Διαβα.Ζουμε | "Fight Club", του Tσακ Πόλανικ

Πρώτος κανόνας: Δεν μιλάς για το Fight Club!

Θα παίξω με το γράμμα του κανόνα (σόρρυ Τάιλερ Ντέρντεν, παλαβιάρη! – τυπικά είμαι εντάξει. Δεν θα μιλήσω για το Fight Club, θα γράψω. Κλέβω, το ξέρω. Κι ο Ντέρντεν το ξέρει. Το περιμένει. Στο κάτω κάτω, ήδη εδώ μέσα μιλήσαμε για το Φίντσερ – κι εκείνος με την κάμερά του είχε χρόνια τώρα μιλήσει για το Fight Club. Οπότε, χωρίς καμία τύψη, πάμε απ’ την αρχή. Fight Club.

Μια μυστική λέσχη. Άντρες που μαζεύονται σε πάρκιν, υπόγεια, αποθήκες, με έναν και μοναδικό σκοπό. Να ξεφορτωθούν το ένστικτο, το φορτίο, τη βία που κουβαλάνε μέσα τους. Μια μυστική λέσχη γεμάτη ανθρώπους με πελώρια όρεξη να παίξουν ξύλο. Όχι στιλιζαρισμένο ξύλο πολενικών τεχνών. Όχι ξύλο με προστασία, όχι ξύλο με σωστές κινήσεις, όχι ξύλο με κανόνες. Απλώς, ξύλο.

Εκεί, μεθυσμένοι σ’ ένα μπαρ όπου κανείς δεν έβλεπε και κανείς δεν θα νοιαζόταν, ρώτησα τον Τάιλερ τι ήθελε να κάνω.

Ο Τάιλερ είπε: “Θέλω να με χτυπήσεις όσο πιο δυνατά μπορείς”.

Ένα βράδυ, ο Τάιλερ Ντέρντεν, ζητάει απ’ τον αφηγητή της ιστορίας να τον χτυπήσει δυνατά. Και κάπως έτσι, γεννιέται η “Λέσχη”. Με την πρώτη μπουνιά που δίνουν, κι ακόμα περισσότερο με την πρώτη μπουνιά που τρώνε, τα μέλη εθίζονται σ’ ένα ισχυρό ναρκωτικό που περνάει τόσα χρόνια κάτω απ’ τη μύτη της Παγκόσμιας Λίστας Ναρκωτικών “Ουσιών”. Εθίζονται στη Βία. Η “Λέσχη” γίνεται η εβδομαδιαία τους συνήθεια. Κι έπειτα η εβδομαδιαία τους ανάγκη. Κανείς δεν τηρεί τον πρώτο κανόνα. Η πόλη γεμίζει “Λέσχες”. Η πολιτεία γεμίζει “Λέσχες”. Οι άνθρωποι περιμένουν πώς και πώς την επόμενη φορά που θα χτυπήσουν και θα πονέσουν.

Είναι παρίες. Μετατρέπονται σε παρίες. Την επόμενη μέρα, σαραβαλιασμένα πρόσωπα με πρόχειρες δικαιολογίες. Άνθρωποι που κάθε τόσο βγαίνουν στο περιθώριο της κοινωνίας για να κάνουν όσα θέλουν μα δεν μπορούν εντός της. Η “Λέσχη” γίνεται η συντροφιά τους. Η παρέα τους. Η οργάνωσή τους. Το περιθώριο ασκεί πάνω τους την παράξενη, βρόμικη γοητεία της αδρεναλίνης του. Το περιθώριο γίνεται σπίτι τους. Η φιλοσοφία της “Λέσχης”, η φιλοσοφία του Ντέρντεν τους πείθει όλο και περισσότερο.

Τι είναι καλύτερο, η κόλαση ή το τίποτα;

Μόνο αν μας πιάσουν και μας τιμωρήσουν, μπορούμε να λυτρωθούμε.

“Κάψε το Λούβρο”, λέει ο μηχανικός, “και σκούπισε τον πισινό σου με τη Μόνα Λίζα. Έτσι, τουλάχιστον, ο Θεός θα μάθει τα ονόματά μας”.

Ξαφνικά, η “Λέσχη” δεν είναι πια ένα κλαμπ ημίτρελων με ανάγκη να ματώσουν μύτες και ν’ ανοίξουνε πληγές. Η “Λέσχη” είναι μια οργάνωση, μια τρομοκρατική σέκτα με λυσσασμένη όρεξη να γκρεμίσει σιθέμελα τον κόσμο. Σαπούνια. Γλυκερίνη. Παραφίνη. Λίπος. Ένα σχέδιο με μυστική ονομασία: Πρόγραμμα Πανδαιμόνιο! Νέοι κανόνες. Παλιοί κανόνες.

Ο Πρώτος Κανόνας είναι ότι δεν πρέπει να κάνεις ερωτήσεις. Δεν σου χρειάζονται. Αρκεί να ξέρεις ένα πράγμα.

Αυτός ήταν ο στόχος του Προγράμματος Πανδαιμόνιο, είπε ο Τάιλερ: Η πλήρης και άμεση καταστροφή του πολιτισμού.

Ένα μεγάλο παιχνίδι για μεγάλα παιδιά. Ένα γοητευτικό παιχνίδι. Ένα βρόμικο παιχνίδι καταστροφής του κόσμου που βασίζεται στον καταναλωτισμό και την αδικία. Ο Τσακ Πόλανικ στήνει μια πλοκή που μπορεί να επιβιώσει κι απ’ τις δυο πλευρές του νομίσματος. Είναι τα παλαβά σχέδια ενός τρελού που θέλει να φέρει ανατροπή μέσ’ απ’ το χαμό; Είναι η επανάσταση των ανθρώπων που θέλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία τις καυτές σφαλιάρες που τους ρίχνει; Κι ωστόσο η πραγματική ερώτηση είναι άλλη.

Ο αφηγητής είναι ένας άυπνος τύπος που μπλέκει με κακές παρέες.