Παράξενο δεν είναι; Όταν μιλάς για γκρουπ, συνήθως έχεις στο μυαλό σου δύο άτομα. Τον (χωρίς αυτόν δεν γίνεται) ντράμερ τον τρώει η μαρμάγκα. Τον (χωρίς αυτόν ΔΕΝ γίνεται) μπασίστα, τον τρώει η μαρμάγκα εκτός κι αν λέγεται Ρότζερ Γουότερς. Μην τα πολυλογώ, συνήθως είναι κιθάρα-φωνή. Μα το σίγουρο είναι άλλο.

Το σίγουρο λοιπόν είναι πως, αν το γκρουπ δεν αποτελείται από τον ΕΝΑΝ και τους υπόλοιπους (μέγας είσαι Μόρισον και θαυμαστά τα έργα σου!), τότε αποτελείται από δύο. Ποτέ τρεις! Και σήμερα, σου βγάζω εδώ μια δεκάδα σπουδαία “ζευγάρια” και σε ρωτάω: ποιο είναι το κορυφαίο ζευγάρι στην ιστορία της ροκ;

Πολ ΜακΚάρτνεϊ / Τζον Λένον (The Bratles)

Μα είσαι ροκάς και τους κοροϊδεύεις, μα ανήκεις σ’ όλους τους υπόλοιπους και τους αγαπάς, το σίγουρο είναι πως χωρίς αυτούς τους δύο δεν ξέρουμε πώς θα ‘ταν η μουσική σήμερα. Οπότε, παρόλο που σ’ αυτό εδώ το σάιτ πιστεύουμε πως ο μεγάλος Beatle ήταν ο… άλλος! θέλουμε να ‘μαστε δίκαιοι. Κι έτσι, ο Πολ κι ο Τζον μπήκαν ήδη στη λίστα από “χθες”. Ξέρεις, από Υesterday…

Μικ Τζάγκερ / Κιθ Ρίτσαρντς (Rolling Stones)

Αν λοιπόν είσαι ροκάς, δεν γουστάρεις Μπιτλς. Και τι γουστάρεις; Αυτούς εδώ τους κυρίους από πάνω. Οι άνθρωποι με τ’ όνομα το “δανεικό” από Ντίλαν. Οι τύποι που στ’ αλήθεια γέννησαν το ροκ. Ο Μικ με μαλλί καρέ κι “έξαλλους” χορούς, ο Κιθ με τη μπαντάνα και τα “εύκολα” κολλητικά ριφάκια, οι Stones που έψαχναν ικανοποίηση. Εμείς τη βρίσκαμε…

https://www.youtube.com/watch?v=OZ8GZ3PFVGM

Ρόμπερτ Πλαντ / Τζίμι Πέιτζ (Led Zeppelin)

Κι αφού τελειώσαμε με τους μπαμπάδες, να πιάσουμε τους γιούς. Οι Zeppelin πάτησαν στη μπλουζ (όπως κι οι Stones), άναψαν την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στον ήχο, κι έγιναν πιθανώς το πιο μεγάλο γκρουπ του βρετανικού χαρντ ροκ. Ε, αυτό το ζέπελιν που λες, το οδηγούσαν ο Πλαντ κι ο Πέιτζ. Γκαζώστε, μπαλόνι!

https://www.youtube.com/watch?v=9uPKcMkH0vw

Ρότζερ Γουότερς / Ντέιβιντ Γκίλμορ (Pink Floyd)

Υπήρχαν βέβαια κι αυτοί εδώ, που κοιτούσαν τους υπόλοιπους να τρέχουν και σκέφτηκαν: “αράξτε ρε!”. Ο Γουότερς κατασκεύασε ένα “καινούριο” μουσικό όχημα, και μερικά χρόνια μετά έφερε “μεταγραφή” τον Γκίλμορ να τ’ οδηγήσει. Αφού λοιπόν έγραψαν πάνω “Pink Floyd”, το προγκρέσιβ τεθωρακισμένο τους γκρέμισε ο,τι κανόνα και τοίχο βρήκε μπροστά του. Και πρώτον απ’ όλους, αυτόν!

Ίαν Γκίλαν / Ρίτσι Μπλάκμορ (Deep Purple)

Ο “δεύτερος σωματοφύλακας” του “σκληρού” ροκ, δεν είχε την αχαλίνωτη ροή των Zeppelin αλλά ήταν πιο ρυθμικός, πιο κλασικός, και πιο χαρντ. Ο Γκίλαν (που προσωπικά θα τον θαυμάζω πάντα Και κάποια μέρα, είδαν καπνό στο νερό…

Μπράιαν Τζόνσον / Άνγκους Γιάνγκ (AC/DC)

Αν ο βαθύς μοβ ρυθμός κι η… μηχανή των Purple είχε σκυτάλη, αυτή θα την έπαιρναν κάτι παλαβοί Σκωτσέζοι, οι Γιανγκ απ’ την Αυστραλία! Η μουσικάρα τους όμως, μπήκε πραγματικά στην πρίζα όταν έπιασε το μικρόφωνο κάποιος Τζόνσον. Ηλεκτρικό ρεύμα, τραγιάσκα, σορτσάκι με σακάκι και ντου στη λεωφόρο της κόλασης…

Axl Rose / Slash (Guns ‘n Roses)

Ένα απ’ τα καλύτερα δείγματα πραγματικού χαρντ ροκ τη δεκαετία του ’90, είχε κι ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά δίδυμα στην ιστορία της μουσικής. Απ’ τη μια ξανθό μακρύ μαλλί – μπαντάνα, απ’ την άλλη τσιγάρο – μπούκλα – κανείς δεν έχει δει το πρόσωπό του, ο Axl κι ο Slash έχτισαν τη δική τους μόδα. Κράτησαν ωστόσο κι όρθιο το είδος, με υπέροχη φωνή και τρομακτικά σόλο. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στη ζούγκλα!

Ντέιβιντ Λι Ροθ / Έντι Βαν Χέηλεν (Van Halen)

Πριν τους Guns ‘n Roses, υπήρχε ένα άλλο γκρουπ με ντουέτο “ξανθός μακρυμάλλης – μπούκλας δεξιοτέχνης κιθαρίστας”. Ήταν το γκρουπ που θα “επανέφερε τη χαρντ ροκ στην πρώτη γραμμή της μουσικής“. Ήταν οι Van Halen, κι ήταν… έτσι!

Στηβ Τάιλερ / Τζο Πέρι (Aerosmith)

Πριν γίνει χαμογελαστή μετροσέξουαλ τηλεπερσόνα, ο Στηβ Τάιλερ (ο μπαμπάς της Άργουεν!) ήταν η φωνή μιας τεράστιας γκρουπάρας, και το 1/2 μιας σημαντικής ντουετάρας. Ταλαντούχοι, ζωντανοί και αεράτοι. Καθότι Aerosmith…

Πολ Σάιμον / Αρτ Γκαρφάνκελ (Simon Garfunkel)

Τελευταίοι εδώ μα όχι έσχατοι, ένα δίδυμο που το ξέρεις σίγουρα γιατί κάποτε τραγούδησε αγαπησιάρικα ένα μεγάλο σεξουαλικό σκάνδαλο. Ο “ήσυχος” Σάιμον κι η αφάνα του Γκαρφάνκελ άξιζαν ένα σημάδι ΝΑ (με το συμπάθειο) στην παγκόσμια μουσική, αλλά έμειναν για λίγους κι εκλεκτούς. Ωστόσο, η κυρα Ρόμπινσον θα τους κάνει πάντα φίρμες! Κυρία.

Κι οι καλύτεροι; Τι λες;