Οι αχώνευτοι U2 κι εξίσου πιο αχώνευτος Bono, έχουν κρύψει στο With or Without You, όλη την αλήθεια για τον έρωτα, τραγουδώντας την κατάσταση που δεν μπορείς να ζήσεις μαζί, αλλά ούτε χωρίς τον άλλο. Πριν τα ελληνικά ραδιόφωνα το ξεφτιλίσουν στο airplay τους παίζοντας το 363 φορές τη μέρα, ήταν μια από τις πιο αποστομωτικές απαντήσεις, όταν κάποιος έκανε την πολυφορέμενη ερώτηση, τι είναι ο έρωτας. Πλέον, μπορείς να του λες, δες το “The End of the F***ing World” και θα καταλάβεις.
Αν σκεφτείς κάποια δακρύβρεχτη ιστορία ενός love story, που δεν είχε happy end κι έμειναν χώρια τα παιδιά, τότε σκέψου το ξανά. Στη σειρά του Netflix, συναντιούνται ο James κι η Alyssa. Ο James νομίζει πως είναι ψυχοπαθής κι έχει σκοτώσει κάποια ζωάκια, με στόχο να εκπαιδευτεί κατάλληλα, ώστε να κάνει το επόμενο βήμα και να σκοτώσει κι άνθρωπο. Η Alyssa από την άλλη, είναι μια δύστροπη 17χρονη που την εκνευρίζουν οι πάντες, καθώς αισθάνεται ότι δεν χωράει πουθενά, μοιράζοντας μπινελίκια δεξιά κι αριστερά. Βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ του Charles S. Forsman, η σειρά ακολουθεί ένα σανιδομένο road trip ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες, που μόνο καρτουνίστικοι δεν είναι. Ο Αlex Lawther, που έχει κάνει το πέρασμα του από το “Imitation Game” και το “Black Mirror” κι η Jessica Barden που τα έχει πει πολύ όμορφα στο “Penny Dreadful” και στον “Αστακό” του Λάνθιμου είναι οι βασικότεροι άξονες του “End of The F***ing World” καθώς οι νευρώδεις ερμηνείες τους, βάζουν το επαρκές γκάζι σε μια από τις πιο καλογραμμένες σειρές που έβγαλε η βρετανική τηλεόραση εδώ και χρόνια.
Με ένα κατάμαυρο και κυνικό χιούμορ, τιμώντας την κληρονομιά του “True Romance” και του “Natural Born Killers“, η σειρά στα 16 επεισόδια που έχουν οι δυο της σεζόν, εξερευνά όλο το κακοτράχαλο μονοπάτι αυτού που καλούμε έρωτα. Με στυλιζαρισμένα κάδρα κι ένα soundtrack, που σε κάνει να αναφωνείς σαν μπάρμπας: “που τις βρίσκουν αυτές τις τραγουδάρες οι κερατάδες;“, παρουσιάζεται λιτά και απελευθερωτικά το ταξίδι τους, προς την αγάπη. Η συνύπαρξη, οι μικρές χαρές κι οι αναμνήσεις, που άλλοτε δρουν στοιχειωτικά κι άλλοτε καθαρτικά στην εξέλιξη της ιστορίας τους, εναλλάσσονται σαν 20λεπτα ταινιάκια μικρού μήκους, δίχως να κοιλιάζουν. Αντίθετα, εξελίσσουν την ιστορία και τους χαρακτήρες, που βαδίζουν καθόλη τη διάρκεια σε ένα ηλεκτρισμένο, τεντωμένο σκοινί πάνω από το έδαφος όπου λοξοκοιτά από τη μία την καταπιεσμένη και αμήχανη εφηβική σεξουαλικότητα και από την άλλη την ανοίκεια τρυφερότητα μιας γενιάς, που έχει εξιδανικεύσει την μοναχικότητα. Το voice over στα κεφάλια των πρωταγωνιστών περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια τη συναισθηματική αλήθεια τους κι όλα όσα καταπίνουν στο όνομα θυμού, μοναξιάς κι έρωτα.
Σε αυτό το road trip όλα επιτρέπονται κι η κοινώς αποδεκτή ηθική δεν έχει θέση. Άλλωστε, αυτός ο γαμημένος κόσμος τελειώνει κάθε λεπτό που περνά και παίρνει μαζί με τις άχρηστες πληροφορίες, που καταναλώνουμε μπροστά από ευκρινείς οθόνες κι εκείνες τις στιγμές που έχουν αξία. Πιστόλια που εκπυρσοκροτούν, ματωμένα κορμιά, δαγκωμένα χείλη, βινύλια που γυρίζουν σε πικάπ αγνώστων, ο ανομολόγητος φόβος κι η μυρωδιά του αέρα, όταν κατεβάζεις το παράθυρο σου, για να ρουφήξεις λίγο ζωή, θα χαθούν στο πέρας του χρόνου τους και του χρόνου σου. Στο τέλος, θα μείνουν εκείνος κι εκείνη, με φόντο ένα κινούμενο σύμπαν να τυλίγεται στις φλόγες.
