Το να γυρίσεις μια πολύ καλή ταινία είναι δύσκολο. Τα να γυρίσεις δεύτερη, είναι παλούκι. Το να γυρίσεις όμως τρεις, καλές, που να ‘χουν σχέση μεταξύ τους και να λειτουργούν σαν ένα, αυτό κύριοι και κυρίες είναι σωστός άθλος.
Ωστόσο επειδή ο σινεμάς αυτού του κόσμου έχει και ήρωες, χωρίς πολλά λόγια: ιδού οι καλύτερες τριλογίες του ντουνιά, γυρισμένες απ΄ τον ίδιο σκηνοθέτη.
Υ.Γ. Το πιο ειλικρινές μπαρδόν μου στις “Μητέρες” του Ντάριο Αρτζέντο και το “Κορνέτο” του Έντργκαρ Ράιτ που έμειναν απ’ έξω.
Υ.Γ. 2 Η “Τριλογία της Πίστης” του Μπέργκμαν θα ‘ταν σίγουρα “στα μετάλλια”, όμως ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν θεωρούσε τριλογία τις ταινίες του. Ε, κι αποφάσισα να σεβαστώ αυτόν περισσότερο, παρά τους “διαφημιστές” που τις ένωσαν.
Υ.Γ. 3 Είπαμε “απ’ τον ίδιο σκηνοθέτη”. Άρα όχι Star Wars, όχι Hannibal, όχι Alien, όχι τσάμπα γκρίνια…
10. Η Τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη | Κρίστοφερ Νόλαν
Η μοναδική superhero τριλογία που κατάφερε να ξεχωρίσει με κινηματογραφικά επιχειρήματα, τρύπωσε στη λίστα παρά τη χαώδη διαφορά που έχουν οι δύο πρώτες ταινίες της με τη μετριότατη τρίτη. Ο Νόλαν κοιτάζει Μπάτμαν και βλέπει σκληρό κι επικίνδυνο σκοτάδι, και τελικά απεικονίζει αυτό που πάντα ήταν τα Μπάτμαν: υπερηρωικά νεο-νουάρ.
9. Η Τριλογία του Πριν… | Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Η… “ηλικιακή” εμμονή του Λινκλέιτερ (που αποθεώθηκε στο “Μεγαλώνοντας”), κι ο Χοκ με τη Ντελπί που πήγαν όλο το δρόμο απ’ την “ερωτική περιπέτεια” ως την (πραγματικά μεγάλη) “καθημερινή αγάπη”. Ίσως ο,τι πιο αληθινό άγγιξε το έρωτα, κι η Χαρούλα του δίνει το καλύτερο φινάλε…
8. H Tριλογία της Εκδίκησης | Παρκ Τσαν-Γουκ
Άνιση μεν (το Oldboy είναι πολύ πιο δυνατό απ’ τα άλλα δύο φιλμ της σειράς), αλλά… ΑΛΛΑ. Με σαφείς “ταραντίνικες” επιρροές και με έντονη την παράδοση της ασιατικής κουλτούρας, ο Τσαν-Γουκ χειρίζεται την εκδίκηση με τον καλύτερο τρόπο: με άγρια στιλάτη βία και ανατριχιαστική αποκάλυψη!
7. Επιστροφή στη Δράση | Ρόμπερτ Ζεμέκις
Το ταξίδι στο χρόνο δεν ήταν ποτέ τόσο απολαυστικό, η κωμωδία επιστημονικής φαντασίας δεν ήταν ποτέ τόσο επιδραστική για μια ολόκληρη γενιά, ο Ζεμέκις δεν υπήρξε ποτέ πιο απολαυστικός. Κι εγώ από τότε θέλω “Ντελόρεαν” αλλά δεν βρίσκω στις μάντρες με τα μεταχειρισμένα…
6. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών | Πήτερ Τζάκσον
Οι “επικότερες” ταινίες μεσαιωνικής φαντασίας, είναι κι ο μόνος πραγματικός λόγος που η μεσαιωνική φαντασία υπάρχει ως σοβαρή κινηματογραφική κατηγορία σήμερα. Ο Τζάκσον σεβάστηκε όσο γινόταν το αριστούργημα του Τόλκιν, και κατάφερε κάτι που ως τότε έμοιαζε αδύνατο: έφτιαξε μια ποπ τριλογία που, στο ποπ κοινό ισοφάρισε (αν δεν προσπέρασε) το Star Wars!
5. Η Τριλογία της Ζωής | Πιέρ Πάολο Παζολίνι
Όταν ο Παζολίνι πήρε απόφαση ν’ αφηγηθεί παραμύθια, τα παραμύθια ήταν ενήλικα και τα ‘γδυσε με τον περίφημο ρεαλισμό του. Και κάπως έτσι ο Βοκάκιος, ο Τσόσερ και οι Χίλιες και Μία Νύχτες, έγιναν ένα σινέ-τρίπτυχο που δόξασε μ’ αθώα πονηρό χαμόγελο το σεξ, τον έρωτα, την ίδια τη ζωή.
4. Ιντιάνα Τζόουνς | Στήβεν Σπίλμπεργκ
Ο,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει το Τζορτζ Λούκας (μετά την αρχική τριλογία του Star Wars), ο,τι καλύτερο έχει ερμηνεύσει ο Χάρισον Φορντ. Τελεία. Ο μόνος (ταπεινή μου γνώμη) ήρωας που μπορεί να σταθεί απέναντι στο μύθο του Τζέιμς Μποντ, κι ο χαρακτήρας που ξεφλώρεψε τους καθηγητές πανεπιστημίου. Κάνε τα δικά σου, Ίντι!
3. Η Τριλογία των Δολαρίων | Σέρτζιο Λεόνε
Μπορούν τα σπαγγέτι γουέστερν να θεωρηθούν… σοβαρό σινεμά; Χάρη στα “Δολάρια” μπορούν. Με συνδετικό κρίκο τον “άνθρωπο χωρίς όνομα” Κλιντ Ίστγουντ, οι τρεις ταινίες του Λεόνε άλλαξαν την έννοια του “καουμπόικου” απ’ την ηρωική περιπέτεια στη σινεφίλ ηθογραφία. Κι ο Ένιο Μορικόνε έγραψε πάνω σε καλπασμούς και πυροβολισμούς τρία απ’ τα πιο λαμπερά διαμάντια του.
2. Ο Νονός | Φράνσις Φορντ Κόπολα
Η ταινία που άλλαξε για πάντα το σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζει ο κινηματογράφος τα “μαφιόζικα” φιλμ. Οι δύο ταινίες που έδωσαν Όσκαρ στον ίδιο χαρακτήρα (Βίτο Κορλεόνε) αλλά σε δύο διαφορετικούς ηθοποιούς (Μπράντο, Ντε Νίρο). Η τριλογία που δόξασε τον Αλ Πατσίνο και θα ‘ναι για πάντα η κορυφή της σπουδαίας φιλμογραφίας του Κόπολα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, είναι ο Νονός και είναι ο,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ η Αμερική σε “τρεις δόσεις”.
1. Τα Τρία Χρώματα | Κριστόφ Κισλόφσκι
Mπορεί να έγινε “διάσημη” στην Ελλάδα απ’ τους Δύο Ξένους, όμως το magnum opus του τεράστιου Πολωνού είναι και η καλύτερη τριάδα ταινιών που είδε ο κινηματογράφος. Η γαλλική σημαία γίνεται σοβαρό παιχνίδι στα χέρια ενός δημιουργού που αγαπάει τους συμβολισμούς (βλέπε Δέκα Εντολές στο Δεκάλογο), κι οι έννοιες που στήριξαν τη γαλλική επανάσταση λειτουργούν ως αφορμή. Κάπως έτσι, μέσα απ’ την “ελευθερία”, την “ισότητα” και την “αδελφοσύνη” ο Κισλόφσκι φτάνει στο πραγματικό μεδούλι της ζωής και της κοινωνίας: τον άνθρωπο!
Εκτός Συναγωνισμού: Η Αγία Τριάδα | Μόντι Πάιθον
Όπως στο μπάσκετ υπάρχει ο βασιλιάς (βάλε ο,τι όνομα θες) αλλά υπάρχει κι ο Θεός (βάλε το ένα όνομα που ταιριάζει), έτσι γίνεται και στο σινεμά. Κι όπου Θεός, υπάρχει μια Αγία Τριάδα με “Άγιος Δισκοπότηρο”, με “Ζωή του Μπράιαν” και με τη “Θετική Πλευρά της Ζωής”. Δες, γέλα, ύπαγε στο δρόμο του Θεού. Αμήν.
Και τώρα η ώρα σου. Για ρίξε ψήφο…
