Σ’ αρέσουν τα happy endings; Εμένα μ’ αρέσουν. Είμαι αισιόδοξος, που λένε, μ’ αρέσει το όμορφο τέλος, το “τέλος καλό, όλα καλά”. Δεν γουστάρω να κλαίω, να δακρύζω, να μου σφίγγεται το στομαχάκι μου. Αλλά.
Υπάρχουν μερικές ταινίες, μερικά φινάλε ζόρικα, που ωστόσο είναι σπουδαία. Είναι δυνατά και απαραίτητα. Δεν θα ‘ταν ίδιες οι ταινίες τους χωρίς αυτά. Σου ‘χω μαζέψει λοιπόν, εδώ από κάτω, 7 τέτοια. Οπότε, αν πρόκειται να κλάψουμε, ας κλάψουμε για… αυτούς τους λόγους!
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών
Ήταν κρίμα, ήταν άδικο, ήταν λάθος. Ο Κίτινγκ δεν έφταιγε σε τίποτα. Ο Κίτινγκ δημιούργησε “ελεύθερους στοχαστές” σ’ έναν κόσμο γεμάτο προκάτ σκέψη και ιδέες. Μοιραία λοιπόν, στο φινάλε του “Κύκλου”, η αυτοκτονία του νεαρού Νιλ κι η απόλυση του Κίτινγκ έδωσαν μια γροθιά που πόνεσε πολύ το στομαχάκι μας. Πάνω που ‘χαμε πιστέψει σ’ έναν υπέροχο δάσκαλο που θα μπορούσε να φέρει καλύτερες μέρες… Όμως, χωρίς αυτό το θάνατο, χωρίς αυτή την απόλυση, χωρίς αυτή τη γροθιά, πώς θα μπορούσε ο Κίτινγκ να κερδίσει την πιο μεγάλη επιβράβευση για τη δουλειά και τις ιδέες του; Πώς θα μπορούσε ν’ ακούσει: “Oh captain, my captain“;
Χάτσικο: Η Ιστορία ενός Σκύλου
Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά, παρότι επίσης το δάκρυ έφυγε κορόμηλο. Και λέω πιο απλά γιατί πρακτικά εδώ δεν υπήρχε επιλογή. Αν ο καθηγητής ο Γουίλσον (ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ντε!) δεν πήγαινε να συναντήσει το Μεγαλοδύναμο, ο Χάτσι θα έμενε για πάντα ένας γλυκός, όμορφος, συνηθισμένος σκύλος. Αν δεν χαθεί το αφεντικό, ποιον να περιμένει στο σταθμό του τραίνου; Οπότε, στενάχωρο μεν, αλλά αναγκαίο. Κυρ καθηγητά μου, δυστυχώς…
Βαμμένο Πέπλο
Ομολογώ, όταν την είδα πρώτη φορά, τα νευράκια μου γίναν κρώσια. Δηλαδή ντάξει, έλεος! Ξέρουμε ότι η κυρία, η Ναόμι Γουότς, έχει γκόμενο. Την παίρνει ο άντρας της, ο δόκτορας (ο Θεός!) ο Νόρτον στην Κίνα, μες στην πανδημία της χολέρας, για να την τιμωρήσει. Και πάνω που εκείνη μετανιώνει, πάνω που ξαναγεννιέται ο έρωτας (μπορεί να γεννιέται και για πρώτη φορά), πάνω που τα ξαναβρίσκουνε, πεθαίνει ο λεβέντης; ΑΙΣΧΟΣ. Όμως, αν προσέξει κανείς την τελευταία σκηνή… Πίσω στο Λονδίνο, η κυρία κρατάει το μικρό της γιό απ’ το χέρι και τυχαία πέφτει πάνω στον “εραστή”. Μιλάνε για λίγο ψυχρά. “Ποιος ήταν αυτός;” ρωτάει ο μικρός. “Κάποιος ασήμαντος” απαντάει η ΚΥΡΙΑ. Ήταν πια χήρα, ελεύθερη, αλλά πιστή στον έρωτά της. Κι ο έρωτας έπρεπε να πεθάνει, για να μας αποδείξει η ταινία ότι όντως γεννήθηκε.
La La Land
Τους ήθελα μαζί, τους ήθελες μαζί, όλοι τους ήθελαν μαζί! (Ακόμα κι οι ίδιοι ήθελαν να είναι μαζί). Όμως, όταν τα όνειρά τους πήραν διαφορετικούς δρόμους, έπρεπε να πάρουν μιαν απόφαση. Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού η ζωή μας πάει, κρίμα να το σπάσουν τα παιδιά, αλλά επιτέλους μια χολιγουντιανή ταινία έδειξε πως το “μαζί” δεν είναι ντε και καλά μονόδρομος. Και μπράβο της!
O Πλανήτης των Πιθήκων
Αυτό το φιλοσοφικό ΕΠΟΣ της επιστημονικής φαντασίας, ήξερε δύο πράγματα: 1ον. Έπρεπε να μας κάνει να νιώσουμε πίθηκοι (που είμαστε!) για να δούμε πόσο παράλογα είνα μερικά πράγματα που μας φαίνονται λογικά. Και 2ον. Έπρεπε να περάσει ξεκάθαρα το μήνυμα: έτσι που το πάτε άνθρωποι, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Βουλιάξαμε! Κι ο ένας που “σώθηκε”, ελπίδα δεν έχει…
Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας
Ο Ντέρεκ (Νόρτον) έκανε. Ο Ντέρεκ έπαθε. Ο Ντέρεκ έμαθε. Πέρα απ’ την πλάκα, τον τύπο που βγήκε απ’ τη φυλακή, δεν τον συμπαθείς απλώς. Τον αγαπάς! Όμως έπρεπε με κάποιο τρόπο να γίνει κατανοητό πως, το παιχνίδι του ρατσισμού και του φασισμού, δεν τελειώνουν όταν αποφασίσεις να πεις “δεν θέλω να παίξω άλλο”. Κι ο Ντέρεκ αυτό το έμαθε με το χειρότερο τρόπο. Κι εγώ, κι εσύ και όλοι μας, το μάθαμε με τον καλύτερο: μ’ έναν τρόπο που δεν τον ξεχνάς ποτέ…
Se7en
Ξέρω τι θα πεις, και για να σε προλάβω, συμφωνώ. Ναι, η Γκουίνεθ Πάλτροου μια ζωούλα ανοργασμική, βρήκε επιτέλους ένα ρόλο να πεις “ναι ρε κούκλα μου, γυναικάρα είσαι, σε παντρεύομαι!”. Και πάνω που το ‘πες… πάει η νύφη! Στα πουρνάρια! Αλλά να σου πω κάτι; Είναι η Γκουίνεθ Πάλτροου. Δεν έχει δικαίωμα να είναι γλυκιά και να σ’ αρέσει. Έπρεπε να φάει το κεφάλι της! Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη, προχωράμε.
