Στη χημεία, βινύλιο ή αιθενύλιο είναι η χαρακτηριστική ομάδα −CH=CH2, δηλαδή το μόριο του αιθενίου (H2C=CH2) μείον ένα άτομο υδρογόνου. Το όνομα χρησιμοποιείται επίσης για οποιαδήποτε ένωση που περιέχει αυτήν την ομάδα, δηλαδή R−CH=CH2 όπου R είναι οποιαδήποτε άλλη ομάδα ατόμων.
Ένα βιομηχανικά σημαντικό παράδειγμα είναι το χλωραιθένιο, πρόδρομη ένωση του πολυβινυλοχλωριδίου (PVC), ενός πλαστικού που συνήθως είναι γνωστό ως βινύλιο.
Με φαντάστηκα πάλι μαθητή να μισοκοιμάμαι στη χημεία που την έβρισκα πιο βαρετή και από την παρακολούθηση ελεύθερων βραδύποδων στις τροπικές ζώνες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Αν έδινα λίγη από την προσοχή μου ο μπουμπούνας, ίσως μάθαινα εγκαίρως περισσότερα πράγματα για το υλικό που ‘ναι κατασκευασμένα τα αγαπημένα μου βινύλια και θα σας έκανα τον καμπόσο χωρίς να δανείζομαι links της Wikipedia προκειμένου να κάνω μια εντυπωσιακή εισαγωγή επί του θέματος.
Mεγαλωμένος στην δεκαετία του ’90 και λίγο αφού τα ’00s σκάσουν μύτη, ο κόσμος που αγόραζε μουσική σε φυσική μορφή, είχε κατακλειστεί από τα μικρά δισκάκια τα οποία αποκαλούσαν cds και χωρούσαν στην πλευρά τους έως και 80 λεπτά μουσικής. Kάπου χωμένα σε ένα μικρό stand βρίσκονταν και οι περίφημοι δίσκοι σε 3 versions, των 7, 10 και 12 ιντσών και μοιάζανε σαν αυτούς που ‘χαν στο σαλόνι οι αγαπητοί γονείς μου, μα δεν τους ακούγανε πια, γιατί το πικάπ είχε χαλάσει εδώ και χρόνια.
Έτσι λοιπόν, ο μόνος προβληματισμός για το που θα πάει το χαρτζιλίκι ήταν αν θα δοθεί στην απλή jewel case (πλαστική θήκη του cd) ή την digipack (χάρτινη συσκευασία που δίπλωνε στην μέση) που ‘χε και ένα δυο έξτρα τραγουδάκια, συνήθως σε demo ή Live εκτελέσεις. Ναι αγαπημένε προβοκάτορα, όση εντύπωση και αν σου κάνει εμείς τότε δεν αγοράζαμε ψηφιακά μουσική, αλλά σε φυσική μορφή και για να σε προλάβω δεύτερη φορά, είμαι πιο μεγάλος από όσο δείχνουν οι φωτογραφίες και φαίνομαι στην πραγματικότητα. Θα επανέλθω στο θέμα μου ωστόσο, καθότι δεν θέλω να ξεφεύγω πίστεψε με.
Ήταν ένα πρωί του Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή όταν στην άδεια Αθήνα κάναμε τσάρκα με ένα καλό φιλαράκι και περάσαμε από το παλιό δισκάδικο, Rock City επί της οδού Ακαδημίας, στον χώρο του οποίου στεγάζεται πλέον το Reload Stores. Μπήκαμε και oi δύο δειλά, δειλά να βρούμε το επόμενο album που θα μας συντροφεύσει τις μέρες που θα ακολουθούσαν. Το μάτι μου έπεσε σε μια ξύλινη κούτα γεμάτη μεταχειρισμένα βινύλια. Βρήκα λοιπόν εν μέσω ενδελεχούς ψαξίματος το “Long live Rock n Roll” των Rainbow και το “Live at Last” των Black Sabbath, ταλαιπωρημένα με φθορές στο εξώφυλλο και τα πήγα στο ταμείο καθότι δεν ανέγραφαν τιμές. 8 ευρώ και τα 2 μου λέει ο man και εγώ σχηματίζω άμεσα το ποσό με τα ψιλά μου. Λίγες μέρες μετά, φορτώνω το πικάπ στους ώμους και το πάω προς επισκευή στο μάστορα της γειτονιάς, έτσι με καθοδήγησε ο μεγαλύτερος ξάδερφος μου!
“Ιμάντα και βελόνα θέλει και θα ναι τζιτζί”, μουρμούρισε ο κοκαλιάρης πρόγονος του SinBoy και εγώ κούνησα συγκαταβατικά τον κεφάλι μου και ας μην καταλάβαινα ούτε Χριστό ούτε Βούδα ούτε Κούδα. Έκτοτε ορκίστηκα βινυλιο-λάτρης, βινυλιο-μανής, εραστής των δίσκων και άλλα τέτοια κλισέ. Όταν με έπαιρνε οικονομικά, γιατί είναι πιο ακριβά από τα cds τα αναθεματισμένα τσίμπαγα και ένα δισκίον! Σιγά σιγά ανακάλυπτα ολοένα και περισσότερος μύστες του βινυλίου, ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας που έχουν ζωή σαν την δική σου και την δική μου. Άλλους τους πετύχαινα στους λεγόμενους ναούς του χώρου, τα δισκάδικα ντε! Πιο συγκεκριμένα μιλώ ή για να ακριβολογώ, γράφω για τον Ζαχαρία, τον Mr Vinylio και το 7plus7 στο Μοναστηράκι, άλλους στο Sirens, το Dark Side, το Rock Star, το Metal Era, το Sound Effect, το Rhythm και το Lab στα Εξάρχεια. Τώρα, το τελευταίο έχει μεταφερθεί στο Κουκάκι και κάνει παρέα στο Amberola που έχει ο Μυτακίδης των Active Member και το γαμωκαταπληκτικό Underflow. Δεν με πτοούσε αν δεν έβρισκα κάτι στα προαναφερθέντα καθότι κατεβαίνοντας προς Μetropolis, Music Corner, Discoble & Rock n Roll Circus δεν θα έμενα παραπονεμένος, όσο και αν ξεποδαριαζόμουν και αδειάζαν εσωτερικές, εξωτερικές και κωλότσεπες.
Κάπου εκεί, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000 και στην αυγή της δεύτερης, τα βινυλιάκια άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, τα distros (διαδικτυακά e-shops από τα οποία μπορούσες να προμηθευτείς κυκλοφορίες σε βινύλιο, ανεξάρτητων groups) να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, οι μπάντες να φέρνουν επιτέλους και δίσκους όταν μας επισκέπτονταν με αφορμή κάποια συναυλία ή φεστιβάλ και τα δισκάδικα να ανοίγουν πάλι και σε γειτονιές εκτός κέντρου! Να σου λοιπόν το Off the Record στον Πειραιά, το Μusic Works στην Πετρούπολη, το Gorilla 11 στο
Μαρούσι, το Syd και ο Ιμάντας στο Μοναστηράκι.Σε κάποια όπως το τελευταίο ωραία unplugged συμβαίνουν, ενώ σε άλλα μπορείς να πιεις το καφεδάκι σου, η αν δεν πίνεις καφέ σαν και του λόγου μου, ένα ωραιότατο τσαγάκι ή κάποιο αντιοξειδωτικό χυμό που ναι και της μοδός.
Αντίστοιχα το Joe στην Πάτρα, τα Sterodisk, Νοιse, Λωτός, Velona, Vinyl Salvation, ΠΟΠ και Musicland στην Θεσσαλονίκη, το Indie Shop στο Ναύπλιο και άλλα που μου διαφεύγουν αλλά επιθυμώ να γνωρίσω το κρατάνε αληθινό σε κάποιο στενό της πόλης, μαζί με τα παζάρια βινυλίου και τις εκθέσεις αυτών που είναι σχεδόν μηνιαίο ραντεβού για τους vinyl fans. H φάση βινύλιο ξαναζεστάθηκε λοιπόν και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, έστω και αν ξεκίνησε σαν ουρά του vintage που έθελξε κοινό, καλλιτέχνες, μαγαζιά και διαφημιστές και εξανάγκασε τους χίπστερ φίλους μας να αγοράζουν δίσκους χωρίς να έχουν καν πικάπ, παρότι πολλά μοντέλα δισκοπαιχτών (όπως λέμε στην βινυλιακή πιάτσα) κυκλοφορούν πλέον, διαθέσιμα για κάθε βαλάντιο.
Και όσο και μου την σπάει σαν γερο-παράξενος που γίνομαι μεγαλώνοντας που χει γίνει in, up, trend και άλλες ξένες λέξεις η φάση βινύλιο είναι πολύ ωραία, γιατί συστήνει στον εκάστοτε μουσικόφιλο την ακρόαση της αγαπημένης του μπάντας/καλλιτέχνη με την μορφή της ιεροτελεστίας που του αξίζει. Χαϊδεύοντας το εξώφυλλο, που δείχνει τόσο γαμάτο σε αυτές τις διαστάσεις, μυρίζοντας το χαρτί και τον δίσκο, γιατί το τέλος οι μυρωδιές μένουν και αυτές φίλε μου θα σώσουν τον κόσμο, απιθώνοντας το στον δισκοπαίχτη και ενώ είσαι έτοιμος να πατήσεις το play και να δυναμώσεις την ένταση, λίγο πριν ακούσεις το πιο όμορφο τραγούδι του κόσμου. Βλέπεις με το βινύλιο, η κάθε φορά είναι σαν την 1η φορά για αυτό σε παρακαλώ, σε προσκαλώ και σε προκαλώ άμα λάχει να την ακούσεις αναλογικά!
