Φαντάσου ότι έτσι ξαφνικά, πιάνεις λεφτά! Γίνεσαι πλούσιος. Τα κονομάς ρε παιδάκι μου. Τι θα πει, πώς; Θα πιάσεις το Τζόκερ! Αν ωστόσο πιάσεις το Τζόκερ, κάνεις λεφτά, έχεις σκεφτεί τι θα ‘κανες μ’ αυτά;
Εγώ το ‘χω σκεφτεί. Θα βοηθούσα τον κόσμο, θα έκανα ανθρώπους χαρούμενους, μα πρώτα θα έβαζα κάποια πράγματα στη θέση τους. Κι αυτό θα πει πως, θα ‘βαζα κάποιους συγκεκριμένους τύπους στη θέση τους. Είτε γιατί μου σπάνε τα νεύρα, είτε γιατί τους αγαπάω, αυτά θα ήταν τα πρώτα 6 πράγματα που θα ‘κανα αν έπιανα το Τζόκερ.
Θα ‘βαζα Έκτορα Μποτρίνι να μου φτιάχνει κάθε πρωί τα δημητριακά μου και τα τοστ!
Όχι Έτορε, όχι. Ούτε τα κορν φλέικς να παραμένουν τραγανά, ούτε βανίλια και παπάγια στο γάλα μου. Βράζεις γαλατάκι, ρίχνεις μέσα πολλά, πολλά κούκι κρισπ ή τσόκαπικ (εκείνα με το λύκο ή τα άλλα με το σκύλο!), τ’ αφήνεις ΝΑ ΠΑΠΑΡΙΑΣΟΥΝ, και μου τα φέρνεις. Και δυο τοστάκια κάθε πρωί, με (γράφεις;): γκούντα, μορταδέλα, τσένταρ, πάριζα, ροκφόρ, ντομάτα, φέτα, καλαμπόκι, μαγιονέζα, τυροκαυτερή και πατατάκια. Τι εννοείς, δεν ταιριάζουν; Τι εννοείς, είναι αηδία; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ;;; (Τώρα θα δεις τι σημαίνει εφιάλτης στην κουζίνα, “άγριε” μάγειρε!).
Θα ‘βαζα τον Αυτιά να μου διαβάζει το πρωί τις εφημερίδες μου!
Ποιος δεν θέλει να ξυπνάει πρωί πρωί με τη γλυκιά φωνούλα του Γιώργου στ’ αυτιά του; Ναι, όντως, κανείς δεν θέλει (κανείς που να μην έχει κλείσει τα 75 τέλος πάντων), όμως εγώ ψήνομαι κάργα να τον έχω τον Αυτιά με το ανεκτίμητο Ιζνογκούντ-Χατζηαβάτης υφάκι του, να μου διαβάζει τα νέα και να μου σχολιάζει τις εξελίξεις. Τέρμα η μιζέρια, τέρμα οι συντάξεις, τέρμα τα επικουρικά, αλλά! Άμα έχω κέφια, θα τον αφήνω ύστερα να μιλάει με τα βίντεο απ’ τους οικογενειακούς γάμους. Πού θα βρεις καλύτερο εργοδότη βρε;
Θα έπαιρνα Αλέξη Σπυρόπουλο να μου σπικάρει (με στυλ!) τα ματσάκια του γιού μου στο 5χ5!
Για μας που μάθαμε τη μπάλα στα τέλη του ’90, ο Αλέξης ήταν, είναι, και θα είναι (μαζί με το Σωτηρακόπουλο) η φωνή του Τσάμπιονς Λιγκ. Καντάρια μπάλα, κοσμοπολίτικο σπικάζ και ονόματα με προφορά. Οπότε, γιατί να μην ακούσουν και τα πιτσιρίκια μου ατάκες όπως: “ηλιόλουστο το γήπεδο εδώ στο Παγκράτι, με τους ψηλούς λόφους και τις γοητευτικές γυναίκες…”, ή “μ’ αυτό το γκολ του μικρού Γιαννάκη μπορεί να συγκριθεί μόνο ποίημα της Πολυδούρη”; Δεν έχει ψυχή μόνο ο Βαζέχα κι ο Τζοβάνι, Αλέξη. Εδώ παίζεται ολόκληρο πρωτάθλημα πολυκατοικίας, Αλέξη!
Θα πλήρωνα το διαφημιστή του Jumbo να σκέφτεται ιδέες για να γίνω ΥouTuber…
Ε, τώρα, χρειάζεται να πω κάτι; Ποιος YouTuber δεν θα ‘θελε μαζί του τον τύπο που σκέφτηκε ΑΥΤΟ;
…και το Σμαραγδή για να τις γυρίζει!
Κι επειδή κάθε καλή ιδέα χρειάζεται και καλή εκτέλεση, λέω να πάρω σκηνοθέτη με όνομα. Ε, ο Λάνθιμος δεν έρχεται όσα να του δώσεις, ο Βούλγαρης κι ο Οικονομίδης είναι σοβαροί άνθρωποι, οπότε; Ο Γιάννης ο Σμαραγδής είναι η λύση, άμα του πω για υπερπαραγωγή, θα ψηθεί αμέσως.
Θα “νοίκιαζα” Ομπράντοβιτς ή Μπλατ για να κοουτσάρει την ομάδα μας στο πρωτάθλημα εργαζομένων!
Όποιος ξέρει μπάσκετ, ξέρει κι ότι για να πάει μια ομάδα καλά, αρχή και τέλος είναι ο προπονητής. Κι άμα θέλουμε πρωτάθλημα, δεν φτάνει ο Γεροντόπουλος που τα “κολλάει” απ’ το τρίποντο, κι ο Ράπτης που κάνει πεταχτάρι καλύτερα απ’ τον Πρίντεζη. Θέλουμε οργάνωση. Θέλουμε πλάνο. Θέλουμε κόουτς! Οπότε, θα τα σκάσω ο πρόεδρος και θα πάμε αεροδρόμιο: Ζοτς, Μπλατ, Μπαρτζώκα, άντε Ιτούδη, πιο κάτω δεν πέφτω. Provocateur για κούπα ρε. Ή τώρα ή ποτέ!
