Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή που η καντάδα έχει ψιλοπεθάνει, αλλά οι αφιερώσεις συνεχίζουν να παίζουν τη μπαλίτσα τους. Πότε σε μαγαζιά με live μουσική, πότε σε παραλίες με κιθάρες, πάντα στο ραδιόφωνο (ο Θανάσης απ’ τον Ασπρόπυργο αφιερώνει στο Μαράκι απ’ το Καματερό…).
Ωστόσο, το θέμα είναι ότι μέσα στη θάλασσα των αφιερώσεων, υπάρχουν μερικά τραγούδια που… Ε, που δεν είναι καλή ιδέα να τ’ αφιερώνεις. Ή να στ’ αφιερώνουν. Κι είναι τραγούδια που ΣΥΝΕΧΕΙΑ βρίσκονται μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία. Οπότε, με αίσθημα ευθύνης προς την αρχαία και υψηλή τέχνη της μουσικής αφιέρωσης, σου παραθέτω 6+1 τραγούδια που δεν πρέπει ποτέ ξανά ν’ αφιερώσεις σε αγαπημένο πρόσωπο. Μ’ ευχαριστείς άλλη φορά.
Tα μαύρα μάτια σου (Μπιζάνη Μάρω)
Αν είσαι γυναίκα κι έχεις όμορφα μαύρα μάτια, σίγουρα στο ‘χουν αφιερώσει σε μπουζούκια, ταβέρνες, γάμους ή βλέποντας το “Στην Υγειά μας“. Κι εσύ ντράπηκες, ή χάρηκες, ή φώναξες “όπα!” κι έριξες κι ένα χορό, όμως… Να, στην πραγματικότητα, αυτό που λογικά έπρεπε να κάνεις είναι να πεις “ρε άντε μου στο διάολο” και να τα σπάσεις όλα με την κακή την έννοια. Διότι στο διάσημο τραγούδι του (μια ζωή πιστοί σου οπαδοί!) Μανώλη Αγγελόπουλου, όλοι μένουν στην αρχή του κουπλέ και κανείς δεν πάει στο διά ταύτα. Δηλαδή, ναι μεν “Τα μαύρα μάτια σου όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε, και την καρδιά μου συγκλονίζουνε…” αλλά γιατί; Γιατί “…όταν τα βλέπω μου θυμίζουνε ΚΑΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ“. Και συνεχίζει εριστικά: “Μέσα στα μάτια σου κοιτάζω εκείνη που αγαπούσα μέχρι χθες…“. Ντάξει δεν μου πέφτει λόγος αλλά τι να χαίρεσαι μ’ αυτό;
Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις (Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου)
Ο ορισμός της μιζέριας σε τραγούδι, έχει (παραδόξως!) στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι στο “‘οχι, όχι, μη με παρατάς“. Αυτό μια χαρά κουβέντα είναι, και μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους: μη με παρατάς και θα προσπαθήσω, μη με παρατάς γιατί το ξέρεις ότι μ’ αγαπάς, μη με παρατάς γιατί δεν θα βρεις καλύτερα… ΑΛΛΑ. Συνεχίζει το τραγούδι και λέει: “όχι, όχι, κι ας μη μ’ αγαπάς“. Όπα λες, κάτι δεν πάει καλά. Και μαθαίνεις τι δεν πάει καλά όταν σε χτυπάει όλο το κύμα μίζερου κινδύνου στο ρεφρέν: “Μείνε μαζί μου κι ας ΜΗ μ’ αγαπήσεις, μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις, και λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις…“. Ντάξει σαν να λέμε, εγώ σε θέλω κι εσύ… θα μάθεις να με θες! Θα συνηθίσεις. Κι ας μη μ’ αγαπάς. Εύκολα θριλεράκι!
Μένω κι επιμένω (Βαξαβανέλης Νίκος)
Το “Λίγο λίγο θα με συνηθίσεις” της εποχής μας. Η μουσική είναι δανεική κλεμμένη, το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο, ο Πλούταρχος πάντα ήταν στενάχωρος αλλά εδώ το πράγμα ξέφυγε. Μακριά από μας, μακριά κι από σένα εύχομαι τέτοιες αφιερώσεις!
Σε συνήθισα τόσο (Νιφόρος)
Η Λίτσα η Διαμάντη “απαντάει” στο “Λίγο λίγο” του Μενιδιάτη, κι οι στίχοι του Νιφόρου σου βάζουν ένα κάκιστο δίλημμα: είναι χειρότερο να τους τραγουδάς ή να στους τραγουδάνε; Πραγματικά ρε αδερφέ Νιφόρε, τι φάση; “Σε συνήθισα τόσο, κι απ’ αυτή τη συνήθεια δεν μπορώ να γλιτώσω“; Κι ύστερα: “…μα είναι πιο μικρότερη η αγάπη απ’ τη συνήθεια“;;; Δηλαδή εγώ τώρα ας πούμε τι, να χαρώ που μ’ έχει συνηθίσει η άλλη μέχρι ανάγκης; Ντάξει, δεν είναι όλος ο κόσμος για πάθη κι έρωτες, αλλά ε, ν’ αποθεώνεις και την έλλειψή τους…
Δεν υπάρχει ευτυχία (Πυθαγόρας)
Κοίτα, εδώ είναι μάλλον καλά να στο τραγουδάνε. Εννοώ, μάλλον καθίκι είσαι αλλά είσαι τουλάχιστον ο ευνοημένος της ιστορίας. Όμως αυτή η ιστορία έχει ακόμα δύο πρόσωπα: ένα που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, κι ένα ακόμα που παραδέχεται ευθαρσώς ότι: “…όταν σ’ αγγίζω, εγώ νομίζω ότι φορώ κλεμμένο ρούχο“. Και φυσικά όλα ξεκινάνε απ’ το “…στην περίπτωσή μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος“, το οποίο είναι πελώρια μπούρδα! Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος και είναι πάντα ο ίδιος. Άιντε, είπαμε η τέχνη – τέχνη αλλά δεν θα τα δικαιολογούμε κι όλα! (Παρόλα αυτά, υποκλίνομαι στη λυρικότητα του Πυθαγόρα. Οι μεταφορές είναι τόσο καλές που σχεδόν κουκουλώνουν το θέμα).
Οδυσσέας (Νάμα)
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: οι “Νάμα” ήταν γκρουπάρα! Κρίμα που δεν κάνανε μεγάλη καριέρα. Κι ο “Οδυσσέας” έχει ωραία μουσικούλα, είναι φρέσκος, δροσερός, αλλά κάπου μας τα χαλάει το νόημα. Θέλω να πω, ντάξει, μαγκιά σου ρε μάνα μου που νιώθεις “Ιθάκη” και που το ‘δεσες σκοινί-κορδόνι ότι θα γυρίσει σ’ εσένα, αλλά το ρομαντικό στη φάση της Πηνελόπης είναι ότι “ύφαινε ατέλειωτο πανί” την ίδια ώρα που ο Οδυσσέας (πήγαινε με άλλες μεν, αλλά τουλάχιστον) προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να γυρίσει. Προσπαθούσε – να – γυρίσει! Και καταρχάς, έφυγε να πάει στον πόλεμο. Όχι μπαρότσαρκα…
Plus | Ο κουμπάρος (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Ντάξει, αυτό άμα στο τραγουδήσει κανείς είναι εγκληματίας. Αλλά τουλάχιστον ο Βασιλάρας τα λέει στα ίσια. Δεν περνούσε καλά στο γάμο του, και πόνταρε τα ρέστα του… στον κουμπάρο!
