Ξέρεις τι παίζει με τη DC. Τα ‘χουμε ξανασυζητήσει εξάλλου. Αν βγάλει κανείς απ’ τη σούμα τα Μπάτμαν του Μπάρτον και του Νόλαν (άντε και τα Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ), τι μένει; Χρυσές μετριότητες και μεγάλες απογοητεύσεις. Όμως, είναι γνωστό πως σ’ αυτό τον κόσμο, τόσο η ανηφόρα όσο κι η κατηφόρα, κάποτε τελειώνουν. Και στην περίπτωση μας, η DC δεν έπαψε να κατρακυλάει απλώς. Εκτοξεύτηκε!

Tον λένε Μπίλι, είναι 14 χρόνων, και μια μέρα μπήκε στο Μετρό. Από κείνη τη μέρα κι έπειτα λοιπόν, απέκτησε μια κάπως παράξενη ικανότητα. Κάθε που φωνάζει Shazam!, γίνεται “μεγάλος”. Και γίνεται κι υπερήρωας. Κανονικός υπερήρωας με κοκτέιλ 7 ολόκληρων υπερδυνάμεων: τη σοφία του Σολομώντα, τη δύναμη του Ηρακλή, την αντοχή του Άτλαντα, την ενέργεια του Δία, το κουράγιο του Αχιλλέα και την ταχύτητα του Ερμή. Και κάπως έτσι, μόλις γνώρισες τον ήρωα της καλύτερης μέχρι στιγμής ταινίας του επίσημου DC Universe. Όχι, κανένα λάθος δεν έκανα. Είναι η καλύτερη του DC Universe, κι άκου γιατί:

1. Γιατί υπακούει στη σωστή συνταγή ενός καλού origin story.

Χωρίς βιασίνες, χωρίς προχειρότητες, χωρίς σεναριακές υπερβολές τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά. Το Shazam! “δημιουργεί” τον ήρωά του, με τη νοσταλγική, αναλογική αισθητική του Spiderman (Σαμ Ράιμι), ή του Μπάτμαν (Τιμ Μπάρτον). Η ιστορία βαδίζει με υπομονή, κερδίζοντας ένα-ένα όλα τα στοιχήματα που έβαλε με τον εαυτό της. Μαθαίνεις τον κακό σου, συμπαθείς τον πιτσιρίκο που αργότερα θα γίνει ήρωας, διασκεδάζεις αφάνταστα με τις προσπάθειές του να μάθει τις δυνάμεις του, δεν ξεχνάς ποτέ τα κίνητρα του “μικρού-ήρωα” που τα βλέπεις να εξελίσσονται, να αλλάζουν και να ωριμάζουν όσο το φιλμ προχωράει προς το τέλος του. Δηλαδή προς την αρχή των επόμενων που, χωρίς αμφιβολία, θα το ακολουθήσουν.

2. Γιατί έχει ένα δίδυμο πρωταγωνιστών που πρέπει να διδάσκεται σε σχολές κάστινγκ!

Ήθελαν ένα “μεγάλο παιδί” για να παίξει το “ενήλικο σώμα” του 14χρονου ήρωα. Διάλεξαν Ζάκαρι Λέβι (Λεβί; Λιβάι; Τον Τσακ, τέλος πάντων!). Ήθελαν έναν κακό που να μπορεί να χειριστεί 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Διάλεξαν Μαρκ Στρονγκ (που τα ΄χει βάλει με τον Σέρλοκ Χολμς, τέλος πάντων!). Δύο στις δύο βολές, και η ταινία πήρε το παιχνίδι, όσο οι δύο τύποι στην οθόνη μας έπαιρναν τα μυαλά. Ο ένας με το να είναι… περισσότερο πιτσιρίκος απ’ τον πραγματικό πιτσιρίκο που έπαιζε τον άνθρωπο πίσω απ’ τον ήρωα, ο άλλος με το να προσφέρει στο κοινό του σινεμά ακόμη έναν βαθύ, τρομακτικά σοβαρό, σατανικό κακό.

Τσέκαρε από κάτω, τι απάντησαν όταν τους ρώτησα γι’ αυτό και θα καταλάβεις.

3. Γιατί είναι αστείο, αστείο, τόσο πετυχημένα αστείο!

Κάποτε, το “αστεία ταινία DC” ήταν αστείο από μόνο του. Όμως όχι πια. Με το Shazam!, η συνήθως σκοτεινή, νουάρ εταιρία επιχειρεί ν’ αφήσει στη μπάντα το σκοτεινό σαρκασμό, και βρίσκει τη ρυθμική αίσθηση του χιούμορ που έψαχνε στην ταινία της Justice League. Αν με ρωτάς, ο Shazam! (ή Captain Sparkles, ή… σύμφωνα με το IMDB, Captain Marvel!) είναι ένας τύπος που επάξια μπορεί να σταθεί απέναντι στον Spider-Μan, στον Iron Man, στον Deadpool. Και κάπως έτσι, DC κοντράρει τη Marvel στο ίδιο της το παιχνίδι, φτιάχνοντας μια ταινία που σίγουρα μπαίνει στο τοπ 5 των πιο αστείων, διασκεδαστικών superhero movies όλων των εποχών. Γνώμη μου, πάντα.

4. Γιατί είναι απόδειξη πως η DC έμαθε απ’ τα λάθη της.

Είδε πως το σκοτάδι δεν της βγαίνει. Είδε πως το βάρος των κλασικών της χαρακτήρων, μπορεί να μην “κουμπώνει” καλά με τη δράση που η ίδια επιδιώκει για τις ταινίες της. Τελικά είδε πως ίσως, ήρθε η ώρα της να χαλαρώσει. Κι όταν χαλάρωσε, έφερε στο φως ένα φιλμ που φαντάζει “κόντρα” στην κλασική της λογική, μα ίσως γεννάει μια καινούρια. Κι αυτή η νέα λογική, με τον ηλεκτρισμό που εκτοξεύει ο Shazam! απ’ τα δάχτυλά του, μπορεί να φορτίσει ξανά τις μπαταρίες ενός κομίστικου κολοσσού που ο κινηματογράφος τον έχει ανάγκη. Γιατί είναι πάντα καλύτερα να υπάρχουν 2 μεγάλοι. Κι η DC, όταν θέλει, μπορεί να είναι πραγματικά μεγάλη.

Υ.Γ. Γκρέις Φάλτον, είσαι επισήμως ο νέος έρωτας κάθε ποπ σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του!