Ξέρεις ποιος είμαι;
Είσαι βέβαιος πως ξέρεις με ποιον μιλάς, ποιον διαβάζεις, με ποιον επικοινωνείς μέσ’ απ’ τα social media; Από τότε που ο κόσμος ενώθηκε σε μια τεράστια γειτονιά, έχει φίλους, γνωστούς, συζητάς, γελάς και φλερτάρεις με “γείτονες” που δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ στην πραγματικότητα. Τους ξέρεις. Αλλά, τους ξέρεις;
Μ’ αυτό το θέμα καταπιάνεται η νέα γαλλική ταινία που ανοίγει πανιά στις 25 Ιουλίου. “Celle que vous croyez” ρωτάει ο τίτλος του φιλμ, ή κατά το ελληνικότερον:
“Ποια νομίζεις ότι είμαι;”
Κι αυτή που πραγματικά ρωτάει, είναι η Κλερ. Η Κλερ που είναι 50, είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, είναι χωρισμένη με 2 παιδιά και μια πρόσφατη ερωτική απογοήτευση. Όμως ταυτόχρονα είναι κι η Κλάρα. Το διαδικτυακό ψεύτικο προφίλ της καθηγήτριας – μόλις 20, ανέμελη και δροσερή. Κι η Κλάρα φλέρταρε. Και φλέρταρε καλά, αφού συνδύαζε τη διάθεση της 20χρονης (που η Κλερ θα ήθελε να είναι), με τη γοητευτική εμπειρία των 50 χρόνων που στ’ αλήθεια κουβαλούσε. Ο νεαρός Άλεξ γοητεύτηκε, ενθουσιάστηκε, ερωτεύτηκε. Ζητούσε να τη γνωρίσει. Όμως, τι είχε ερωτευτεί ο Άλεξ; Τη εμφάνιση της Κλάρα; Την προσωπικότητα της Κλερ; Ή ακόμα χειρότερα, και τα δύο;
Catfishing λοιπόν, (“εξαπάτηση μέσω δημιουργίας ψεύτικης διαδικτυακής παρουσίας (ή οικειοποίησης μιας πραγματικής) με σκοπό την εικονική ερωτική σχέση” που θα ‘λεγαν και στο ελληνικό χωριό μου), και φυσικά το θέμα της ιντερνετικής πλαστοπροσωπίας δεν είναι πρωτοφανές στο σινεμά. Απ’ τον Τζουντ Λο που εμφανίζεται στο δωμάτιο-τσατ του Κλάιβ Όουεν σαν “γυναίκα έτοιμη για όλα” στο κλασικό πια Closer, μέχρι το πρόσφατο πειραματικό Catfish, ο κινηματογράφος έχει ξανασχοληθεί περιστασιακά ή κύρια με το φαινόμενο. Ποτέ όμως δεν το ‘κανε με το Catfishing στο κέντρο της πλοκής, μιας ταινίας κινηματογραφικά άρτιας, mainstream (με την καλή έννοια) και υποσχόμενα φιλόδοξης. Σ’ αυτό το τελευταίο δώσε βάση, αφού ο ίδιος ο σκηνοθέτης Σάφι Νέμπου, λέει πως μέσα στην ταινία του…
…συνυπάρχουν το Ρασομόν, το Βέρτιγκο κι οι Επικίνδυνες Σχέσεις!
Δηλαδή συνυπάρχουν ο Κουροσάβα, ο Χίτσκοκ κι ο Σοντερλό ντε Λακλό. Ο Νέμπου βάζει από μόνος του πολύ ψηλά τον πήχη, και κανείς δεν ανεβάζει τόσο τις προσδοκίες αν δεν ξέρει ότι μπορεί να τις περάσει. Mα και πώς να μην είναι ψηλά οι προσδοκίες, όταν πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Ζιλιέ Μπινός!
Αυτές ακριβώς οι δικλείδες, μας επιτρέπουν με ασφάλεια να υποθέσουμε πως το “Ποια νομίζεις ότι είμαι;” δεν πέφτει στην εύκολη παγίδα που στέκεται μπροστά του απ’ το σενάριο κιόλας. Δεν είναι μια ταινία προκλητικής τεχνοφοβίας, γιατί δεν ασχολείται με την ίδια την τεχνολογία. Το ίντερνετ και τα social media είναι οχήματα. Αυτός που τα κάνει χρήσιμα ή άχρηστα, ακίνδυνα ή επικίνδυνα, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω τους. Ένας άνθρωπος που μπορεί ωστόσο να πέσει θύμα της θελκτικής δύναμης, της σαγηνευτικής εξουσίας που μπορούν να του προσφέρουν αυτά τα οχήματα, μέσ’ απ’ την ανωνυμία και την εύκολη υιοθέτηση κάθε ταυτότητας.
Ο θύτης είναι θύτης, αλλά μήπως είναι ταυτόχρονα και θύμα; Θύμα όχι της τεχνολογικής δυνατότητας, αλλά της ίδιας του την ανάγκης να ζήσει μια ζωή διαφορετική απ’ τη δική του; Αυτό αναρωτιέται πίσω απ’ το πειστικό και πετυχημένο προφίλ της “κωμεντί” το φιλμ, όπως οφείλει να κάνει ένα φιλμ που πατάει πάνω στα ιδιοφυή βήματα τόσο μεγάλων οτέρ του κινηματογράφου. Όπως δεν γίνεται να μην κάνει ένα φιλμ που έχει για πρωταγωνίστρια μια απ’ τις δύο μεγάλες Γαλλίδες (δεύτερη η Ιζαμπέλ Ιπέρ) της μεγάλης οθόνης των τελευταίων 40 χρόνων.
“Ποια νομίζεις ότι είμαι;” λοιπόν, κι ο μόνος τρόπος να μάθουμε είναι να το δούμε.
