Μια χαρά είναι του Φθινόπωρο, αλλού χαλάει η μαγιά!

Μπήκα στο τραίνο να γυρίσω στην Αθήνα. Μπήκα με βάρος στο στομάχι. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Σε λίγο έρχεται ο Σεπτέμβρης κι όση ζέστη να κάνει, καλοκαίρι δεν θα γίνει. Στο τέλος ξανά βροχές κι αέρας θα περιμένουν, κι η μέρα όλο θα μικραίνει. Σκατά.

Το τραίνο ξεκίνησε, και πήγαινε, κι εγώ δεν είχα λάπτοπ. Κι ένα βιβλίο που κουβάλαγα μαζί το τέλειωσα. Άρχισα το λοιπόν να σκέφτομαι, το καλοκαίρι που έφυγε και το φθινόπωρο που θα ‘ρθει. Και να σου πω το συμπέρασμα; (Θες – δεν θες, τώρα που σε βρήκα εδώ μέσα θα στο πω!). Λοιπόν, να…

…μια χαρά είναι το Φθινόπωρο! (Αλλού είναι το πρόβλημα).

Μελαγχολικό; Ναι. Λίγο μουντό; Ναι. Αλλά και γοητευτικό, και σινεφίλ, και -μεταξύ μας- πιο ξεκούραστο απ’ το καλοκαίρι που προλαβαίνεις να ιδρώσεις στο ενδιάμεσο της διαδρομής “μπανιέρα – κρεβάτι”. Και ντάξει, προφανώς δεν είμαι τρελός να τα βάλω στη ζυγαριά: το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι! Αλλά και το φθινόπωρο, αν είσαι λιγουλάκι μόνο ρομαντικός, μοιάζει σχεδόν πάρτι. Το χώμα μυρίζει, βρέχει κάθε τόσο και μπορείς ν’ απολαύσεις το καφεδάκι σου πίσω απ’ τη μπαλκονόπορτα που τη χτυπάει η βρόχα “ράι θρου”. Κι ούτε ζεσταίνεσαι (καλά εγώ δεν πολυζεσταίνομαι ούτως ή άλλως), ούτε κρυώνεις.

Α, και μέσα σ’ όλα τούτα, μην ξεχάσω το πιο βαρβάτο: το φθινόπωρο είναι εποχή της διανόησης. Ο κόσμος αφήνει τις ξαπλώστρες και τα λάδια, και μπαίνει σε καφέ, με πουλοβεράκια και με τα βιβλία του αγκαζέ, να συζητήσει για ταινίες και μυθιστορήματα. Κι όχι πως το ‘χω μεγάλο πρόβλημα ν’ απλωθώ στις παραλίες χωρίς κοιλιακούς “για σκάκι” και δίχως μαύρισμα ομοιόμορφο. Αλλά όσο να πεις, το Φθινόπωρο “την παίζουμε καλύτερα τη μπάλα μας”, όσοι φοράμε γυλιά και διαβάζουμε περισσότερο απ’ όσο τρέχουμε.

Τώρα βέβαια, με το δίκιο σου θα πεις: “Καλά όλα αυτά, όμως αφού το φθινόπωρο είναι μια χαρούλα, εσένα γιατί σού ‘γινε κόμπος το στομάχι;”. Η απάντηση είναι εύκολη, είναι η προφανής και μονολεκτική:

Δουλειά!

Το πραγματικό πρόβλημα με το φθινόπωρο, δεν είναι ο μουντός καιρός, τα γκρίζα χρώματα, ο αέρας κι η βροχή. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτό που με λογοτεχνικό σαδισμό συμπυκνώνει η μάνα μου, κάθε Σεπτέμβρη, δεκαετίες τώρα, με την εξαίρετα περιγραφική φράση: Τα Κεφάλια Μέσα!

Ναι, δεν έχεις πρόβλημα με τον καιρό, δεν σου φταίει ο ουρανός, δεν είναι οι μέρες και οι νύχτες που σου σφίγγουν την ψυχούλα κάθε που φεύγει ο Αύγουστος. Το πραγματικό σου πρόβλημα (όλων μας, άλλωστε) είναι που μαζί με τον Αύγουστο πάνε τη βόλτα τους κι οι διακοπές. Τέρμα το ξύπνημα αργά, τέρμα το ξενύχτι, τέρμα το χαλαρό κι ωραίο πρωινό με τ’ αυγά, τις τηγανίτες και το χουζούρι ως το μεσημέρι. Ή πιο απλά: τέρμα η άδεια, ώρα για δουλειά!

Τώρα, θα πρέπει τότε να ‘σαι στην ώρα σου για τ’ ωράριο, θα πρέπει ως τότε να ‘σαι στο γραφείο, θα πρέπει να κοιμηθείς νωρίς, (για) να σηκωθείς νωρίς, να ξεκινήσεις νωρίς και να παρκάρεις νωρίς. Βάσανο…

Οπότε, ιδού ο καλύτερος τρόπος να μη σε πιάνουν οι μαύρες σου κάθε φθινόπωρο:

Βρες μια δουλειά που δεν θα σου ‘ναι βάσανο!

Το ξέρω, οι εποχές είναι δύσκολες. Η ζήτηση είναι λίγη. Οι απαιτήσεις των “αφεντικών” πολλές. Δεν θα το παίξω ξύπνιος, έτσι που μας κάνανε (ή έτσι που τα κάναμε, μεγάλη κουβέντα) όπου βρίσκει κανείς, δουλεύει. Αλλά δεν πρέπει να τους αφήσεις να σου σφίξουν το στομάχι. Αν δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις τη δουλειά σου (ποιος μπορεί, στο κάτω-κάτω;) προσπάθησε τουλάχιστον να κάνεις αρκετή παρέα μαζί της ώστε να μη σ’ ενοχλεί που θα τη βλέπεις κάθε μέρα. Κι αν ούτε αυτό γίνεται, προσπάθησε όσο μπορείς να βλέπεις τα καλά της και να μη σκέφτεσαι τ’ άσχημα. Και τότε, θα δεις, τα φθινόπωρα θα ‘χουν λιγότερη μελαγχολία, και δεν θα μετράς μέρες κάθε τέλη Αυγούστου, ως τον επόμενο Ιούνιο. Τότε θ’ αρχίζει απλώς το βροχερό καλοκαίρι…