To BBC έφτιαξε (κλασικά) καινούρια λίστα, κι εγώ έψαξα (κλασικά) να βρω τι έμεινε απ’ έξω. Αυτή τη φορά έχουμε τις 100 καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες όλων των εποχών και τα παλικάρια εδώ κάνανε καλή δουλειά. Στο νούμερο 100, έκλεισε την πόρτα ο δικός μας ο Αγγελόπουλος με Τοπίο στην Ομίχλη. Πιο πάνω βρίσκει κανείς διαμάντια σινεφίλ όπως Η 7η Σφραγίδα ή το 8 1/2, κλασικά όπως Ο Κλέφτης Ποδηλάτων, αλλά και “ποπ” όπως Ο Τρελός Πιερό ή το Oldboy. Το θέμα ωστόσο είναι πως και πάλι κάποια έμειναν απ’ έξω…
Και κάπου εδώ έρχεται η αφεντιά μου να διορθώσει αυτό το λάθος. Ιδού λοιπόν, οι 10 “ξενόλγωσσες” ταινίες που ξέχασε το BBC. Κατά Ηλίαν Γεροντόπουλο, τουλάχιστον…
Οι Διαβολογυναίκες (Ανρί-Ζορζ Κλουζό)
Το εμβληματικότερο ευρωπαϊκό θρίλερ του “ομιλούντα” κινηματογράφου. Η ταινία που στέρησε (έστω και για λίγο) τον τίτλο “μετρ του σασπένς” απ’ τον Χίτσκοκ. Το προχωρημένο, προοδευτικό, συναρπαστικό φιλμ-νουάρ του Ανρί-Ζορζ Κλουζό! Θα κάνατε ποτέ βρε αχαΐρευτοι λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες που μιλάνε αγγλικά, χωρίς να ‘χετε μέσα το Ψυχώ;
Νοσφεράτου, μια Συμφωνία Τρόμου (Φ. Β. Μούρναου)
H ταινία που θα βασιλεύει για πάντα στο κινηματογραφικό βασίλειο του τρόμου. Ο καλύτερος δράκουλας όλων των εποχών έρχεται απ’ τη Γερμανία για να δώσει (φαλακρό) πρόσωπο στην ανατριχίλα σου. Δεν τον βάλατε στο πάρτι. Θα σας το πιεί το αιματάκι, λυπάμαι…
Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας… και Άνοιξη (Κιμ Κι-Ντουκ)
Όταν ο Κιμ Κι-Ντουκ κατάφερε με την εικόνα του να κερδίσει τις λέξεις. Μια ταινία που μιλάει ελάχιστα, μια ταινία που λέει τα πάντα, μια ταινία που περνάει 4+1 εποχές για να σου θυμίσει πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει στα κάδρα της κάμερας. Αλλά όχι στη λίστα του BBC. (Γιατί μωρέ;)
Ήρωας (Ζανγκ Γιμού)
Oι χρωματικές επιλογές του Ζανγκ Γιμού κάνουν παιχνιδιάρικη την οπτική πανδαισία μιας ταινίας που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχρονης κινεζικής κινηματογραφίας: σινεφίλ καράτε με ποπ απολαυστικές υπερβολές. Την έχω στο μυαλό μου ένα κλικ ψηλότερα απ’ τον “Τίγρη και Δράκο” που βρίσκεται στη λίστα, οπότε…
Η Ζωή Είναι Ωραία (Ρομπέρτο Μπενίνι)
Ο Μπενίνι κατάφερε να μπάσει την κωμωδία μέσα σε μια απ’ τις πιο επώδυνες κι ευαίσθητες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας. Αποτέλεσμα; Όταν κάνεις κάτι με σεβασμό, ευγένεια κι αγάπη, μπορεί να είναι ταυτόχρονα ξεκαρδιστικό, γλυκό, αξιοπρεπώς συγκινητικό και πολύ, πολύ σημαντικό. Θα ΄ρθει ακάλεστος ο Γκουίντο να σας τρολάρει το ξενέρωτο το πάρτι σας, ρε! Ή μπορεί και να μην έρθει…
To Kόκκινο Μπαλόνι (Αλμπέρ Λαμορίς)
Ο Αλμπέρ Λαμορίς στήνει ένα αριστούργημα μικρού μήκους με απλά, σπιτικά υλικά και μια γερή πρέζα φαντασίας. Όπερ σημαίνει: ο πιτσιρίκος γιός του κι ένα νοήμον κόκκινο μπαλόνι! Χωρίς φαμφάρες κι εφέ να του καλύπτουν την ατόφια γλύκα της συνταγής, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια αξιολάτρευτη, σπαρακτική (εγώ τουλάχιστον δάκρυσα!) και τελικά ελπιδοφόρα παραβολή για τη φιλία και τον κόσμο. ΑΝΟΙΞΤΕ την πόρτα στο μπαλόνι! Σοβαροχλεχλέδες…
Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία (Κριστόφ Κισλόφσκι)
Θα μου πεις, είχε τη Μπλε. Θα σου πω, ε και; Ο Κισλόφσκι κατασκεύασε (ή μήπως ανακάλυψε;) πιθανώς την κορυφαία “ανθρώπινη” τριλογία του παγκόσμιου σινεμά, κι αν αξίζουν 2 στις 3 να είναι μέσα στο top 100, ας είναι! Μπράβο που μπορέσατε να διαλέξετε ανάμεσα στο επόμενο βήμα του πιο μεγάλου πόνου και στο δομικό μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά… Ε, εγώ δεν μπορώ!
To Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Πιέρ Πάολο Παζολίνι)
Καταρχάς, ούτε ένας Παζολίνι βρε; Ντροπή! Όσον αφορά στο ποιος Παζολίνι τώρα, με μεγάλο κόπο διαλέγω το Ευαγγέλιο. Όχι μόνο για την “κλασικά” ανθρωποκεντρική ρεαλιστική εκτέλεση, αλλά κυρίως για την τεράστια σύλληψη: ένας Ιησούς μαρξιστικών προτύπων μέσα από αυτούσιο το (μισό) Ευαγγέλιο του Ματθαίου; Ένας φιλοσοφικός στοχασμός που συνδέει δύο παραδοσιακά αντίθετους πόλους; Μήπως δεν είναι οι ιδέες που μας χωρίζουν αλλά αυτοί που τις εκμεταλλεύονται;
To Tρίο της Μπελβίλ (Σιλβέν Σομέ)
Είδα Spirited Away στη θέση 37 και μπράβο σας! Όμως αυτό σημαίνει πως η πόρτα είναι ανοιχτή για animation, οπότε γιατί αφήσαμε στη μπάντα τον υπέροχο γαλλικό αέρα ενός τρίο γεμάτου μπρίο; Γιαγιάδες εν δράση μέσα σε πίνακα της μπελ επόκ με μουσική by Τζάνγκο Ράινχαρτ (που κάνει και την εμφάνισή του στο φιλμ). Το σουρεαλιστικό νουάρ στα καλύτερά του! Γιαγιάδες μη μασάτε, θα κάνουμε δικό μας πάρτι. Αβάντι!
Μεφίστο (Ίστβαν Σζάμπο)
Πόσο αξίζει και κυρίως τι κοστίζει η τέχνη; Αξίζει να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάολο ναζισμό για όποιο αντάλλαγμα; Η νίκη της Ουγγαρίας στα Όσκαρ του 1982, παίζει με την “πολιτική” και την τέχνη, με την ανάγκη και την επιλογή, με το μπορώ και το θέλω. Έξω απ’ τη λίστα; Εεε… Θα σας πάρει κάνας διάολος…
