“Μάμα όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ταχυδρομείο;”.
“Γιατί μωρό μου;”.
“Για να πηγαίνω πιο γρήγορα τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη!“.
Αν έχεις κάνει αυτή τη συνομιλία με τη μητέρα σου, στα μικράτα σου, τότε είσαι φίλος μας. Ντάξει και γιατί πίστευες στον Άγιο Βασίλη, αλλά κυρίως επειδή είχες πιάσει από πιτσιρίκι το νόημα, με το τι παίζει στα ταχυδρομεία. Σαν την εφορία ένα πράγμα, για αυτό ριμάρουν και τα δυο τους με την ταλαιπωρία. Όσες φορές κι αν βρεθείς στους δύο παραπάνω απεχθείς χώρους, άλλωστε πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πολύωρη αναμονή, εκνευριστικές ερωτήσεις, καθυστερήσεις, συστήματα που πέφτουν όταν έρθει η σειρά σου και χαλασμένα μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών. Στο τέλος μάλιστα πλερώνεις κιόλας, για να δέσει το γλυκό.
Μια τυπική μέρα στο ταχυδρομείο, ξεκινά συνήθως κάπως έτσι: Ξυπνάς νωρίς, σηκώνεσαι απρόθυμα από το κρεβάτι, πλένεις μούτρα, κάνεις τα μποτέ σου και πας να ετοιμάσεις το κουτί, που θες να στείλεις στην μαγευτική Δράμα. Τα φιλιά μας στην πόλη και στο φεστιβάλ. Βλέπεις, βρέθηκε άνθρωπος να αγοράσει κάτι παλιά αγαλαματάκια από ταινίες που ξεφορτώθηκες, γιατί δεν χωράνε άλλα πια στο δωμάτιο. Βάζεις και bubble wrap (αυτό με τις φούσκες ντε, που δεν σταματάς να σπας, μέχρι να σβήσει ο ήλιος), χώνεις και εφημερίδες για έξτρα προστασία και τελειώνεις μισή χαρτοταινία για να βεβαιωθείς πως δεν θα μπορεί να ανοίξει το κουτί, μήτε ο Μαγκάιβερ. Γράφεις ευκρινέστατα τα ονόματα αποστολέα και παραλήπτη στη συσκευασία κι έχεις τόσο άγχος, όσο όταν υπέβαλλες το μηχανογραφικό σου χειρόγραφα, μήπως τα γράμματα δεν είναι καλά.
Φτάνεις στο ταχυδρομείο κι είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις τον χορό του Τσάντλερ, γιατί έχει μονάχα 8 νοματαίους πριν του λόγου σου. Βρίσκεις καρεκλίτσα και στριμώχνεις πάνω στα πόδια σου, το κουτί, τραγουδώντας Νίκο Κουρκούλη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Από τα 6 ταμεία δουλεύουν τα 2, μέχρι να σηκωθεί ο ένας εκ των υπαλλήλων, για να κάνει το διάλλειμα του και να απομείνει το ταμείο 3, μοναχό. Η σειρά προχωρά με ρυθμό αντίστοιχο της δημιουργίας του μετρό στη Θεσσαλονίκη, καθώς ο τυπάς που εξυπηρετείται αποφάσισε να πακετάρει όλο του το βιος και να το στείλει με το ταχυδρομείο.
Ο διαλλειματίας υπάλληλος επέστρεψε και έφερε μαζί του τον χορό του μπινελικιού. “Βρε μαλάκα που πας να χωθείς;”, ξεκινά ένας παππούς να τα χώνει σε έναν άλλο παππού, επειδή άργησε να πάει στον γκισέ κι ο ηλεκτρονικός πίνακας αναβόσβησε τον αριθμό του επόμενου. Ο ένας του είπε για την παιδεία του, ο άλλος για την οικογένεια του, τα βρήκαν κάπου στη μέση και αποχώρησαν βριζόμενοι.
Με τα πολλά κανένα 20λεπτο αργότερα, φτάνει η σειρά σου. Αλληλοκαλημερίζεστε με τον υπάλληλο του δίνεις και το έντυπο της αντικαταβολής συμπληρωμένο από πριν, στο επιστρέφει στα μούτρα. “Άλλαξε αυτό, δεν περνάει“. “Πότε άλλαξε; πριν ένα μήνα πέρναγε κανονικά“, ρωτάς εσύ. “Συμπλήρωσε το και περίμενε εδώ δίπλα“. Όσο ξαναματαγράφεις τα στοιχεία σου, δίπλα σου εξυπηρετείται ο Θείος Σκρούντζ μάλλον, γιατί άλλον να πληρώνει Ένφια για 30 ακίνητα δεν γνωρίζεις. Να ‘σαι πάλι, ξανά μπροστά από τον υπάλληλο.
“Πως θέλετε να το στείλετε;”.
“Σα δέμα”.
“Απλό ή συστημένο;”.
“Απλό.”
“Να το περάσω σαν μικροδέμα μην πάει με τα μεγάλα και στραπαριστεί;”.
“Γιατί δεν τους φέρετε τρυφερά; Ψυχή έχουν και αυτά”.
“Είναι ένα ευρώ παραπάνω!”
“Φαρμακείο είστε, μπορώ να το περάσω δόσεις στην κάρτα;”
“Ναι αν θέλετε, όσο εξυπηρετώ τους 17 επόμενους πελάτες”.
Πληρώνεις λοιπόν και φεύγεις 12 λεπτά νωρίτερα από την μια ώρα, που υπολόγιζες ότι θα φας. Στο δρόμο για την πόρτα, θα ακούσεις και την επική ατάκα: “Θα περιμένετε κυρία μου, γιατί δεν έχω σύστημα“. Επομένως, ο χορός της νίκης επιβάλλεται. Τρεις μέρες αργότερα ο χορός θα σου βγει ξινός και τα γέλια επίσης, γιατί ο παραλήπτης του δέματος θα σε ειδοποιήσει ότι του πήγε σπασμένο. Μπουκάρεις λοιπόν στο ταχυδρομείο, ζωσμένος κάτι νόμους για την προστασία του αποστολέα δεμάτων, που βρήκες στο ίντερνετ. Από υπεύθυνο σε υπεύθυνο, ζεις την επική σκηνή του “Καμίκαζι Αγάπη μου”, σαν μετεμψύχωση του Στάθη Ψάλτη. Σου τρίβουν στη μούρη, πως το Ταχυδρομείο δεν έχει καμία ευθύνη, σου κάνουν κομματάκια και τους νόμους για την προστασία του αποστολέα δέματος και στο τέλος σου δίνουν το ειδοποιητήριο, για να παραλάβεις το δέμα με τα σπασμένα αγαλματάκια.
Εκείνη τη στιγμή, σε πιάνει μια στεναχώρια που μεγάλωσες και δεν έγινες ταχυδρομείο, αλλά ένας γκαντέμης συντάκτης. Θα σας εκδικηθούμε ρε στην άλλη ζωή!
Υ.Γ Άγιε Βασίλη ακόμη περιμένουμε εκείνο το Transformers, που έδειχνε κάθε βράδυ στην τηλεόραση κι είχε ο Γιωργάκης ο αχώνευτος, στον 3ο της πολυκατοικίας.
