Κάποτε έλεγες “Τραβόλτα” κι ένα πράγμα ερχόταν στο μυαλό του καθενός: χορός! Κι η αλήθεια είναι πως ο τύπος δίδαξε “βήματα” στο σινεμά, απ’ τη στιγμή που έγινε φίρμα με τον Πυρετό το Σαββατόβραδο. Αλλά, κυρίες και κύριοι, όχι. Ο Τζόνι ο Τραβόλτα δεν είναι μόνο ένας τύπος που χορεύει.
Ο Τζόνι ο Τραβόλτα είναι ηθοποιός. Σημαντικός ηθοποιός! Αλλά επειδή το τι θα πω εγώ δεν έχει και μεγάλη σημασία, ας δούμε τι λέει ο ίδιος μέσα από 8 πολύ συγκεκριμένες ερμηνείες του. Ε, και μη μασάς: σε μερικές απ’ αυτές, θα χορέψουμε κιόλας!
Pulp Fiction
Δεν κούμπωσε απλώς πάνω στο “φρέσκο” παλπ του Ταραντίνο. Άλλαξε μια και καλή τον τρόπο που ο μέσος θεατής αντιλαμβάνεται τον όρο “εκτελεστής”. Ο Βίνσεντ Βέγκα του Τραβόλτα ήταν επαγγελματίας αλλά ήταν και γκαφατζής. Ήταν αστείος με σοβαρότητα. Ήταν ωραίος αλλά αμήχανος, και ήταν επικίνδυνος επίτηδες και καταλάθος. Πιο απλά, με την καθοδήγηση του Ταραντίνο ο Τραβόλτα έφερε το είδος “μαφιόζου” που καθόρισε το στυλ των επόμενων δεκαετιών. Κι ακόμα το καθορίζει! Το Όσκαρ πήγε στον Τομ – Φόρεστ Γκαμπ – Χανκς κι αυτό σηκώνει καταγγελία, αλλά δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε. Η αδικία θα πνιγεί σ’ ένα μιλκ σέικ των 5$ κι ένα χορό με την Ούμα. Καλά δεν τα λέω ρε Τζόνι;
Μιχαήλ
O πιο στιλάτος αλλά κι ο πιο σημαντικός ρόλος του Τζόνι μετά τον από πάνω, έχει φτερά και (σε κάποιες, παλιότερες εποχές) κρατούσε πύρινη ρομφαία. Ο αρχάγγελος του ’96 όμως, κρύβει τα φτερά κάτω απ’ την καμπαρντίνα, πίνει – καπνίζει – γοητεύει και φλερτάρει. Ο Μιχαήλ θα μπορούσε να ‘χει πέσει σε επίπεδα γραφικής καρικατούρας ή σε βαρύ ρόλο ερμηνευτικής υπερβολής. Ωστόσο τα γλύτωσε όλα αυτά, εξαιτίας του κυρίου που άλλοτε χόρευε ντίσκο με καμπάνα παντελόνι. (Αλλά επειδή Τραβόλτας είσαι, ας ξαναχορέψουμε!).
Grease
Ένα “σαββατοκύριακο” μετά τον “Πυρετό”, ο Τζόνι φόρεσε τα πέτσινα, ντύθηκε αλήτης αλλά στην πραγματικότητα ήτο γλυκούλης και ρομαντικός. Μπορούν πολλοί να μπουν μ’ επιτυχία στο πετσί ενός ρόλου διακριτά χωρισμένου σε ψευτομαγκιά για τους άλλους και χαζοβιόλικη εσωτερική συστολή; Όχι, δεν μπορούν! Κι αν θες να ξέρεις, μπορούσε ο Τραβόλταρος να είναι καλό παιδί απ’ την αρχή, αλλά τότε πώς θα βλέπαμε ΑΥΤΗ τη γυναικάρα την Ολίβια; Ε;;;
Blow Out
Ήταν τότε που ο Μπράιαν Ντε Πάλμα γύριζε ακόμα αριστουργήματα. Είναι πιθανότατα ο πρώτος “σοβαρός” ρόλος του Τζόνι, κι εκείνος που τον έμπασε χωρίς αμφιβολία (για όσους ήθελαν να δουν) στην κατηγορία: ηθοποιός. Μόνος του και όλοι τους, για μια αλήθεια που ξέρει πως την άκουσε την ώρα που όλοι έκλειναν τ’ αυτιά τους. Σ’ ένα προσωποκεντρικό φιλμ, ενός σκηνοθέτη που χρειάζεται κι αναζητά στιβαρές ερμηνείες, ο Τραβόλτα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απ’ τον Πατσίνο (Scarface) ή τον Κέβιν Κόστνερ (Untouchables). Πέρασες, “χορευτή”!
Hairspray
Δεν είναι και πολλά να πεις: γίνεται γυναίκα, παίρνει κιλά, είναι απολαυστικός! Και μόνο που δεν έγινε “γελοίος”, αυτό είναι τίτλος τιμής σ’ ένα ρόλο – μπανανόφλουδα. Ωραίος ρε, κυρά Έντνα μου!
Πιάστε τον Κοντό
Αν θες απόδειξη για την αξία του Pulp Fiction, ορίστε: σ’ ένα ρόλο αλά “Βίνσεντ Βέγκα” ο Τραβόλτα σηκώνει πια μια ολόκληρη ταινία στις πλάτες του. To Get Shorty μοιάζει να βγήκε από αναιμική ονείρωξη του Ταραντίνο (εκτελεστής – σινεφίλ, αποφασίζει να χωθεί στην κινηματογραφική βιομηχανία), κι ο Τζόναρος αναλαμβάνει να γίνει μαρινάδα σε μια μπριζόλα νόστιμη, συμπαθητικά μαγειρεμένη αλλά όχι αρκετά μπλου. Χωρίς πολύ… αίμα!
Αδίστακτα Πρόσωπα
Σεναριακά (θεο)παλαβιάρικο, το φιλμ του Τζον Γου είναι μια περιπέτεια που τα ‘χει όλα στην υπερβολή. Πολλή δράση, πολλή ένταση, πάρα πολλή φαντασία σ’ ένα στόρι που φαντάζει (και είναι) εξωπραγματικό ακόμα και για το Χόλυγουντ. Το μόνο σημείο στο οποίο δεν είχε υπερβολή, ήταν οι ερμηνείες: εκεί είχαμε ισορροπία, αφού ο απαράδεκτα γελοίος Νίκολας Κέιτζ εξουδετερώνεται απ’ τον καταπληκτικό, γήινο Τραβόλτα. Τον Τραβόλτα που (όποιον κι αν ερμηνεύει!) πατάει στη γη ακόμα κι όταν το φιλμ… απογειώνεται!
Eπίθεση στον Συρμό
Ένα χλιαρό κι αδιάφορο ριμέικ, κι ένας Ντένζελ Ουάσινγκτον που χάνει στη σύγκριση με τον Γουόλτερ Ματάου. Ποιος σώζει την παρτίδα; Κανείς, δεν σώζεται η παρτίδα. Αλλά ο Γιαννάκης με τα τατουάζ και το “σχέδιο”, είναι απολαυστικός όταν έχει τον έλεγχο, κι ακόμα περισσότερο όταν τον χάνει! Μια δραστήρια ερμηνεία που κάνει ο,τι μπορεί για να ξυπνήσει μια τόσο φλατ ταινία, και τελικά τουλάχιστον προσφέρει αυτή την υπέροχη αμηχανία στο πρόσωπο του (επίσης εξαιρετικού) Τζέιμς Γκαντολφίνι. Κύριε δήμαρχεεεεε!!
