Διχασμένα τα social media και το πώς νιώθουν οι χρήστες, βλέποντας ένα κομμάτι ενός από τα πιο σημαντικά μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού να καταρρέει σε Live μετάδοση μπροστά στα μάτια μας. Η Παναγία των Παρισίων, που για αιώνες στέκει στη νησίδα Σιτε ιλ ντε λα Σιτέ του ποταμού Σηκουάνα, τυλίχθηκε στις φλόγες.
Η απίθανη αρχιτεκτονική γοτθικού ρυθμού, χάθηκε μέσα στους πυκνούς καπνούς κάνοντας πολλούς να δακρύζουν μπροστά στο ανήμπορο του πράγματος. Η υπερβατική εικόνα, της καταστροφής αυτού του αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, που κατασκευάστηκε το 1161, για να μπει τελικά το 1991 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, έκανε πολλούς να δυσανασχετήσουν. Ο φλεγόμενος ναός μπήκε δίπλα στη βομβαρδισμένη Συρία, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτόν την πιο συγχυσμένη οργή. Έτσι, έγινε παράλογος λόγος για εξίσωση ανθρώπινων ζωών και υλικών αγαθών και κάπου εκεί αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κοινωνία δεν έχει με τι να πρωτοθυμώσει και τελικά το κάνει για τους λάθος λόγους.
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι όλο αυτό καμία σχέση δεν έχει με τη θρησκεία. Όταν ένα κομμάτι της Τέχνης πεθαίνει, ο θρήνος είναι κοινός χωρίς να ζυγίζεται με άλλα φρικαλέα γεγονότα. Είναι τρομακτική η ποινικοποίηση του συναισθήματος. Η Παναγία των Παρισίων, που μας συνοδεύει από τα παιδικά μας χρόνια, μαθαίνοντας μας λανθασμένα ότι οι πρωταγωνιστές της, ήταν μια όμορφη τσιγγάνα και ένας καμπούρης, ενώ η αλήθεια είναι ότι ο μόνος πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος του Ουγκώ, είναι ο ναός, καταρρέει μπροστά μας και δεν θα πάρουμε από κανέναν την άδεια για να νιώσουμε απέρναντη θλίψη.
Είναι απόλυτα επικίνδυνη η λογική: “από τη στιγμή που χάνονται ανθρώπινες ζωές, δεν έχεις δικαίωμα να θρηνείς για τίποτα λιγότερο”. Αφήνουμε τους λυγμούς μας για όσα γρατζουνάνε την ψυχή μας, έχοντας πάντα τη συνείδηση μας καθαρή, για τη συνέπεια του λόγου και των πράξεων μας.
Αν οι εικόνες που ακολουθούν είναι αδιάφορες για εσένα ή μια ευκαιρία να δείξεις πόσο πιο ανθρωπιστές είσαι από εμάς, κάτι έχει πάει πολύ στραβά στη νοηματοδότηση της ζωής σου…
Η μέρα μετά…
