Πες δυο κιτς δεκαετίες, γρήγορα!

Τι είπες; Ναι, και με το δίκιο σου, ’80s είπες. Και ’90s είπες. Το ’60 είχε ροκ και παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Το ’70 είχε ροκ, κι έφηβη, ορεξάτη, ονειροπόλα μεταπολίτευση. Ε, και το τις δύο μετά το μιλένιουμ τις έχεις πολύ πρόσφατες για να στάξεις χολή. Οπότε; Το πλήρωσαν το μάρμαρο το ’80 και το ’90.

Δίκαιο το πόρισμα; Τι να σου πω, εγώ έτσι κι αλλιώς τα πρώτα δεν τα πρόλαβα, και τ’ άλλα τα ‘ζησα στην κούνια και στη μπάλα. Αν με ρωτάς, η πιο κιτς δεκαετία είναι αυτή που ακόμα βαδίζουμε μέσα της. Σου ‘χω μαζέψει ωστόσο εδώ από κάτω, μπόλικους διδάκτορες στο χάσμα γενεών, που η καρδούλα τους χτυπάει ακόμα δυνατά για τα ύστατα του 1900. Άκου τι έχουν να σου πουν, και τα ξαναλέμε στα σχόλια από κάτω.

80s | Locomondo

ΥΜΝΟΣ. Ο Μάρκος κι η ΓΚΡΟΥΠΑΡΑ του, μπάσανε μια ολόκληρη δεκαετία σ’ ένα τραγούδι που, πώς να το πω… μυρίζει eightίλα! Οι “Λόκο” γίνονται γέφυρα ανάμεσα σε δυο εποχές, με μια σειρά απίθανες ρετρό αναλογίες: τότε η αλάνα ήτανε το γυμναστήριο, αντί για gaming κρυφτό στο άδειο κτήριο, το πρωινάδικο ήτανε το κομμωτήριο, ταξίδι έξω μόνο με διαβατήριο. Και χωρίς να σνομπάρουν το σήμερα, νοσταλγούν το χθες που… διαβάζω Μπλεκ – Τιραμόλα – Σεραφίνο (κι ο Αναστόπουλος πάει στην Αβελίνο), ο Κόνορ ΜακΓκρέγκορ τις τρώει απ’ το Ζουγκλάκο, ο Πέπε δε φτάνει το Δημήτρη Σαραβάκο, κι όταν φτάνει η ώρα, η μεγάλη μας στιγμή, τις διαφορές μας ξεχάσαμε για λίγο με το Γκάλη, το Γιαννάκη, και του Φίλιππα Συρίγου τη φωνή… Ανατρίχιασα ρε σεις! Βούρκωσα πανάθεμά σας, κι ούτε ζούσα τότε…

Υ.Γ. Μην ξεχνιόμαστε: Ο τίτλος πάει στο Αλκαζάρα!

TDK | Σπύρος Γραμμένος

Αν έχεις ακούσει κασέτα, ξέρεις. Αν έχεις γράψει κασέτα, ΞΕΡΕΙΣ. Ο Σπύρος ο Γραμμένος της γράφει τραγούδι σ’ ενενηντάρα TDK, κι εν τω μεταξύ κάθεται να πούμε ιστορίες για τότε που ήταν νέος ο Πατσίνο και ο Ντε Νίρο “ταξιτζής”. Τότε που ακούγαμε Nirvana και λέγαμε όλο “μου τη σπάει”. Τότε που στα πάρτι έπαιζε φλερτ και που οι γονείς μας βλέπαν ΕΡΤ, κι αν πήγαινε η ώρα μία παίρνανε την αστυνομία… Το ρουφιάνεψα όλο το τραγούδι, σόρρυ ρε Σπύρο, αλλά τι ν’ αφήσω απ’ έξω ρε αρχηγέ μου, και πώς; Πάω να το γράψω σ’ ενενηντάρα TDK τώρα, και να την ακούσω στο walkman και στο παλιό το Honda του πατέρα μου…

Ντισκοτέκ | Ημισκούμπρια

Η αλήθεια είναι πως ολάκερη η δισκογραφία των Ημίζ είναι μια κριτική τρολιά στα ’90s. “Δημόσιο φορέβα” έχω, “Εκλογές” έχω, “Κύρη του σπιτιού” έχω, “Πάμε παραλία” έχω, αλλά για το ’80… “Ντισκοτέκ”! Ντόμπρο, αληθινό, με ντισκομπάλα και barbarella, με άσπρη κάλτσα και δόκτορα Doom, το άσμα είναι μια τεράστια παρτάρα κι είναι όλοι τους εκεί, κι η Σοφία, κι ο Σταμάτης, πάνω Στάθης και Καιτούλα κι ο Χαλίφης της Βαγδάτης. Μόνο ένας δεν ήρθε (ή μία). Σπάσ’ τα Ελπίδα!

Δεν θέλω μεροκάματο | Ημισκούμπρια

Δεν έπρεπε να βάλω κι άλλα Ημίζ, το ξέρω, αλλά… Ε, τι να κάνω ρε δικέ μου, πώς αλλιώς ρε δικιά μου, αράξτε τα κυβικά σας, αφού είναι παιδιά του Γιάννη Δαλιανίδη, λέμε!

Knight Riders | Φοίβος Δεληβοριάς

Μια φιλία. Μια ενηλικίωση. (Και μια ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ!). Ο Φοιβάρας μας πάει μια βόλτα απ’ την εποχή της αθωότητας ως τον καιρό που λογίζεσαι πια για μεγάλος. Απ’ την πρώτη δημοτικού ως τους γάμους και τα βαφτίσια. Κι ενώ μπορείς να πεις τόσα για ένα τραγούδι που κοιτάζει κατάματα το χθες (σου) και το σήμερα, με θάρρος που ξαφνιάζει και με ιδιοφυή ευαισθησία, εδώ θ’ αφήσουμε στην άκρη το σήμερα και θα καταπιαστούμε μόνο με το χθες. Αυτό το χθες της παιδικότητας και της εφηβείας του, που τόσο παραστατικά ζωγραφίζει ο Φοίβος: κωμικοί και διαστημόπλοια, Donkey Kong και Space Invaders, μπλιμπλικάδικα κι ένας πιο δίπλα να λέει “είμαι στα χάι μου”. Και πάνω απ’ όλα, ένα αυτοκίνητο. Ένα αυτοκίνητο που μιλάει μ’ ανθρώπου φωνή, και πετάει πάνω απ’ τα οδοφράγματα. Ένα αυτοκίνητο που πάντα θα κρατάει ζωντανό αυτό που κάποτε ήμασταν. Κάπου μέσα σου είσαι ακόμα “ιππότης της ασφάλτου”, έτσι δεν είναι κύριε Δεληβοριά;