7 τραγούδια που πρέπει ν’ ακούσεις πριν πας να το "ρίξεις" στις εκλογές

Εκλογούλες ήρθαν πάλι. Ο κόσμος θα τρέξει (;) στις κάλπες πάλι. Θα σταυρώσει πάλι, (ελπίζω να μη σαλιώσει, πάλι), θα πάει πάνω απ’ την κάλπη, θα κάνει την ευχή του, την προσευχή του, και θα το ρίξει! Τι θα ρίξει; Ο,τι νομίζει. Το θέμα είναι αλλού. Το θέμα είναι στο “γιατί”.

Βλέπεις, το πρόβλημα με τον τρόπο που χειριζόμαστε στην Ελλάδα τη δημοκρατία, είναι πως δεν κοιτάει κανείς το “βιβλίο οδηγιών”. Που πάει να πει: Ρίξε ο,τι αγαπάς και σε εκφράζει! Φτάνει να ξέρεις τι πρεσβεύει, γιατί το διάλεξες, πού οδηγεί και γιατί σε εκφράζει. Μην αντιμετωπίζεις τις εκλογές “στην πλάκα”. Γιατί αλλιώς, θα συνεχίσουμε να ζούμε κάθε 4 χρόνια, αυτό που περιγράφουν τα 7 τραγούδια που βρίσκονται εδώ από κάτω. Και θ’ αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε σήμερα το χειρότερο μοντέλο της δικής μας εφεύρεσης, που εξαιτίας της νιώθουμε ακόμα φίρμες της αρχαίας ιστορίας.

Οι εκλογές μαντινάδα – Διονύσης Σαββόπουλος

Στο κατώφλι του ’80, οι ιδέες έχουν ήδη πεθάνει, αλλά το φύλλο με τις κηδείες δεν έφτασε ακόμα στα περίπτερα. Οι άνθρωποι γραπώνονταν μ’ ελπίδα για μια καλύτερη ζωή (ή για μια θέση στο δημόσιο!) πάνω σε τραγούδια και τσιτάτα. Η ψήφος απαιτεί συνθήματα, σύμβολα, χρώματα (και λίγες χάρες), μα όχι απαραίτητα πρόγραμμα και πλάνο. Σ’ αυτή την Ελλάδα του στενόμυαλου φανατισμού, της τυφλής ελπίδας και της αφέλειας λοιπόν, ο Σαββόπουλος βλέπει το πράγμα με νηφαλιότητα, και το διηγείται μ’ αδιόρατο σαρκασμό.

Ο ήρωάς του ζει μια μυθολογική Οδύσσεια και πιάνει κουβεντούλα μ’ όλους τους πολιτικούς ήρωες της εποχής. Ο Κύρκος που “…το σκάει νομίζοντας κι αυτός, πως ήμουν συμμαχία“, ο Καραμανλής που “…ταΐζει κακάο τη γΕλλάδα για να την κάνει Ευρώπη“, ο Φλωράκης και ο Παπανδρέου που ο λόγος τους αντανακλά στο πλήθος, και κάνει το Νιόνιο ν’ αναρωτιέται: “Μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα, όλους τους φίλους τους παλιούς που έχει στη στομάχα;“. Κι αν λες πως όλα τούτα είναι παλιά, πως φύγανε μαζί με την αφέλεια του ’80, για έλα παρακάτω…

Εκλογές – Τζίμης Πανούσης, Γρηγόρης Ψαριανός

Ένα χρόνο μετά τη μαντινάδα του Νιόνιου, ο Τζιμάκος πιάνει στο στόμα τους τις εκλογές σε περιβάλλον ντίσκο (tsoutsouni), μασάει το σύστημα και το φτύνει. “Υπουργεία τέρατα, γαμημένα κέρατα / Φέξε μου και γλίστρησα, ως της γης τα πέρατα“. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, δεν είναι η φωνή, η κόντρα, η απαξίωση του ’80 που έρχεται μαζί με την “ελπίδα”, αλλά κυρίως η διορατικότητα των στίχων που προβλέπουν αυτό που σήμερα είναι η θανάσιμη γεροντική ασθένεια της ελληνικής δημοκρατίας. “Δεν μπορώ άλλο Θανάση, στα 25 έχω γεράσει...” αλλά “…τώρα στα “γεράματα”, μάθε γέρο γράμματα“. Ιδιοφυές! Και τουλάχιστον ξάφνιασμα που τους στίχους υπογράφει ο (γνωστός) Γρηγόρης Ψαριανός.

Εκλογές – Ορφέας Περίδης

Ύστερα ήρθε η δεκαετία του ’90. Κι ο Ορφέας Περίδης, μέσα στην τρέλα της “ανάπτυξης”, φρέναρε το τέμπο κι έγραψε μια νηφάλια, απογοητευμένη εκλογική μπαλάντα. Ένα λεξικό του πολιτικού αναλφαβητισμού της χώρας που “γέννησε” τη δημοκρατία. Του αναλφαβητισμού που ξεκινάει με “Κάθε τέσσερα χρονάκια, μία Κυριακή πολίτες…“, μοιραία συνεχίζεται με “Θάλασσα στη Λάρισα, σιδηρόδρομο στην Κρήτη…” και τελειώνει με “Αν δεν βγείτε πρώτο κόμμα, το ίδιο βράδυ Κυριακής, θα καείτε ζωντανοί σα λαμπάδες στις κολόνες της ΔΕΗ…“. Στην υγειά μας!

Είναι μόνο εκλογές – Ημισκούμπρια

Η προεκλογική ανάλυση του Σαββόπουλου επαναλαμβάνεται 25 χρόνια μετά, λιγότερο ποιητική μα βουτηγμένη… στον ημισκουμπρισμό! Αν έψαχνες λοιπόν τι να “ρίξεις” τη χρυσή εποχή του “Παπανδρέου – Καραμανλής vol.2”, μη σκας. Ο Δέλτα Μι κι ο Μιθριμής περνάνε όλη τη λίστα από εξέταση ιερή και όσια, και καταλήγουν: “Αγαπημένη μου μην κλαις, είναι μόνο εκλογές… Αυτοί θα φαν’ την πίτα, θα γλείψουν και το πιάτο, κι εμείς θα φάμε σκύλο και ούτε καν χορτάτο“. Κι ύστερα προφητεύουν (σιγά ρε “Νοστράδαμοι” να πούμε, σιγά που): “…και τον Παπακαλιάτη, μα και το Γεωργούλη, άμα κατεβαίνανε θα τους ψηφίζαν ούλοι!“. Ουπς…

Προεκλογική Ομιλία | Ουγκαγκαμπούμμπουμ – Χάρρυ Κλυνν, Γιάννης Κακουλίδης

Η Ελλάδα έχει μάλλον λάθος σύστημα δημοκρατίας. Η Ελλάδα έχει οπωσδήποτε δημόσια διοίκηση “αργοκαρούτα”, τραυματισμένους θεσμούς, προβληματική εφαρμογή των νόμων της. Αν θες ωστόσο να φτάσεις στο μεδούλι, αν θες στ’ αλήθεια να δεις τι μας φταίει πρώτ’ απ’ όλα κι έχουμε τα χάλια που ‘χουμε, ιδού! Ο Χάρρυ ο Κλυνν στο τραγουδάει πεντακάθαρα (πώς αλλιώς;) σαν τ’ όνομά του: “Γιατί να τη βολεύω συνεχώς με δανεικά; Κι εκείνος μ’ απαντούσε φιλικά…“.