Κάποτε άμα κι ήθελες να είσαι γοητευτικός, καθόσουν στο καπό του αυτοκινήτου, έβγαζες ένα τσιγάρο και το χτύπαγες πάνω στο πακέτο σου (σκληρό ή μαλακό, είχε να κάνει με το στυλάκι σου το κυριλέ, ή το χύμα). Κάποτε άμα κι ήθελες να φαίνεσαι σοφός, έπρεπε να κρατάς στα χέρια ένα τσιμπούκι ξύλινο, κι από το στόμα σου να βγάζεις και πυκνό καπνό γαλάζιο, μαζί με τις φιλοσοφικές ιδέες σου. Κάποτε αν ήθελες να φαίνεσαι κιμπάρης και λεφτάς, έβγαζες ένα πούρο και το άναβες, παχύ, με άρωμα έντονο που έμενε πάνω στα ρούχα σου για μέρες. Σήμερα, όλα αυτά συνεχίζουν να συμβαίνουν. Μόνο που, η εποχή προσφέρει μια επιλογή ακόμα. Και (γνώμη μου), ίσως να είναι η καλύτερη απ’ όλες.

Ατμός! Η λέξη που μαγειρεύει άνοστα μα υγιεινά τα φαγητά μας, είναι επίσης και μια λέξη που μπαίνει στο γήπεδο του καπνού για να γίνει ένας ακόμα παίκτης, ένας ωραίος παίκτης, ένας παίκτης καθόλου άνοστος. Είναι η εξέλιξη του τελευταίου, παραδοσιακά σαγηνευτικού είδους, σ’ έναν αναλογικό κόσμο που ανοίγει την πόρτα του για να μπει το μέλλον. Η γραφομηχανή έκανε χώρο για τον υπολογιστή, η τηλεόραση παίζει πια και στο διαδίκτυο, το τηλέφωνο έγινε smartphone, κι η βενζίνη στο αμάξι σου κάνει λίγο πιο κει για να χωρέσει στον κινητήρα ο ηλεκτρισμός. Ε, το τσιγάρο εκεί θα ‘μενε, αποκλειστικά σε καπνό, χαρτάκια και πίπες; Δεν θα ‘μενε…

Ατμός λοιπόν, μόνο που ο ατμός κουβαλάει (;) μαζί του μια σειρά προβλήματα. Ας πούμε:

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα είναι δύσκολα, μπελαλίδικα, θέλουν κόπο να τα γεμίζεις, να τα σκουπίζεις, να τα προσέχεις. Σωστά; ΛΑΘΟΣ.

Αν μιλήσεις με καπνιστές πίπας ή στριφτού τσιγάρου, θα στο πουν: η μισή χαρά είναι το γέμισμα, η μισή χαρά είναι το στρίψιμο. Όμως, να μη γελιόμαστε, αυτή η μισή χαρά γίνεται ολόκληρη ταλαιπωρία όταν μιλάμε για υγρό ατμίσματος (με τον ίδιο τρόπο που η χαρά στη ροδέλα ενός παλιού τηλεφώνου γίνεται τσάμπα κούραση αν βάλεις ροδέλα στο κινητό σου!). Ε, λοιπόν, φίλε ατμιστή, το ηλεκτρονικό τσιγάρο δεν είναι ντε και καλά, γεμίσματα υγρού και χαρτοπετσέτες. Υπάρχει το myblu, κι εκεί το γέμισμα έχει ως εξής: βγάζεις κάψουλα απ’ το πακέτο, τη βάζεις στη συσκευή, ακούς “κλικ”, ξεκινάς να ατμίζεις. Με λίγη νικοτίνη (0.8) ή με μπόλικη (1,6), επιλογή δική σου. Τόσο εύκολο. Πιο εύκολο κι απ’ τον ν’ ανάψεις τσιγάρο από πακέτο. Επόμενος…

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα είναι άσχημα, είναι τεράστια, είναι σαν Game Boy με τσιμπούκι. Σωστά; ΛΑΘΟΣ.

Υπάρχουν ηλεκτρονικά τσιγάρα που τα λένε: “Ανοιχτού Συστήματος”. Και είναι αυτά που ξέρεις, τα Game Boy με τσιμπούκι. Άσχημα, μεγάλα, κανένα στυλ. ΑΛΛΑ. Υπάρχουν και τα “Κλειστού Συστήματος”. Μικρά, διακριτικά, ΟΜΟΡΦΑ. Όπως θα ‘πρεπε να είναι, για να πάνε κόντρα τα γοητευτικά προϊόντα του καπνού που υπάρχουν χρόνια τώρα. Το myblu που λες, είναι τέτοιου τύπου, όμορφο. Δεν με πιστεύεις; Ρίξε μια ματιά εδώ από κάτω. Επόμενος.

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, έτσι και σου τελειώσει το υγρό, άντε βρες να τα γεμίσεις. Σωστά; ΛΑΘΟΣ.

Το κλασικό τσιγάρο, άμα σου τελειώσει πας κι αγοράζεις άλλο απ’ το περίπτερο. Στο ηλεκτρονικό, τι κάνεις; Πας κι αγοράζεις κάψουλες απ’ το περίπτερο! Το μόνο που χρειάζεται είναι να καπνίζεις ηλεκτρονικό με κάψουλες (σε τρομερές γεύσεις: καπνό θες, βανίλια θες, μπλε πάγο θες, φράουλα θες, απ’ όλα βρίσκεις!). Ε, και να υπάρχει περίπτερο κοντά σου… Επόμενος!

Τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, έτσι και ξεφορτιστούν όσο είσαι έξω, ξέχνα τα! Σωστά; ΛΑΘΟΣ.

Για να φορτίσεις ένα myblu, χρειάζεσαι 30 λεπτά. (Για να γίνει το φωτάκι μπλε, που πάει να πει ότι φόρτισε 100%). Αυτό. Και το φορτίζεις όπου και όπως θες, αφού ο φορτιστής του έχει άκρη USB. Οπότε, έχεις μαζί σου λάπτοπ; Είσαι εντάξει. Έχεις μαζί σου ένα powerbank; Είσαι τέλεια. Δεν έχεις μαζί σου τίποτα; Μη σκας, το USB σε φορτιστή πρίζας και βαλ’ το στην πρίζα. Μόνο μισή ωρίτσα να ‘χεις, και άτμισες! The End.

Οπότε, αν το άτμισμα σ’ αρέσει αλλά φοβόσουν πως δεν είναι όμορφο ή βολικό, ώρα να το ξανασκεφτείς. Και μην ξεχνάς: το “μοντέρνο” του σήμερα, θα είναι το ρετρό του χθες. Κι αν υπάρχει ένα εύκολο e-cig, που με βεβαιότητα θα είναι σ’ όλες τις γοητευτικές φωτογραφίες του αύριο, αυτό είναι “δικό σου”, κι ακούγεται σαν “μπλε”…