δεν μας κάνει, θέλει να μας αφανίσει και δεν θα του περάσει.

Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου επαναδιεκδικούμε τον δημόσιο χώρο, θρυμματίζοντας το κάτοπτρο του φόβου. Στα Προπύλαια, στήνουμε με το σώμα μας οδοφράγματα ενάντια στο ασφυκτικό κλίμα του κρατικού αυταρχισμού, απαντώντας στην αστυνομική αυθαιρεσία.

Είμαστε η φασαρία της ζωής στη νέκρα του “Ησυχία, Τάξη και Ασφάλεια”. Δεν καθόμαστε σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο ήλιο και ωραίους ανθρώπους εκεί έξω.

Να μη γίνει ο φόβος συνήθειά μας! Τσέκαρε εδώ.