Ο Νίκος Χαντζής είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, που μπορείς να συζητήσεις ώρες μαζί του για μουσική και ελληνικό σινεμά. Αύριο, Πέμπτη 26 του Σεπτέμβρη, προβάλλεται στο Odeon Opera στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας το πρώτο του ντοκιμαντέρ. Music for Ordinary Life Machines, το περι ου ο λόγος και μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά, που συγκεντρώνει οπτικά ολάκερη την ιστορία του underground synth ήχου της χώρας.
Από τους Χωρίς Περιδέραιο και τους Αντί, μεχρι τους Human Puppets και Regressverbot. Aπό τους IT95 και Alive She Died, μέχρι τους Selofan και τον Doric. Minimal Synth, Synthpunk και αλλες αναλογικές ιστορίες, μεσα απο μια συνοπτική καταγραφή του τι συνέβη στην Ελλαδα. Μια ταινία για τα παιδιά που αγάπησαν τα συνθεσάιζερς, στη μνήμη του Νίκου Αγγελή των Χωρίς Περιδέραιο, που πέθανε λίγο καιρό, πριν ολοκληρωθεί το ντοκιμαντέρ.
To μικρόφωνο στον Νίκο, τώρα:
Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα no budget ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα για την Minimal Synth Punk σκηνή;
“Ο σινεμάς είναι δύσκολο και ακριβό χόμπι, αλλά όταν αγαπάς ένα θέμα πολύ και θες να το τεκμηριώσεις και με ένα κινητό μπορείς να το καταγράψεις! Οι δυσκολίες ήταν περισσότερο στο post production, καθότι όσο και no budget να είναι ένα project, πάντα χρειάζονται κάποια χρήματα για να ολοκληρωθεί. Είχα όμως αποφασίσει εξ αρχής ότι θα κάνω ένα ”χειροποίητο” ντοκιμαντέρ, οπότε μόνο τα θετικά σκεφτόμουν κι έτσι πήγαν όλα καλά. Κι όταν μάλιστα, έχεις φίλους συνεργάτες δίπλα σου να σε βοηθούν, τότε όλα γίνονται καλύτερα. Φυσικά έπαιξε σημαντικό ρόλο και ότι το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι μια μουσική σκηνή, που αγαπώ και ακολουθώ αρκετά χρόνια, οπότε τα είχα σχεδόν όλα ήδη τεκμηριωμένα μέσα στο κεφάλι μου, πριν ακόμα αρχίσω τα γυρίσματα.”
5 δίσκοι και 5 τραγούδια που θα χορέψει ακόμη και κάποιος που δεν γουστάρει σύνθια;
- Χωρίς Περιδέραιο – 48 Σιωπές (Χορός για Μουσική, 1985)
- Regressverbot – Πλατεία Αμερικής (Music for Ordinary Life Machines, 2006)
- Selofan – Υστερία (Vitrioli, 2018)
- ΑΝΤΙ… – Άνθρωποι Φυτά (ΑΝΤΙ…, 1986)
- The Exetix – Anything You Say (The Exetix, 2010)
Αν σου ζητούσαν κάποιον να προλογίσει το ντοκιμαντέρ σου στη Θεσσαλονίκη ποιον θα διάλεγες (ζωντανό ή νεκρό)
“Θα ήθελα τον αγαπημένο μου Νίκο Αγγελή των Χωρίς Περιδέραιο, που δυστυχώς ”έφυγε” λίγες μέρες μετά το γύρισμα.”
Όταν τελείωσες το final cut τι σκέφτηκες και ποιον πήρες τηλέφωνο;
“Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, γιατί είχα γίνει σαν ζόμπι από τις άπειρες ώρες στο μοντάζ! Απλά χαμογέλασα και είπα αυτό ήταν! Πήρα τηλέφωνο την κοπέλα μου, για να τις πω τα ευχάριστα και την άλλη μέρα βγήκα να πιώ πολύ αλκοόλ και να δω τους αγαπημένους φίλους μου, που με είχανε ”χάσει” αρκετούς μήνες!”
