Αν ρίξεις μια ματιά στην ελληνική τηλεόραση σήμερα, θα σου λείψουν οι σειρές (που δεν παράγει), θα σου λείψουν οι ταινίες (που δεν φέρνει πια), θα σου λείψουν οι διάλογοι (που κάποτε υπήρχαν, τότε που τα talk show ονομάζονταν εκπομπές λόγου κι οι καλεσμένοι είχαν όντως κάτι να πουν)… Εμένα ωστόσο, ένα απ’ τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο, είναι τα τηλεπαιχνίδια!
Ναι, το ξέρω ότι ακόμα υπάρχουν. Όμως δεν υπάρχουν ΑΥΤΑ τα τηλεπαιχνίδια. Αυτά που θα βρεις παρακάτω, και πρέπει για το καλό όλων μας, να τα ξαναδούμε στην ελληνική τηλεόραση. Δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη!
Ποιος θέλει να γίνει Εκατομμυριούχος;
Ήταν το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι, αλλά με κάθε αμεροληψία ήταν και το καλύτερο! Όχι μόνο για τη δομή, αλλά και για τη φιλοσοφία του. Ένας παίκτης απέναντι στο “τέρας”, με μόνο όπλο τις γνώσεις του και τρεις βοήθειες (κοινό, 50/50, τηλέφωνο). 15 ερωτήσεις. 50 εκατομμύρια. Κοινώς: Ξέρεις; Είσαι τέρας γνώσεων; Γίνε Κεατομμυριούχος!
Υ.Γ. Φέρτε πίσω το κανονικό, όχι τη μαϊμού με το Ζούγα…
Ένα φρούριο – νησί της Γαλλίας, μια ομάδα φίλων κι ο μόνος τρόπος να αποδράσουν: να ακούσουν τις συμβουλές του Φερεντίνου, να περάσουν τις δοκιμασίες στα δωμάτια του Τζακ (ouvre la porte!), να λύσουν τους γρίφους του (απολαυστικού) “σοφού” (Άγγελου Παπαδημητρίου), να μαζέψουν τα κλειδιά. Κι έπειτα, όταν η Μονίκ θα γυρίσει το κεφάλι, πάρ’ το χρήμα και τρέχα, προτού να βγουν οι τίγρεις! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.
Ο Μίλτος Μακρίδης καλούσε τους παίκτες σ’ ένα απ’ τα πιο παλιά και κλασικά ελληνικά παιχνίδια. Τις παροιμίες! Σου δίνω μια εικόνα, μια κινούμενη εικόνα. Εσύ μπορείς να βρεις τη φράση που απεικονίζει; Φαντεζί, έξυπνο, διασκεδαστικό, παιχνιδάρα!
Μια κλασική ρήση της γρήγορης οδήγησης, λέει πως: “…όταν βλέπεις τον τοίχο να ‘ρχεται πάνω σου, είναι ήδη αργά!”. Αυτό ακριβώς ωστόσο συνέβαινε στο παιχνίδι του Πυρπασόπουλου (και ναι, όπου Πύρπα, εγώ σέβομαι!). Μεγάλοι άνθρωποι ντυμένοι… έτσι (!), και πώς να μη λατρέψω ένα παιχνίδι που αν καταφέρεις να περάσεις μέσα απ’ τον τοίχο, μπράβο σου. Αν όχι; Βουτιά! Το λες και win-win.
Πιθανώς το καλύτερο παιχνίδι (εντός πλατό) που ‘χει παρουσιάσει ο Φερεντίνος, αντάξιο του ονόματός του και της ρωμαϊκής αρένας. Ένας μονομάχος στη μια πλευρά, κι 99 αντίπαλοι απ’ την άλλη. Σκοπός σου; Να τους βγάλεις όλους, διαλέγοντας “δύσκολη – εύκολη” ερώτηση και απαντώντας (με κάποιες βοήθειες που οι άλλοι δεν έχουν) σε ερωτήσεις που σιγά-σιγά θα “αφαιρούν” απέναντί σου όσους δεν τα κατάφεραν. Μπορείς να μείνεις ο μόνος ζωντανός, μονομάχε; Τύφλα να ‘χει ο Ράσελ Κρόου!
Ομιλείτε Ελληνικά;
Η κατάλληλη εκπομπή για δημόσια τηλεόραση, με τις ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ παρουσιάστριες. Η Λιάνα Κανέλη το 1986 και η Μαρία Χούκλη το 2001 ρωτούσαν τους παίκτες αν “ομιλούν ελληνικά” και προφανώς ήθελαν και τις ανάλογες αποδείξεις. Λεξιλογικές δοκιμασίες λοιπόν (με ηθοποιούς που προσπαθούσαν να μπερδέψουν τους παίκτες, μέσα από κείμενα του Γιάννη Νεγρεπόντη) και για των απαντήσεων το αληθές: ερχόταν ως καλός δάσκαλος ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης να διδάξει ελληνικά τους παίκτες και τους τηλεθεατές! Αν ομιλείς ελληνικά, σου λείπει. Αν δεν ομιλείς… το χρειάζεσαι!
Μερικά χρόνια μετά τον Εκατομμυριούχο, ο Παπαδόπουλος επέστρεψε μ’ ένα εξίσου επιμορφωτικό, λιγότερο εντυπωσιακό αλλά πιο γοητευτικό (αισθητικά κι ακαδημαϊκά) παιχνίδι. “Της Μετρητοίς το Παίγνιον” όπως έλεγε κι ο ίδιος, ερωτήσεις, όχι τεράστια ποσά χρημάτων αλλά άνθρωποι που αγαπούσαν τη γνώση και τη μάθηση. Με το εκπληκτικά ταιριαστό (στο στυλάκι του) τραγούδι τίτλων του Σταμάτη Κραουνάκη.
Το τελευταίο παιχνίδι που παρουσίασε στην τηλεόραση ο Βλάσσης Μπονάτσος, ήταν κι αυτό που του ταίριαζε περισσότερο κι απ’ τις “Κόντρες”. Κομματάκι… κριντζ (που ‘ναι της μοδός) η επιλογή να παρουσιάζουν τον παίκτη με τραγούδι, μα κατά τα λοιπά, ήταν ένα μουσικό έπος, χτισμένο πάνω στο κλασικό παιχνιδάκι: “σου δίνω λίγες νότες, βρίσκεις το τραγούδι;”. Χωρίς τον παρουσιαστή του μπορεί να ‘ταν αλλιώς, αλλά συνεχίζει να μου λείπει, οπότε… Ας ξαναθυμηθώ το καλύτερο επεισόδιο με Βλάσσαρο να λύνει και Ημίζ να δένουν. Αβάντι!
Το Show των Εκατομμυρίων
Αυτό δεν το θυμάται κανείς, κι όσοι το θυμούνται το ψιλοκράζουν. Σκέψου πόσο “δεν ακούμπησε”, που δεν βρίσκεις ούτε βίντεο, ούτε φωτογραφίες του πουθενά στο ίντερνετ. ΑΛΛΑ. Εδώ το αγαπάμε, ειδικά για το Μένιο Σακελλαρόπουλο και την Άννα Παναγιωτοπούλου! Και δεν θα το ξεχάσουμε. Εγώ δηλαδή. Ποτέ!
Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα
Ήταν, είναι και θα είναι, ο,τι καλύτερο έχει περάσει απ’ την ελληνική τηλεόραση! Χωρίς άλλα λόγια. Με πονάει που τα παιδιά μου δεν θα μεγαλώσουν μ’ αυτά. Φέρτε τα πίσω. ΤΩΡΑ.
Μεταγραφή Αεροδρομίου: Κάστρο του Τακέσι
Ξύπνα Τακέσι, ο κόσμος διιψάει για λαβύρινθο, για γέφυρα, για πάλη με σούμο ή με φοιτητή, για την τελική μάχη και το στρατηγό Λι. Θέλουμε κι άλλο Κώστα και Άκη! Θέλουμε κι άλλο Κάστρο. Ξύπνα Τακέσι!
