Ξέρεις πώς πάει η λογική σειρά: Βγαίνει μια ταινιάρα, μετά βγαίνει μια παρωδία για να τρολάρει την ταινιάρα, η παρωδία συνήθως είναι σαχλαμάρα αλλά ψιλογελάς, κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή. Έτσι πάει η λογική. Όμως υπήρξαν μερικές παρωδίες μες στα χρόνια, που δεν είχαν ούτε λογική, ούτε σειρά. Και μπράβο τους!

Για την ακρίβεια, υπήρξαν τόσο παράλογα υπέροχες παρωδίες, που όχι μόνο πέρασαν πάνω απ’ το όριο της “σαχλαμάρας”, αλλά ξεπέρασαν σε μέγεθος την ίδια την ορίτζιναλ ταινία! Κι επειδή δεν παίζει να το πιστεύεις έτσι που στο λέω, σου έχω παρακάτω 5 σπαρταριστά παραδείγματα.

Γελάς ελεύθερα!

Της Ελλάδος τα Παιδιά (Λούφα και Παραλλαγή)

Παρά την πελώρια επιτυχία που έκανε η επική “αντιχουντική” κωμωδία του Νίκου Περάκη, παρά τις ιστορικές διαστάσεις που απέκτησε η ατάκα “όλο ιδέες αυτός ο Παπαδόπουλος!“, όταν μιλάει ο Σμήναρχος Κάκαλος, όλοι οι άλλοι ένστολοι θα κάθεστε προσοχή! Μια απ’ τις επικότερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, είχε Πλαπούτα, είχε Ντάλας, είχε Βλάχο (τελευταίος εγώ, ο παλιός;), είχε Καραβανέα, Χλαπάτσα και Μπουμπού. Μια απ’ τις επικότερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, είχε Σμηναγό Καραμπονάτσο, είχε Ντάνο Αυγούστη, είχε Μπιτζιμπιτζίδη και Τέλη Τιπιτέλη. Μια απ’ τις επικότερες στιγμές την ελληνικής τηλεόρασης, ξεκινούσε με… επ’ ώμου, αρμ!

Ρίξε το σουξέ σου, Σαββιδάκη!

Υ.Γ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ρε, τι περιμένετε;;;

Scary Movie (Scream)

Είναι μια τεράστια αλήθεια ότι το Scream έφερε μια ανανέωση, μια ανατροπή, δημιούργησε μια νέα σχολή για τα θρίλερ. Κι έχτισε και το δικό του μύθο πίσω απ’ τη μάσκα του Χάρου. Αλλά! Ο χαβαλές των Scary Movie δεν άφησε και πολλά περιθώρια. Εννοώ, ντάξει, χαρακτηριστικός ο θάνατος της Ντρου Μπάριμορ στην πρώτη σκηνή του (πρώτου και μοναδικού στ’ αλήθεια καλού) Scream, όμως μπέσα: τι σου ‘ρχεται πρώτα στο μυαλό όταν βλέπεις τη μάσκα με τα ρουφηγμένα μάγουλα; Ε ναι… Wazzuuuuuuuuup!

 

Airplane! (Airport)

To Airport ήταν μια ταινία που έσπασε ταμεία. Είχε μεγάλους σταρ (Μπαρτ Λάνκαστερ, Ντιν Μάρτιν), είχε 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ (κέρδισε ‘Β Γυναικείο), πήγε τόσο καλά που έσυρε πίσω του άλλες τρεις ταινίες. Όμως στ’ αλήθεια, ποιος ξέρει (ποιος θυμάται, τέλος πάντων) το Airport; Ε λοιπόν κι αυτοί που το θυμούνται, το θυμούνται κυρίως γιατί έδωσε αφορμή σε τρεις απάλευτους τύπους για να γυρίσουν ένα επικό parody. Ήταν ο τ’ αδέρφια Ζούκερ κι ο Τζιμ Έιμπραχαμς που έφεραν στο φως το “Airplane!”. Την πιο παλαβή εναέρια ταινία που είδε το σινεμά! (Τουλάχιστον μέχρι να δει και τους “Στραβούς Πιλότους στα F-16“…).

 

Robin Hood: Men in Tights (Robin Hood)

O κατά γενική ομολογία πιο γνωστός Ρομπέν του σινεμά (μετά την αλεπού!) ήταν ο Κέβιν Κόστνερ του ’91. Μέτρια πράγματα. Όμως ανέλαβε ο Μελ Μπρουκς, κι όλοι το ξέρουν πως όταν έπιανε ο Μελ να κάνει μια δουλειά… θα ‘χαμε γέλια! Το δάσος του Σέργουντ γεμάτο τύπους που ραπάρουν στα αντρίκια κολάν τους. Ο Σερίφης του Νότνγχαμ που παλεύει ν’ ανοίξει τη ζώνη αγνότητας της Λαίδης Μάριαν. Κι ένας Ρομπέν που το λέει μες στα μούτρα του Κόστνερ (σόρρυ Κέβιν). “Και γιατί να σ’ ακούσουν οι άνθρωποι;” ρωτάει ο Ιωάννης. “Γιατί, σε αντίθεση με άλλους Ρομπέν, εγώ μιλάω με πραγματική αγγλική προφορά!“. Μπιτς πλιζ…

 

Monty Python and the Holly Grail (Camelot!)

Κλέβω και το λέω απ’ την αρχή. Το “Άγιος Δισκοπότηρο” των ανεκδιήγητων τύπων δεν είναι καθαρή παρωδία του “Κάμελοτ”. Είναι παρωδία ΚΑΘΕ ΤΑΙΝΙΑΣ που γυρίστηκε στο “Κάμελοτ” ως τότε! Και μεταξύ μας, έστειλαν τόσο ψηλά τον πήχη, που δεν κατάφερε να τον περάσει και καμιά “αρθουριανή” ταινία που γυρίστηκε μετά. Κι ούτε θα μπορέσει! Γιατί, σοβαρά τώρα, αυτό εδώ πώς να το νικήσεις ρε παιδιά;