Κανείς δεν το αμφισβητεί, τα βίντεο γκέιμ πια, είναι τέχνη. Τεράστια, προσεγμένα στη λεπτομέρεια, δουλεμένα σε επίπεδο πραγματικότητα. Και μπράβο και μαγκιά τους. Ωστόσο…
Ωστόσο δυστυχώς, ο,τι κι αν κάνουν υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να τα φτάσουν. Όχι, δεν μιλάω για αλάνες και ματωμένα γόνατα (που επίσης δεν μπορούν να φτάσουν τα βίντεο γκέιμ). Μιλάω για τους “παππούδες” τους! Κι εξηγούμαι: υπάρχουν εδώ παρακάτω μερικά παιχνίδια του χθες, που δεν θα καταφέρει ποτέ να τα φτάσει το “σαν αληθινό” περιβάλλον του πλεϊστέισο 4, 5, 1015… Γιατί απέναντι στα γραφικά του μέλλοντος, οι παιχνιδάρες του τότε βγάζουν στο γήπεδο ψυχούλα. Τι λέω; ΨΥΧΑΡΑ.
Duck Hunt
Όποιο μερακλή ρωτήσεις, θα στο πει. Οι βασίλισσες της κονσόλας ήταν, είναι και θα είναι… πάπιες! Και όχι, δεν μιλάει μονάχα ο παιδικός θαυμασμός της γενιάς μου, που θεωρούσε “μαγικό” το να πυροβολείς στην οθόνη και να ‘χει αποτέλεσμα. Είναι οι πάπιες ρε συ, με το μάτι που μεγαλώνει… Κι ο σκύλος που σε τρολάρει όποτε βαράς στο γάμο του καραγκιόζη… Ντάξει, βάρβαρο, αλλά “καμία πάπια δεν βασανίστηκε για τα γυρίσματα”. Και κανένα νούμερο του Playstation δεν θα μπορέσει ποτέ να τις φτάσει. Κουάααακ!
Bubble Bobble
Αν ζούσες κι έπαιζες “ηλεκτρονικά” κάπου μέσα στο ’80 ή στο ’90; Είχες την τύχη να πέσει στα χέρια σου CD με το παράξενα nerd όνομα “Mame 32”; Τότε ξέρεις. Ξέρεις τι θα πει, δυο δράκοι να σου καίνε το μυαλό, χωρίς να βγάζουν καν φωτιές! Φούσκες, νερά, κεραυνοί κι ένα ταξίδι σε 100 πίστες μέσα στη σπηλιά των τεράτων. Ύστερα ήρθε ο Spyro, μα ήρθε μόνο για να γίνει ο δεύτερος πιο αγαπημένος δράκος των video games. Η πρώτη θέση είναι κατειλημμένη, λέμε. Μόνο “Μπούμπλι, Μπούμπλι”, λέμε. This is the begining of a fantastic story, λέμε…
Metal Slug
Σκέψου όλα τα παιχνίδια παιχνίδια ‘Β Παγκοσμίου που ‘χεις πάιξει. Τα σκέφτηκες; Ωραία, ξέχνα τα! Ούτε Medal of Honour, ούτε Call of Duty. Το Slug είναι άρρωστο, γιατί παίζει μπάλα μόνο του: απίστευτες μούρες, απίστευτη πλάκα, εθιστικό μέχρι αηδίας και ΜΑΚΕΛΕΙΟ απ’ την αρχή ως το τέλος. Κι ενώ γνώρισε κάμποσες “βελτιώσεις” απ’ το 2000 και μετά, τι άλλαξε στην ουσία; Τίποτα! Ναζιστόφατσες, το νου σας: ερχόμαστε με Evil Machingun! (Τα χαιρετίσματά μου στην καμήλα. Ξέρει αυτή).
Hercules
H πιο απίστευτη παιχνιδάρα που έζησε ποτέ στο PSone (σόρρυ Κρας!), είναι Ντίσνεϋ, είναι αρχαιοελληνική, είναι (σχεδόν) δύο διαστάσεων. Ο Ηρακλής αρχίζει και τελειώνει μέσα σε μιάμιση ώρα, και παίζεται αποκλειστικά και μόνο από έναν παίκτη. Ε και; Είναι τόσο εθιστικός, τόσο πολύχρωμος, τόσο υπέροχα ντισνεϊκός, που τίποτα δεν σ’ εμπόδιζε να τον ξαναπαίξεις, και να τον ξαναπαίζεις κάθε μέρα. Κι όταν πια μεγαλώσεις, να δίνεις ραντεβού με φίλους για να παίζετε ξανά την Ύδρα, τη Μέδουσα, τον Κένταυρο και τον Μινώταυρο. Και όχι, δεν θα το θέλαμε πιο δύσκολο! Ούτε πιο “σύγχρονο”. Ούτε τρισδιάστατο! Το μόνο που θέλουμε είναι ν’ ακούσουμε τη μουσικάρα και… Άδη, κολύμπι ξέρεις;
Chasm
Ήταν η εποχή του miniclip. Κι όπως όλοι όσοι το έπαιξαν, έπεσα πάνω του εντελώς στην τύχη. Και κόλλησα, ΚΑΘΟΛΟΥ στην τύχη. Σ’ αρέσουν τα παιχνίδια με γρίφους; Δεν έχει σημασία! Αυτό εδώ θα σ’ αρέσει όπως και να ‘χει! Και θα σ’ αρέσει γιατί είναι καρτουνίστικο, έξυπνο, συμπαθέστατο και όχι τόσο εύκολο όσο υποθέτεις στην αρχή. Μουσική western, κι ένας πανέξυπνος μοβ πάπιος-ορνιθόρυγχος-σάιντακ ψάχνει τρόπο να φέρει νερό στο χωριό του. Κάνεις και καλή πράξη, να εξιλεωθείς για τις πάπιες που πυροβολούσες παραπάνω!
Pang! 3
Ένας τύπος, ένα βέλος, μια φούσκα που πρέπει να σπάσει. Ναι, βαρετό είναι, μέχρι που ήρθε το 3. Γιατί εκεί διάλεγες τον Πειρατή ή τον Ροζ Πάνθηρα, έπαιζες τις πίστες με τους πίνακες ζωγραφικής και ιδού: παιχνιδάρα! Αποκλειστικά για κουλτουριαρισμένους μπέμπηδες…
Pac-Man
Ο παλιός είναι αλλιώς. Δεν έχω να αναφέρω πολλά για το παιχνίδι που έσυρε (λίγο-πολύ) όλο το χορό. Μόνο ένα θα πω: ο πρωταγωνιστής του, είναι πίτσα. Και τρώει! Κάνε τα δικά σου ρε Πακ-Μαν πεπερόνι…
Plus | Ξύλινο Ποδοσφαιράκι
Όσο κι αν φτιάξουν τα γραφικά, όσο κι αν ανέβουν οι αναλύσεις, ο,τι κι αν κάνουν οι εταιρίες, κανένα Fifa, κανένα Pro δεν θα φτάσει ποτέ το παλιό, καλό, παθιάρικο ξύλινο ποδοσφαιράκι. Εκεί που κάθε γκολ μετράει. Εκεί που χαλάνε οι φιλίες για το “φιρφίρι ή χωρίς”. Εκεί που σφάζονται οι οικογένειες για το αν “είναι οφσάιντ ο δεξής επιθετικός”. Εκεί που κι ο τερματοφύλακας μπορεί να ζήσει το όνειρο του σκόρερ! Οι πραγματικοί άντρες, κύριοι, (κι οι πραγματικές γυναίκες!), παίζουν το πραγματικό παιχνίδι. “Σήκωσε πάνω την 5άδα!”.
*Kι άμα σου ξέχασα κανένα, ιδού το τέλος, ιδού και τα σχόλια: όρμα και γράψ’ το! Loading…
