Έλα, μολόγα το: δεν έβλεπες πάντα στις ταινίες του Τζεϊμσμπόντηδες και τις Λαρακρόφτες να πλέουν στη θάλασσα με τις σκαφάρες τους κι έλεγες “εγώ γιατί να μη μπορώ να ‘μαι σκαφάτος ρε παιδιά; Απ’ αυτούς πιο στυλάτος είμαι, και περισσότερο… ομορφόπαιδο!”. Ε, λοιπόν, δίκιο είχες. Γιατί να μην;
Βλέπεις, το θέμα είναι πως για να γίνεις σκαφάτος, δεν χρειάζονται λεφτά. Χρειάζεται όρεξη, φαντασία και καλή καρδιά. Αγαπητέ μου προβοκάτορα, αγαπητή φιλενάδα προβοκατόρισσα, ΙΔΟΥ το σκάφος σου:
Αμέ! Φουσκωτό, μεγάλο, άνετο, ο,τι πρέπει για να βγεις στις θάλασσες (κοντά, “να σε βλέπει” κι η μάνα σου!) και να ζήσεις τη μεγάλη ζωή. Κι αν νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα, δεν σου κάνω! Σκαφάρα είναι, την παραγγέλνεις απ’ το ίντερνετ και χωράει 6-8 άτομα!
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει και δικό της ψυγειάκι για μπύρες! Θες ψάρεμα; Κάνεις (με προσοχή στ’ αγκίστρια). Θες άραγμα; Ρίχνεις. Θες… Ο,τι και να θες τέλος πάντων, το κάνεις εκεί μέσα!
Και το καλύτερο; Όταν τελειώσεις την ξάπλα, το ξεφουσκώνεις κι ωπ! Στο πορτπαγκάζ. Ούτε κοτσαδόρους, ούτε συστήματα να δένεις το σκάφος πίσω απ’ τ’ αμάξι και να μη χωράς να στρίψεις στα στενά των νησιών και των παραλιών. Όποτε το θες το φουσκώνεις, όποτε δεν το θες εξαφανίζεται. Κι η εφορία, σε περνάει στο ντούκου.
Άντε και καλό “τζετ σετ” να ΄χουμε, φιλαράκια!
