Πόσες αναμνήσεις; Πόσοι κωδικοί; Πόσες ώρες χαραμισμένες πάνω από μια κονσόλα; Πόσες αποστολές; Και πόσα καγκουριλίκια και καφριλίκια χωρίς λόγο;

Μιλάμε, ουσιαστικά, για το πιο “βαρβάτο” παιχνίδι που ‘χαμε παίξει ποτέ στο Playstation και στο PC. Γιατί αν συμφωνήσουμε ότι τα Pro, τα Call of Duty και τα Need For Speed είναι ο ΓΟΝΕΑΣ 1 μας, τότε το San Andreas ήταν ξεκάθαρα καλέ μου φίλε ο ΓΟΝΕΑΣ 2 μας. Ακόμα και “μυρωδιάς” να ήσουν και να μην ήξερες που παν’ τα τέσσερα, ήταν αδύνατο να μην κόλλησες έστω και λίγο με την πάρτη του “δικού” σου Carl “CJ” Johnson.

Σήμερα όμως δεν θα αναλύσουμε τόσο το παιχνίδι. Ίσως το κάνουμε στο επόμενο επεισόδιο, όπως λένε και στην τηλεόραση. Σήμερα θα εντρυφήσουμε μόνο στις καγκουριές που κάναμε στα μικράτα μας, όταν καιγόμασταν σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο. Και δε μιλάω για της Disney…

Ξεκινάμε;

1. Με το που παίρναμε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ρίχναμε μπουνίδια στον αέρα και τσακίζαμε τον πρώτο περαστικό. Ξέραμε δεν ξέραμε κωδικούς για να την σκαπουλάρουμε μετά με την αστυνομία, αυτή ήταν μια κίνηση που κάναμε συνέχεια. Χωρίς λόγο. Έτσι, απλά για να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Σόρι μάνα, τα ‘κανα πουτ@#$ (όπως λέει και μια ψυχή), αλλά τέτοιο καθίκι ήμουν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Να με σχωράς. 

2. Κάναμε σούζες με το BMX. Γιατί εντάξει, και η μηχανή σήκωνε σούζα για πλάκα, όμως το BMX ήταν μόνο γι’ αρχόντους. Γι’ αυτό και η τούμπα ερχόταν μες στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα. 

3. Tα βάζαμε με συμμορίες πέντε ή δέκα ατόμων, έτσι για χαβαλέ. Κι ας είχαμε το γνώθι σαυτόν ότι χωρίς κωδικούς και όπλα θα πεθαίναμε αμέσως. Η ικανοποίηση, ωστόσο, να τα βάζεις με όλους αυτούς τους εγκληματίες δεν συγκρίνεται με καμία άλλη στον κόσμο. 


4. Φτιάχναμε πάντα στον Carl περίεργο λουκ. Έπειτα του χτυπούσαμε ο,τι τατού θα θέλαμε να είχαμε εμείς στην πραγματικότητα. Και τέλος τον καμαρώναμε και στον καθρέφτη για να δούμε τι δημιουργήσαμε με τα χεράκια μας.


5. Ήμασταν πυρομανείς. Βάζαμε φωτιά σε ο,τι υπήρχε μέχρι να ‘ρθει η πυροσβεστική. Και στη συνέχεια, όταν ερχόταν η δόλια πυροσβεστική, ψυρρίζαμε και το πυροσβεστικό και ξεκινούσαμε να ρίχνουμε νερό σε περαστικούς. Τι;;; Μόνο εγώ είχα προβληματάρα;;;


6. Μπαίναμε σε μαγαζιά με όπλα. Παίρναμε από ΑΚ-47 μέχρι μπαζούκα και μετά τα βάζαμε με τους οπλισμένους καταστηματάρχες που ΠΑΝΤΑ προλάβαιναν να μας σκοτώσουν. 


7. Α, και μιας και είπαμε πυρομανείς πιο πάνω. Σου ‘χω το καλύτερο. Έπαιρνε φωτιά στο αμάξι σου, έβρισκες την κοντινότερη θάλασσα… ΚΑΙ ΜΠΟΥΜ. Το έριχνες μέσα. Μετά όμως ερχόταν η ώρα για το κολύμπι, που ‘ταν μακράν το πιο βαρετό πράγμα που μπορούσες να κάνεις σ’ αυτό το παιχνίδι.


8. Έβαζες τα δυνατά σου για να φτάσουν τα αστεράκια της αστυνομία σε “5”. Γέμιζες το προσωπικό σου οπλοστάσιο, και στη συνέχεια μόνος σου και όλοι τους. Συνήθως ή κλεινόσουν μέσα στο σπίτι σου ή σε κάποιο κατάστημα και έριχνες λίγες λίγες ή αν ήσουν πιο τολμηρός έβγαινες με τ’ αμάξι σου και όποιον πάρει ο χάρος. Όχι μωρέ, πάτε καλά ρε μανάδες και πατεράδες; Τι βία να είχε αυτό το παιχνίδι; Μια χαρά ήταν. Ο,τι έπρεπε για να εθιστεί το 10χρονο πιτσιρίκι σου. 


9. Toν πήγαινες γυμναστήριο για να τον κάνεις φέτες. Κι αν βαριόσουν τις ασκήσεις, χαλάρωνες με το να παίζεις μπουνίδια με όποιον άραζε στο ρινγκ κι έκανε ανέμελος την προπόνησή του. 


10. Πάταγες επίμονα κόρνες σε όμορφες κοπέλες με σκοπό να μπουν στο αμάξι σου και να τις αποπλανήσεις. Αν δεν έμπαιναν, τις ακολουθούσες, κι αν έκαναν ότι έτρεχαν, όλοι ξέρετε τη συνέχεια…

*Βέβαια το Gif είναι από το “Vice City”, αλλά μικρή η διαφορά.


Συμπέρασμα; Παιχνιδάρα. Βαρβάτη παιχνιδάρα παίδες, αλλά μου λέτε πώς τη γλυτώσαμε απ’ αυτό το παιχνίδι και δεν γίναμε τρομοκράτες, νταβατζήδες ή τρομοκράτες νταβατζήδες;