Κάθε μέρα είναι και μια μάχη. Έτσι λένε στην τηλεόραση, έτσι και στο ίντερνετ, όλοι όσοι προσπαθούν να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο. Προσπαθούν μόνοι τους να τα φέρουν εις πέρας και να αλλάξουν κάθετι άσχημο, κουραστικό και δύσκολο σε αυτόν. Μόνοι εναντίον όλων, σαν τον Πρέκα σε πολεμική ταινία. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα αδέρφια, πως μόνο οι παρέες κάνουν τα μικρά τόσο σπουδαία. Και αν βιαστείτε να με πείτε χαζό-ρομαντικό και δηθενά, δεν με νοιάζει. Θα σας δώσω λίγο χρόνο, να το σκεφτείτε και εδώ θα είμαι, να μου πείτε πως είχα δίκιο τελικά. Κάθε παρέα έχει την δική της ιστορία, άλλωστε.
Κάθε παρέα φτιάχνει την δική της ιστορία. Και είναι πολύ όμορφο να είσαι κομμάτι μιας ιστορίας. Ξεκινά από όταν κάθεσαι στα σκαλιά της εξώπορτας με τα παιδιά της γειτονιάς και τους συμμαθητές σου. Δεν σε μέλλει τίποτα. Θες να μεγαλώσεις και να κάνεις, όλα όσα οι μεγάλοι δεν σου επιτρέπουν. Και εκεί ανάμεσα στους πρώτους έρωτες, τα κρυφά γέλια και τα ομαδικά παιχνίδια, σου μπαίνει το μικρόβιο της παρέας. Έκτοτε σε συνοδεύει όλη σου την ζωή. Όταν τελειώσεις το σχολείο, η παρέα θα χρειαστεί να χωριστεί. Μόνο γεωγραφικά ωστόσο. Γιατί σε πρώτη ευκαιρία θα μαζευτεί πάλι στο μεζεδοπωλείο της πλατείας, δυο στενά πάνω από το σπίτι σου για μπύρα και μεζέ. Εκεί λοιπόν εν μέσω χωριάτικης, χαλουμιού και κασερλί κοτόπουλου, θα υψώσεις το ποτήρι με την AΛΦΑ Weiss σου και σαν άλλος Νίκος Ρίζος στον Μπακαλόγατο θα ευχηθείς: ”Όποιος πει κακό για εμάς να του βγει το μάτι σα λουκουμάς.”
Αυτοί οι τύποι, που με περηφάνεια αποκαλείς παρέα σου, άλλωστε είναι μαζί με την οικογένεια οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής σου. Και αν κάποιες φορές τους ξεσπάς τα νεύρα της δουλειάς, σε συγχωρούν και τσουγκρίζουν μαζί σου να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Γιορτές, γενέθλια, χαρές και πίκρες, προαγωγές και απολύσεις, πολλά τέλη και άλλες τόσες νέες ελπιδοφόρες αρχές, με τα ίδια πρόσωπα. Ο κάθε ένας έχει τον ρόλο του. Άλλος παραγγέλνει, άλλος δεν μοιράζεται τις πατάτες του, άλλος γεμίζει τα ποτήρια, άλλος πλένει 3 φορές τα χέρια του, γιατί είναι μικροβιοφοβικός!
Παρέα δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τον ένα, ούτε τον άλλο. Σε ένα άλλο μεγάλο τραπέζι με θέα την θάλασσα, θα πάρεις τον λόγο και θα τους αναγγείλεις πως σκοπεύεις να παντρευτείς την γυναίκα της ζωής σου! Και εκείνοι σαν ελατήρια θα πεταχτούν από τις καρέκλες, για να σε αγκαλιάσουν και να παραγγείλουν καμέσως μπύρες, γιατί τις σηκώνει η περίστασις.
Όσο μεγαλώνεις μαζί τους, σκέφτεσαι και βλέπεις πως γίνεσαι λίγο καλύτερος άνθρωπος, όταν περιστοιχίζεσαι από δαύτους. Δεν σε νοιάζει η κατσάδα του αφεντικού, και οι τσακωμοί με συναδέλφους που ποτέ δεν συμπάθησες. Σε νοιάζει μόνο εκείνη η τρελή ιδέα που συζητάτε εδώ και δέκα χρόνια για να ανοίξετε ένα vinyl bar σε ένα νησάκι ή το app, που θα φέρει την επανάσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για αυτό ας μείνουμε μια φορά στην λέξη συντροφιά. Συντροφιά που λέτε φίλες και φίλοι και αγαπητά παιδιά. Αν δεν την περάσουμε συντροφιά την ζωούλα μας σε τούτη γης, που την πατούμε και μείνουμε μονάχοι όπως το λαϊκό άσμα μας θυμίζει, τότε δεν μας σώνουν ούτε όλες οι μπύρες του κόσμου.
Και δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά!
