Είσαι στη δουλειά και παλεύεις με ένα άρθρο, εδώ και μέρες. Τελειώνει ο Οκτώβρης αλλά οι ζέστες έχουν σφίξει, αντί να κάνουν τουμπεκί τους και μας χαιρετήσουν, μπας κι έρθει ο κύριος φθινόπωρος επιτέλους. Τα μουντζουρωμένα χαρτιά με τις σημειώσεις, που κανείς δεν καταλαβαίνει τι γράφουν, έχουν γίνει ένα μικρό φρούριο σε συνδυασμό με τις δύο οθόνες και σε κρύβουν από τους συναδέλφους, που σε βλέπουν σαν την ντροπή του συναφιού, μιας και δεν μπορείς να γράψεις λέξη πια. Νιώθεις πως σε έχουν πάρει όλοι στο ψιλό και σε σχολιάζουν πίσω από την πλάτη σου. Προσπαθείς να στήσεις αυτί, μπας και λαθρακούσεις, ποιο είναι το αποτυχημένο παρατσούκλι που θα σου έχουν φορέσει, αλλά μιλάνε πολύ σιγά οι σιχαμένοι.
Απορροφημένος ως είσαι, πρέπει να σε σκουντήσει ο διπλανός σου, για να καταλάβεις ότι χτυπάει το κινητό σου. Εκείνη η μέρα στο γραφείο, θα είναι ίσως η πιο σημαντική της ζωής σου. Η γυναίκα σου πηγαίνει στο μαιευτήριο και εσύ θα γίνεις πατέρας. Ναι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται για τον άνθρωπο που ακόμη αγοράζει τις συσκευασίες δημητριακών που δίνουν δώρο κουτάλι με το όνομα σου και σλουυυρπ μπολ.
Οδηγώντας προς το μαιευτήριο, η ζωή περνάει από μπροστά σου σαν ταινία. Κι όχι δεν μοιάζει με την “Μελωδία της Ευτυχίας“, περισσότερο φέρνει στο “Τρέξε Λόλα τρέξε“, καθώς βλέπεις όλες τις ευθύνες του γονέα να τρέχουν καταπάνω σου, μαζί με όλα τα: “όταν θα κάνεις παιδί θα με καταλάβεις“, της μάνας σου. Κάνεις μια στάση σε ένα παιχνιδάδικο, φορτώνεις τον πιο υπερμεγέθη λούτρινο αρκούδο του καταστήματος κι αριβάρεις για τον όροφο που είναι η γυναίκα σου.
– “Καλησπέρα σας, είμαι ο πατέρας”.
– “Μάλιστα κύριε πατέρα, μπορείτε να περιμένετε με τους συνεπώνυμους σας, στην αίθουσα αναμονής και θα σας ενημερώσει ο γιατρός της γυναίκας σας”. Γυρνάς την πλάτη σου στη νοσοκόμα και κοροϊδεύοντας την απάντηση της, χαμηλόφωνα κάθεσαι δίπλα σε ένα μουσάτο τύπο, που σου φάνηκε πιο συμπαθής.
– “Το πρώτο σου είναι;”.
– “Ναι”.
– “Εσένα;”.
– “Eγώ ο ηλεκτρολόγος είμαι, απλά περιμένω το συνάδελφο να μου φέρει δύο ντουί, να περάσουμε κάτι φώτα στο υπόγειο. Είσαι αγχωμένος;”.
– “Όχι πολύ.”
– “Εγώ θα ‘μουν στη θέση σου. Τα παιδιά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κι αν δεν με πιστεύεις, ρώτα τη μάνα σου”.
– “Η μάνα μου είναι προκατειλημμένη εναντίον μου, δεν πιάνεται, τώρα θα ησυχάσει που θα γίνει επιτέλους γιαγιά”.
– “Καλά τα λες. Αυτή θα ησυχάσει. Εσύ όμως, την έκατσες κι η βάρκα γέρνει. Ξενύχτια, έξοδα, ζόρικα προγράμματα στη δουλειά κι ένα μόνιμο άγχος να τα προλάβεις όλα. Τουλάχιστον δεν θα κρατήσει πολύ. 4-5 χρόνια μόνο. Μετά θα έχεις να αγχώνεσαι για το σχολείο τους κι όσο αυτό θα αλλάζει ρούχα κάθε τρίμηνο, εσύ θα ψάχνεις για φροντιστήρια, εξωσχολικές δραστηριότητες, μεγαλύτερο σπίτι και πιο ευρύχωρο αμάξι.
Ευτυχώς, από τον θάλαμο ξεπροβάλλει ο γιατρός να σε σώσει. Όλα βαίνουν καλώς και σε λίγη ώρα θα μπεις και του λόγου σου μέσα, διαφορετικά η γυναίκα σου θα σε αφαλοκόψει.
Ξάφνου, κάτι ποδοβολητά διαταράσσουν την ησυχία του μαιευτηρίου. Οι κολλητοί σου θα εμφανιστούν σαν αούγκανο μπαλέτο, με κοινό outfit, τυπωμένο μπλουζάκι με τη φάτσα σου ντίρλα, να πίνει μπύρα από πυροσβεστήρα και στην πίσω όψη, την ημερομηνία που έγινες πατέρας.
– “Γεννήσατε;”.
– “Όχι ακόμη. Περιμέναμε τον νονό”.
– “Μαλάκα πιο εύκολα είχα βρει πάρκινγκ στη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ. Τουλάχιστον πρόλαβα να πάρω πούρα”.
– “Καμιά πάνα, δεν μπορούσες να φέρεις; Έστω, κανένα μπιμπερό!”.
– “Όχι αλλά του πήρα ένα φορμάκι Metallica, που θα το ζήλευε κι ο Hetfield νεογέννητο”.
– “Με σκλαβώνεις”.
Οι ώρες περνούν κι η αναμονή γίνεται πιο δύσκολη.
– “Συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση; Ντελίβερι φέρνουν εδώ;”.
– “Βεβαίως τι θα θέλατε; Σουβλάκι, πίτσα, κάποια vegan επιλογή;”.
– “4 δίπιτα για μένα και τα παιδιά, που έχουμε λιμάξει.”
– “Να βάλω και λίγο κοκορετσάκι που το έβγαλα τώρα; Έχω και σεφταλιές να τρώει η μαία και της μάνας να μη δίνει!”
Αφού σε γλέντησε και δεύτερη νοσοκόμα, ξαναβγαίνει ο γιατρός και σου κάνει νεύμα να περάσεις. Οι φίλοι σου σφιχταγκαλιάζονται και σε αποχαιρετούν βουρκωμένοι, όπως τότε που μάθατε ότι ό Ρόκυ πεθαίνει στο Creed! Όταν θα βγεις κατάκοπος, λες και κουβαλάγες εσύ το σπλάχνο σου στην κοιλιά σου εννιά μήνες, θα πανηγυρίσουν περισσότερο από το πρωτάθλημα της ΑΕΚ πρόπερσι.
Πενηντάευρα να μοιράσεις στις νοσοκόμες δεν είχες, αλλά μια χαρά τις έφτιαξες με τα εισιτήρια για την παράσταση που θα ανεβάσει η θεατρική ομάδα του Γιωργάκη.
Στο τέλος γελάει μόνο ο πατέρας, μπίτσιζ!
