Δεν βγάζω άκρη και τ’ ομολογώ. Στις θήκες των κινητών (νόμιζα πως) τα είχα δει όλα. Είχα δει αυτάκια, είχα δει στρασάκια, είχα δει πόδια, είχα δει καθρέφτες, είχα δει χερούλια για τιμόνι φορτηγού… Ε, τώρα πια, ΟΝΤΩΣ ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ. Και τα ένιωσα…
Δέρμα. Όχι δέρμα όπως λέμε “δερμάτινο τζάκετ” (γενικά να προτιμάτε δερματίνη ρε, κρίμα είναι), αλλά δέρμα όπως λέμε: “Ένα συνθετικό πράγμα που μοιάζει σαν να ‘βγαλε ξαφνικά το κινητό σου μάγουλο”. Έχει αισθητήρες που μετράνε το άγγιγμα, αλλά κυρίως, σου δίνει την αίσθηση ότι αγγίζεις στ’ αλήθεια ένα χέρι, χαϊδεύεις ένα μάγουλο, νιώθεις “έναν άνθρωπο” στην αφή του τηλεφώνου σου. Να, δες και μόνος σου, κι έλα μετά να ξεράσουμε παρέα…
Λοιπόν, δεν ξέρω πώς σου φάνηκε, αλλά εμένα μου γύρισε τα μέσα έξω. Και ξερνάω που θ’ ακουστώ σαν τη γιαγιά μου, αλλά πιο πολύ ξερνάω που είδα αυτό το πράγμα, οπότε: “Βγείτε μωρέ έξω, κάντε φίλους, κάντε σχέσεις, γνωρίστε αννθρώπους. Έτσι ακουμπάει ο κόσμος χέρις και μάγουλα, όχι με θήκες στα τηλέφωνα”.
Μόνο προσοχή! Μη βγείτε έξω ΜΕ ΔΕΡΜΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ. Θα γίνει χαμός, ε! Δεν κάνω πλάκα…
