Χθες το βράδυ αργά, εν μέσω ακόμη μιας μετακόμισης που έκανα, βρήκα σε μια κούτα, ευτυχώς όχι σκοροφαγωμένη, πολλές από τις παιδικές μου αναμνήσεις μαζεμένες. Με μπλε μαρκαδόρο και κεφαλαία γράμματα, ήταν σαφές για το τι επρόκειτο να βρω εντός της. Παιχνίδια Σπύρου, με διπλά υπογεγραμμένο το όνομα, για να είναι σαφές και να μην κάνει το λάθος κανείς 1ον να τα πετάξει και 2ον να τα μπλέξει με του αδερφού μου.
Παρότι ήμουν ένα κινούμενο πτώμα από την δουλειά, πήρα την κούτα και ξεκόλλησα με προσοχή την ταινία έξωθεν της. Με ιεροτελεστία έβγαλα ένα, ένα κάποια από τα παιχνίδια μου, αναφωνώντας πόσο γαμάτα ήταν τα παιχνίδια της εποχής μας. Πριν βιαστείς αγαπητέ προβοκάτορα να με πεις παππούλη, γέρο, θείο και άλλα τέτοια κοσμητικά, να σου γράψω πως είμαι 33 (τα χρόνια του Χριστού και του Μεγαλέξανδρου δηλαδής). Ωστόσο μάλλον ήμουν η τελευταία ηλικιακή ομάδα, μην πω γενιά και αισθανθώ παππούλης, γέρος θείος και άλλα τέτοια κοσμητικά, που είχε την τύχη να παίζει με γαμάτα παιχνίδια. Αν διαφωνείς δεν έχεις παρά να συνεχίσεις να διαβάζεις, γιατί τα γράφω καλά και τα εξηγώ ωραία!
Σε μια προστατευτική σακούλα βρήκα 2 οχήματα GI Joe και ένα των Cobra. Εγώ ήμουν με τους κακούς. Οι GI Joe ήταν οι καλοί, οι Cobra κακοί. Ξεκίνησαν να βγαίνουν από την Hasbro το 1964, πολύ πιο μεγάλοι από αυτούς που μάζευα εγώ με το χαρτζιλίκι μου. Από τα 30 εκατοστά λοιπόν (σαν action man φαντάσου και εσύ συνομήλικε και λίγο μικρότερε φίλε μου) η σειρά βγήκε πάλι το 1982, στην αγαπημένη μορφή των 9-10 εκατοστών. Μαζί τους οχήματα, αεροπλάνα, ελικόπτερα και κάθε λογής όπλα καταστροφής του αντιπάλου. Βλέπεις όταν ήμασταν μικροί δεν καταλαβαίναμε την μικρή προπαγάνδα πίσω από τους Real American Heroes που συνόδευε κάθε διαφήμιση, παρά μόνο στήναμε τα παιχνίδια μας, απέναντι σε αυτά του κολλητού ή του αδερφού και ήμασταν έτοιμοι για μάχη.
Επόμενη σακουλίτσα που κλείνει αεροστεγώς για να προστατέψει από την κακούργα την σκόνη το ιερό δισκοπότηρο των παιχνιδιών, δηλαδή τα Τransformers. Kαι αυτά κατασκευασμένα από την παιχνιδομάνα Hasbro και την ιαπωνική Takara Tomy. Aπο την μια λοιπόν οι Autobot (Optimus Prime θέλω να κάνω τα παιδιά σου) και από την άλλη οι Decepticons. Όλοι τους ήταν ανθρωπόμορφα ρομπότ που μετασχηματίζονταν σε οχήματα ή τέρατα (τα γαμωκαταπληκτικά beastwars) και έγιναν διάσημα σε όλο τον πλανήτη από την παδική τηλεοπτική σειρά. Ναι φίλε προβοκάτορα, μόνος σου έκανες το αυτοκίνητο ρομπότ και τούμπαλιν, με το χαρακτηριστικό κρατς κρατς των κλειδώσεων όταν το μεταμόρφωνες να ναι ο πιο γλυκός ήχος του σύμπαντος.
Συνεχίζουμε στην επόμενη σακουλίτσα όπου βρήκα τα υπέρ-γαμάτα Χελωνονιντζάκια (Teenage Mutant Ninja Turtles) που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών και έχουν κυκλοφορήσει σε κάθε πιθανή μορφή παιχνιδιού που υπάρχει εκεί έξω, από αριθμημένα αγάλματα ρητίνης μέχρι funko pops! Είναι χελώνες που μεγάλωσαν σε υπονόμους από ένα αρουραίο μάστερ των πολεμικών τεχνών. Εκείνος, ο Σπλίντερ τους έδωσε ονόματα ζωγράφων και εκείνα λατρεύουν την πίτσα! Χρειάζεται να συνεχίσω για να αποδείξω γιατί τα λάτρευα μικρός; Διπλά σε έναν action man που ήταν σούπερ δυνατός και αγόρασα στην δύση της καριέρας μου ως παιχνιδολάτρης, βρήκα το καλύτερο παιχνίδι που κυκλοφόρησε ποτέ! Ναι αναφέρομαι στον Mighty Max και τις ανατριχιαστικές του περιπέτειες.
Η Bluebird Toys, μια βρετανική εταιρεία παιχνιδιών, θέλησε να φτιάσει μια polly pocket εκδοχή για αγοράκια. Σε ένα μικρό τερατόμορφο βαλιτσάκι ο μικρούλης Max τα έβαζε, με καρχαρίες, κρονόσαυρους, γιγαντιαίες αράχνες και τον απόλυτο σκελετόμορφο κακό Skull Master. Γρήγορα ο παιχνίδο-κολοσσός της Μattel (η εταιρεία που βγάζει την Barbie, μεταξύ άλλων) εξαγόρασε την σειρά παιχνιδιών, εξελίσσοντας την μιας και χώρεσε σε μια σταλιά Playset κάθε λογής τερατάκι και μηχανισμό που έκανε τα μάτια σου να πετάγονται, σαν την πρώτη φορά που γεύτηκες 3bit! Η καρτούν σειρά που βγήκε στον αέρα το 1993 συνόδεψε πολλά από τα σαββατοκύριακα μου στην ελληνική τηλεόραση ενώ ξεχείλωσε και 2-3 μπλούζες τις γιαγιάς μου, από το τράβηγμα, ζητώντας της να μου αγοράσει ένα ακόμη τελευταίο Mighty Max.
Σήμερα μετά λύπης μου δεν στο κρύβω, παρατηρώ ότι τα σημερινά παιδιά δεν έχουν τις άπειρες παιχνιδό-επιλογές για να περάσουν τον ελεύθερο τους χρόνο, με τα tablets, smartphones και λοιπές ηλεκτορνικές συσκευές να τραβούν την προσοχή τους από πολύ μικρά. Στα παιχνιδάδικα της χώρας που αντιστέκονται οι επιλογές είναι πια ελάχιστες με τα Playmobil, τα Lego και τα Transformers μόνο να αντιστέκονται! Τα τελευταία δε, τα εξαφανίζουν συνήθως μεγαλύτεροι ηλικιακά συλλέκτες, που δεν σταμάτησαν ποτέ να μαζεύουν παιχνίδια.
Μάζεψα με τιμή και δόξα όλα τα παιχνίδια και τα άφησα μπροστά στην νέα μου γυάλινη βιτρίνα! Ήρθε η ώρα να πάρουν θέση εκεί που τους πρέπει, στην καρδιά του σαλονιού, χαιρετώντας κάθε νέο επισκέπτη. Όποιος ξέρει, θα χαιρετήσει και αυτός, όποιος δεν ξέρει θα διαβάσει και θα μάθει.
