Έφτασε ο Δεκαπενταύγουστος, εδώ πλάι μας στέκεται σχεδόν. Οι Αθηναίοι φύγανε ευτυχώς, άδειασε η πόλη και βρίσκεις να κάτσεις στο μετρό και στο αγαπημένο σου σουβλατζίδικο δεν έχει πια ουρά. Γιατί είναι κλειστό και έχουν πάρει όλοι άδεια και διακοπάρουν, κάνοντας τις ξαπλώστρες, τα ψάθινα καπελάκια και τις ρακέτες είδος υπό εξαφάνιση! Και εσύ λοιπόν κάθεσαι μονάχος στην άδεια Αθήνα, μεταφέροντας το σαρκίο σου, απρόθυμα στην δουλειά! Ονειρεύεσαι πότε θα πας σπίτι να βάλεις το ερκοντίτσιο στους 16 βαθμούς να σκεπαστείς με κουβερτούλα και να βάλεις καμιά ταινιούλα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος γλυκά σαν πουλάκι! Εμένα το καλοκαιράκι πάντως με πιάνει να ξαναβλέπω αγαπημένες ταινίες και δη του ελληνικού κινηματογράφου που μέχρι να έρθει ο Λάνθιμος να μας ξεβλαχέψει τα τελευταία χρόνια, πολλοί σνομπάρανε.
Θα μιλήσουμε για μια από τις πιο δεκαπενταυγουστιάτικες ταινίες λοιπόν που έβγαλε ποτέ ο σινεμάς όπως συνήθιζε να λέει ένα πολύ-αγαπημένο παππούδι μου! Οι ”Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου” που σκηνοθέτησε ο Παντελής Βούλγαρης, είδαν το κινηματογραφικό φως το αληθινόν! Η ταινία διαδραματίζεται στην άδεια και ζεστή Αθήνα τον μήνα Αύγουστο, εξιστορώντας 3 διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες δεν συνδέονται. Η μία ιστορία αφορά έναν τραπεζικό υπάλληλο, που αναπτύσσει τηλεφωνικές σχέσεις με μία άγνωστη, η δεύτερη αφορά μία ηλικιωμένη γυναίκα που αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με μία νεαρή κοπέλα που μόλις μετακόμισε στη γειτονιά της και η τρίτη αφορά έναν άντρα που περιθάλπει μία γυναίκα που μόλις έχασε τον άντρα της, όταν λιποθυμά στον Ηλεκτρικό.
Ο Παντελής Βούλγαρης είναι ένας από τους σκηνοθέτες που μπαίνουν στην δεκαδάχτυλη, μην πως και πενταδάχτυλη κατηγορία των πιο σημαντικών στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Ένας πιστός εργάτης και ιεροκήρυκας των αξιών του κινηματογράφου που δεν σταμάτησε ποτέ να οραματίζεται κόσμους και να τους χτίζει μπροστά σε ένα τεράστιο λευκό πανί. Σε κάποιο θερινό της Ελλάδος, καθήμενος στην πλαστική μου καρεκλίτσα και ρουφώντας μια γρανίτα φράουλα, έτυχε να δω αυτή την συνύπαρξη Βούλγαρη στην μεγάλη οθόνη μετά του Μάνου Χατζιδάκι και του ιερού τέρατος της υποκριτικής που άκουγε στο όνομα Θανάσης Βέγγος! Η ταινία μοιάζει ένας λιτός δωρικός ύμνος στις μικρές λύπες και όχι χαρές της ζωής μας που μας κρατάνε όμως ζωντανούς. Εκείνες οι στιγμές που προσπαθούμε να περισώσουμε την ανθρωπιά μας, να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο, μα η ζωή μας προσπερνά!
Μας προσπερνά και μας θυμίζει ότι τα πράγματα πολλές φορές δεν είναι έτσι όπως φαίνονται και πως μερικές φορές δεν υπάρχει ένα θεϊκό πλάνο πίσω από κάθε μέρα που βιώνουμε σε ετούτο τον πλανήτη! Μερικές φορές τα πράγματα απλά συμβαίνουν και όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, σε εκείνες τις στιγμές κρύβεται η ομορφιά της ζωής. Έτσι λοιπόν και στις Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου η ομορφιά κρύβεται στις ερμηνείες της Αλέκας Παϊζή , της Θέμιδος Μπαζάκα, της Χρυσούλας Διαβάτη και του τιτάνα Θανάση Βέγγου, για την οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας Β’ Ανδρικού Ρόλου. Πλάι τους ξεπηδά σε κάποιο πλάνο σαν γκαρσόνι και ο νεαρός Αλκίνοος Ιωαννίδης που εκτελούσε παράλληλα χρέη βοηθού παραγωγής.
Η ταινία με την αριστουργηματική μουσική του Χατζιδάκι με την εξωκοσμική σχεδόν φωνή της Νένας Βενετσάνου είναι μια ελεγεία πάνω στην μοναχικότητα. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ την λέξη μοναξιά, γιατί οι άνθρωποι που προσπαθούν, να βοηθήσουν όποιον έχει ανάγκη, που προσπαθούν να ζήσουν και να απολαύσουν αυτή τη μεγάλη μας βόλτα δεν είναι μόνοι. Φέρουν μαζί τους όλους όσοι κάποια στιγμή της ιστορίας προσπάθησαν και ας μην τα κατάφεραν. Δεν είναι μόνοι λοιπόν. Οι χαρακτήρες που έπλασε ο Βούλγαρης φέρουν την οικειότητα του γείτονα και τον ανοίκειο ρομαντισμό των κινηματογραφικών ειδώλων που μεγάλωσαν και ακόμη δεν μπορούν να διαχειριστούν την λάμψη που φεγγοβολούν στα πρόσωπα μας και ας προσπαθούν επιμελώς να την κρύψουν. Είναι τα κρυφά γέλια, το χέρι που απλώνει να δώσει και ας μην έχει να ταΐσει το άλλο, η προδοσία και η εξιλέωση, το ταξίδι ως το σπίτι μας με το λεωφορείο της γραμμής και μια γλυκιά φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου! Είναι και φόβοι και ενοχές που θεριεύουν όσο περνούν τα χρόνια και οι άνθρωποι μεγαλώνουν μα αυτές κρυμμένες στην σάρκα τους και πάνω από όλα, ένα αεράκι δροσερό, να μας φυσά στα μάτια σε ένα θερινό σινεμά εκείνες τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου! Η ζωή μας όλη είναι μια ταινία σπονδυλώτη άλλωστε, σαν και αυτή που σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς που ξέρεις τους πρωταγωνιστές!
