Δεν ξέρω άμα το κάνουν όλες οι παρέες, μα η δική μου το κάνει. Μαλώνει και διαφωνεί για σαχλαμάρες. Κι άντε, εντάξει, για μπάλα και για μουσική σηκώνει να “τα σπάσεις” και λίγο με τους άλλους. Όμως, ξέρω ‘γω… για παπούτσια; Και για ταινίες; Και για βιβλία; Θέλω να πω, γιατί να μπεις στον κόπο να κράξεις αυτόν που γουστάρει τον Τόλκιν άμα εσύ προτιμάς τον Ουμπέρτο Έκο; Και γιατί να κράξεις το Star Wars επειδή προτιμάς την Οδύσσεια του Διαστήματος; Τα ‘βαλε κανείς στη ζυγαριά;
Προχθές ωστόσο, ξεπεράσαμε τον εαυτό μας! Για τι μαλώσαμε; Για σοκολάτες! Αμέ, για σοκολάτες…
Ο Σάκης κουβαλούσε μες στο στόμα του “υγείας” και πολύ του άρεσε, αλλά σ’ εμάς τους υπόλοιπους δεν άρεσε γιατί είναι πικρή. “Πώς την τρως την αηδία” του λέει Μάκης, που είχε ήδη ανοίξει τη δική του τη “λευκή”. Και τότε η Μελίνα έβαλε τα γέλια και του λέει: “Ρε μιλάς κι εσύ; Η δικιά σου δεν είναι καν σοκολάτα!”. “Μην το κουράζετε παιδιά, σαν τη γάλακτος δεν έχει!” πετάχτηκε ο Μιχάλης αλλά η Κατερίνα του λέει πως χωρίς ξυρό καρπό μέσα, η γάλακτος είναι για φλώρους!
Αν μαλώσαμε; Μπίλιες γίναμε! Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο κόσμος έχει γεύσεις, οι σοκολάτες έχουν γεύσεις, κι όλη η ομορφιά εκεί βρίσκεται: στις γεύσεις! Αλλ’ άμα είσαι άνθρωπος κι είσαι λιγάκι μίζερος σαν και του λόγου μας, δεν το μπορείς να υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουνε τη γεύση που σ’ αρέσει. Που τους αρέσουν οι ξηροί καρποί, οι πικρές σοκολάτες, η γέμιση φράουλα και η λευκή. Δεν το μπορείς ρε παιδάκι μου, λες και σε βάζουν με το ζόρι να φας κι εσύ! Λες και σου πέφτει λόγος τι αρέσει στον καθένα…
Τέτοια σκαλώματα δεν τα τρώει μόνο η δική μου η παρέα, μα κάμποσες “παρέες” σ’ αυτό τον κόσμο. Και δεν τα τρώνε δυστυχώς μονάχα με τις σοκολάτες. Τα τρώνε και με πράγματα λιγάκι πιο συναισθηματικά, λιγάκι πιο σημαντικά, λίγο πιο όμορφα. Τρώνε σκαλώματα με αγκαλιές, και με φιλιά, και με χαρούμενα χαμόγελα. Όμως είναι ώρα να σταματήσουμε να τρώμε τέτοια σκαλώματα, σωστά; Και τι να φάμε; Ας φάμε… σοκολάτα!
Ας φάμε ο,τι γεύση σοκολάτας μας αρέσει, κι ας χαμογελάσουμε στους ανθρώπους που προτιμούν τις άλλες γεύσεις. Που προτιμούν τις αγκαλιές τους με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που αρέσει στην αφεντιά μας. Που προτιμούν τα φιλιά τους σε διαφορετικά πρόσωπα απ’ αυτά που θέλουμε εμείς.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Άμα χαμογελάσεις σ’ εκείνον που ζει τον έρωτα και τη συντροφικότητα όπως προτιμάει, θα σου χαμογελάσει κι εκείνος. Κι έτσι, ο κόσμος θα ‘χει τέσσερις χαρούμενους ανθρώπους, κι εσύ θα χαλαρώσεις και θ’ αγαπήσεις αλλιώς το δικό σου “έτερον ήμισυ”. Κι η σοκολάτα της ζωής σου θα γίνει πολύ πιο νόστιμη, γιατί θα κουβαλάει μαζί της και τη χαρά που είδες στα πρόσωπα των άλλων. Αξίζει αδερφέ μου, αξίζει. Αξίζει ο κόσμος να μπορεί να χαίρεται τη ζωή του, σ’ ο,τι γεύση θέλει, για να μπορείς κι εσύ να χαίρεσαι τη δική σου στη γεύση που αγαπάς!
