Να ‘μαστε ντόμπροι; Να ‘μαστε κύριοι; Να λέμε αλήθειες; Όλοι έχουμε ακούσει μπούρδες μικροί. Ξέρεις σε τι (ίσως) διαφέρουμε εμείς; Εμείς ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ κιόλας.
Οπότε, χωρίς πολλά-πολλά, το δίδυμο Ράπτης & Γεροντόπουλος παραδέχεται 8 τρασίλες που αγόρασε στα παδικά του χρόνια. Χωρίς ντροπές! Και σε καλεί να γράψεις τις δικές σου. Ντρέπεσαι;
Ο Γεροντόπουλος…
Κραυγή | Άννα Βίσση
Πρώτον, αυτό δεν το πήρα εγώ. Αλλά συμφώνησα να αγοραστεί. Δεύτερον, ήταν ΣΕ ΚΑΣΕΤΑ. Η Αννούλα ήταν ακόμα Κύπρια και καρβελική, δεν είχε γίνει “απόλυτη Ελληνίδα σταρ”, και την πήραν οι δικοί μου “για το αυτοκίνητο”. Κι ύστερα πήγαμε ταξίδι. Δεν θυμάμαι καν πού πήγαμε, ξέρεις τι θυμάμαι μόνο; “Σε θέλω, σε θέλω, για σένα ανασαίνω!”. Αυτό, και τη μάνα μου που έλεγε: “Μα ρε παιδιά, το ‘χασε η Βίσση; Δηλάδή, σοβαρή τραγουδίστρια να κάνει: χωρίς το μωρό μου ου-ου ου-ου; Είναι δυνατόν;”. Της απαντώ με 20 χρόνια καθυστέρηση: ΟΧΙ ρε μάνα, δεν είναι!
Θυμίζεις Κάτι από Ελλάδα | Θάνος Πετρέλης
Ντάξει τώρα, ξέρεις πώς πάνε αυτά… Λίγο που ήταν της μοδός, λίγο που ‘χε βγάλει πιο πριν ο Πετρέλης τη γαλαζοαίματη ταραντινιά “είχε το χρώμα τ’ ουρανού”, ε παιδάκι ήμουνα, ζήλεψα! Ώσπου κάποια στιγμή πήγα στον καθηγητή μου της κιθάρας και του ζήτησα να μάθουμε το “θυμίζεις κάτι από Ελλάδα”. Κι εκείνος σκέφτηκε να μου φέρει την κιθάρα κολάρο, αλλά; Δεν το ‘κανε! Λυπήθηκε την κιθάρα, μ’ έπιασε με απόγνωση απ’ το ώμο και μου λέει: Ή θ’ αλλάξουμε ρεπερτόριο, ή θα πάρεις μπουζούκι. Άρχοντας είσαι κυρ Θανάση μου!
(Δεν έχω ιδέα πώς το λένε) | Erreway
Έλα, δεν θέλω σχόλια. Υποκριτές και φαρισαίοι! Τη λέγανε Λουιζιάνα Λοπιλάτο, και την ξέρεις πολύ καλά (εκτός κι αν είσαι γυναίκα κι άρα ξέρεις πολύ καλά τους δύο καγκουραίους). Και πολύ λογικά λοιπόν είχα το δίσκο της! Έστω κι αν όλο κι όλο θυμάμαι πια μόνο ένα τραγούδι (Bonita de Mas). Για την τέχνη ρε γαμώτο!
Χρυσές Επιτυχίες (απ’ το 2000 ως το 2007) | Όλα τα… παιδιά στην πίστα!
Το καταλαβαίνω, ήταν η εύκολη λύση. Ούτε να ψάξεις, ούτε να διαλέξεις, ούτε ν’ ακούς την ίδια φωνή όλη την ώρα. Χρυσές Επιτυχίες. Αλλά ρε φίλε, η μια είναι πιο χρυσή απ’ την άλλη! Τάμτα – Κότσιρας – Πανταζής, 3 track δρόμος, κι εν τω μεταξύ ο δρόμος στο αυτοκίνητο γίνεται απάλευτος. Τι κάνετε μωρέ; Σταματήστε το χρυσό! Θ’ ακούσω Βοσκόπουλο, θ’ ακούσω Πουλόπουλο, θ’ ακούσω ΝΤΑΛΑΡΑ. Όχι άλλες Χρυσές Επιτυχίες…
Κι ο Ράπτης…
Σαρμπέλ | Παράξενο συναίσθημα
Και να σου πω και κάτι; Όχι μόνο δεν ντρέπομαι που ξόδεψα το τίμιο χαρτζιλίκι μου για ν’ ακούσω αυτόν εδώ τον τύπο (ΚΛΕΦΤΑΡΑΔΕΣ ΣΤΗ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΠΟΥ ΧΑΝΤΑΚΩΣΑΤΕ ΤΟ ΓΕΙΑΣΟΥΜΑΡΙΑ ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ!!!), αλλά καμαρώνω και από πάνω για τα σφαιρικά εφηβικά ακούσματά μου. Μιλάω, ουσιαστικά, για μια δισκάρα που μέσα είχε τη “Σοκολάτα”, τη “Σκληρή Καρδιά” και τ’ αλησμόνητο ντουέτο “Αλάι λα ι α μπα μπα κούτσι λε μα λε ντι α μπα μπα” με την αξέχαστη Ειρήνη Μερκούρη. Μπορώ εγώ μετά να ντραπώ γι’ αυτό εδώ τ’ αριστούργημα; Σαρμπέλ λείπεις ΓΤΚΜ.
Sertab | Everyway That I Can
Άξια νικήτρια με τα όλα της η Sertab. Ωστόσο, ο πιτσιρικάς Νίκος όχι μόνο δεν έμεινε στη χαρά του ότι το αγαπημένο του κομμάτι κέρδισε τη Γιουροβίζιον, αλλά έτρεξε και μέχρι το πιο κοντινό δισκοπωλείο και καβάτζωσε το συγκεκριμένο single. Όμως η θεά Sertab του ‘κανε κι άλλο δώρο, αφού μέσα είχε τρία κομμάτια. Το Everyway That I Can, το Everyway That I Can remix και το Everyway That I Can σε ringtone. Τιμιότατη αγορά. Προχωράμε. Χωρίς τη Μαντώ φυσικά.
Goin Through | Γίνε Ολυμπιακός
Τα Ολυμπιακά μου αισθήματα δεν στα ‘χω κρύψει ποτέ. Κάμποσα χρόνια κερκίδα στο καινούριο το Καραϊσκάκη, αυτόγραφα από Αβράαμ Παπαδόπουλο και Γιαννάκη Οκκά, μπόλικα χιλιόμετρα (Εύβοια – Φάληρο και πάλι πίσω για μάθημα) και γαυροεφημερίδες ανά χείρας για να δω αν θα ξεκινήσει ο Χοσέ Σεγκούρα τον Φέλιξ Μπόρχα. Κάπου εκεί, που λες, βγάζουν cd και οι Goin Through για τον Θρύλο. Εγώ άκουγα τότε Goin Through (ήμουν στο κρου τους!), ήμουν γαυράκι, ε πολύ θέλει ο άνθρωπος μετά ώστε να πάει στα Hondos Center της Κηφισιάς (κι όμως, πουλούσαν δίσκους) και όσο η θεία του ψώνιζε καλλυντικά αυτός να αγοράσει το “Γίνε Ολυμπιακός”; Τιμή μου και καμάρι μου.
Έλλη Κοκκίνου | Στο Κόκκινο
Μούφες σου λέω. Δεν το ‘χα σε αυθεντικό, αφού το ‘χα προμηθευτεί απ’ το παζάρι του Αυλωναρίου από έναν νίγκα που από ένα τάλιρο μου το άφησε τέσσερα ευρώπουλα. Το θέμα μου όμως ήταν άλλο. Ήταν ότι από ‘κεινη τη μέρα που έκανα αυτήν την αγορά η Κοκκίνου έμεινε μες στην καρδιά μου. Μπορεί βέβαια τα τελευταία χρόνια να ‘χω χάσει τα ίχνη της, ωστόσο αυτό το cd έχει χαραχθεί για τα καλά στις παιδικές μου μνήμες. Όπως και οι ιστορίες της απ’ τους Μασάι που ελληνικά κανείς τους δε μιλάει…
