Κάθε παιδί άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, ξυπνάει τα σαββατοκύριακα για “παιδικά“. Ή τέλος πάντων, ξυπνούσε, μια που τώρα όλο σάχλες έχει η τηλεόραση. Ενώ κάποτε…
Ντάξει, όχι, και κάποτε υπήρχαν μέτρια παιδικά. Αλλά τα βλέπαμε. Και τα γουστάραμε. Και σήμερα, το δίδυμο Ράπτης & Γεροντόπουλος σου παρουσιάζει ακριβώς αυτό:
10 μέτρια παιδικά που τα βλέπαμε κάθε φορά που τα είχε. Κι εσύ τα έβλεπες! (Παραδέξου το).
Υ.Γ. Ήταν μέτρια για ΤΟΤΕ. Σήμερα θα ήταν η καλύτερη επιλογή σου!
Η μέτρια πεντάδα του Ράπτη
Μούτσα Λούτσα
Να σου ‘μαι ξεκάθαρος. Δεν ήταν όλα μέτρια στους Μούτσα Λούτσα. Είχαν και κάτι τέλειο πάνω τους και αυτό δεν ήταν άλλο απ’ την καταγωγή τους. Το Μεξικό. Α, και επιπλέον τους συμπαθούσα λιγαααακι, επειδή μου έφερναν στο μυαλό τον μικροσκοπικό, αλλά τεράστιο παιχταρά, Rey Mysterio. Σ’ όλα τα υπόλοιπα όμως ήταν πιο μέτριοι και απ’ την ιστορία της Σκόντα Ξάνθης. Έλα, έλα, οφείλεις να το παραδεχθείς! Το ‘βλεπες κι εσύ, μόνο και μόνο επειδή περίμενες μ’ αγωνία να ξεκινήσουν τα αυθεντικά παιδικά (βλ. Πόκεμον, Γιου-Γκι-Ο και όλα τα σχετικά) και είμαι σίγουρος ότι μέχρι να πάμε στο επόμενο παιδικό θα τους έχεις ήδη ξεχάσει. Για την ιστορία τώρα, μιλάμε για κάτι παιδάκια που έπαιζαν wrestling και έτρωγαν συνέχεια καυτερά. Αυτό. Πάμε γρήγορα στο επόμενο.
Κλίφορντ, ο μεγάλος κόκκινος σκύλος
Δεν ξέρουμε αν εσείς τα κοριτσάκια το βρίσκατε συμπαθητικό αυτό το παιδικό, αλλά εμείς τα αγοράκια σίγουρα το σιχαινόμασταν. Και στο λέει αυτό ένας τύπος, ο οποίος παρακολουθούσε φανατικά PowerPuff Girls και Τριδυμούλες (καμιά ντροπή!). Εντάξει τώρα; Ο Κλίφορντ, που λες, ήταν γλυκός σκύλος, αλλά αδιάφορος. Δεν ήταν Σκούμπι Ντου, δεν ήταν Ρανταπλάν, δεν ήταν ούτε καν γκομενοπαγίδα, αφού ήταν τρεις φορές πιο βαρύς απ’ το σπίτι της αφεντικίνας του. Το κάθε επεισόδιο απ’ την άλλη είχε μέσα μίζερες ιστορίες… και γενικά ήταν ένα κακό παιδικό ρε αδελφέ. Και θα ‘πρεπε να λέει και ευχαριστώ ο κύριος Κλίφορντ που τον βάζουμε στη λίστα με τα μέτρια παιδικά. Προχωράμε.
Τομ και Τζέρι
Ήμουνα με τον Τομ. Όπως κάθε παιδί που σεβόταν τον εαυτό του άλλωστε. Ήθελα να τον φάει τον Τζέρι. Βασικά όχι απλά να τον φάει, αλλά να τον συνοδεύσει και με κίτρινο τυρί. Αυτό θ’ άρεσε και στον σχωρεμένο τον Τζέρι… Ωστόσο, ο Τομ πάντα τον έπινε έχανε και το ξέραμε απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο ότι σίγουρα θα τον πιει θα χάσει. Επομένως, μηδενικό σασπένς. Άσε δηλαδή που δεν είχε καν λόγια σαν παιδικό. Και εντάξει εδώ που τα λέμε, πόσο ενδιαφέρον να ‘χει μια σειρά όπου ξέρεις την αρχή, τη μέση και το τέλος, και το μόνο σενάριο είναι ΚΥΝΗΓΑΩ ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ;
Τελετάμπις
Δεν ήταν ποτέ κάτι το εξαιρετικό, αλλά δεν ήταν και η χαζομάρα που ‘λεγες “Μάνα, πάρε το τηλεκοντρόλ, βαρέθηκα, πάω να παίξω στην αυλή“. Βασικά χαζομάρα ήταν, αλλά εμείς τ’ αγαπούσαμε, επειδή μας θύμιζαν τους PowerRangers, καθώς κάθε Τελετάμπι είχε διαφορετικό χρώμα και διαφορετική ικανότητα. Κατά τ’ άλλα, μέτριες περιπέτειες και μέτρια μαγικά skills φυσικά. Κι αν μου ‘λεγες να στο περιγράψω με τρεις λέξεις;
-Φρέντο Εσπρέσο.
-Μ’ αυτές είναι δύο.
-Άφησε με να ολοκληρώσω, γιατί δεν σου ‘πα πώς τον πίνω.
-Πώς;
-Μέτριο.
Νόντυ
Αρχικά δεν ξέρουμε τι ήταν ο Νόντυ. Ταρίφας; Ταχυδρόμος; Ντετέκτιβ; Και δεύτερον γιατί κυκλοφορούσε σαν κλόουν ρε φίλε; Ποτέ δεν καταλάβαμε. Α, και τρίτον. ΤΙ ΜΙΖΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ; Σαν ν’ ακούς τον Μπλάκμαν μεθυσμένο σε πανηγύρι στο Καπανδρίτι να τραγουδάει Χαρά Βέρρα και Κώστα Σαφέτη ένα πράγμα. Ωστόσο, ποτέ δεν έκανες ζάπινγκ στον Νόντυ. Ε να, όπως και να το κάνεις ήταν λίγο πιο γαμάτο απ’ το να δεις στα 8 σου ειδήσεις. Αλλά μέτριες ιστορίες και μέτριο σασπένς κι εδώ. Μέτριε Νόντυ.
*Και μην ξεχνάς, το ανατριχιάστικα κακό intro. ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΟΝΤΥ, ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
Και η μέτρια πεντάδα του Γεροντόπουλου
Ντίτζιμον
Όχι, δεν ήταν μέτριο! Αντικειμενικά και αμερόληπτα, ήταν πολύ καλύτερο απ’ τα Πόκεμον. Όμως… Ε, είναι εξίσου μεγάλη αλήθεια ότι κανείς δεν ξυπνούσε ποτέ του Σάββατο για να δει Ντίτζιμον. Ξυπνούσες για τα Ντίσνεϋ καρτούν (αιώνια πιστός Λέσχη του Μίκυ!), ξυπνούσες για το One Piece Ντρέικ ο Καπετάνιος, ξυπνούσες για το Γιου – Γκι – Ο, φυσικά ξυπνούσες για τα Πόκεμον. Αδικία τεράστια, μα έτσι ήταν. Σήμερα λοιπόν, ήρθε η ώρα να επανορθώσουμε: Ζήτω τα Ντίτζιμον! Βάλε τραγουδάρα…
Μάγια η Μέλισσα
Πέρα απ’ την πλάκα ρε συ, έχεις αναρωτηθεί ποτέ: “Γιατί έβλεπα Μάγια η Μέλισσα;”. Πέρα απ’ τον Φλικ, την ΕΠΙΚΗ ακρίδα, το καρτούν ήταν πιο βαρετό κι απ’ το να βλέπεις κανονικές μέλισσες να μπαινοβγαίνουν σε λουλούδια. ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ προβοκάτορα! (Αλλά η Μάγια αρέσει πολύ στη μάνα μου, οπότε πάσο).
Τα Στοιχεία του Μπλου
Απλά και καθαρά, τα Στοιχεία Πατουσάκια του Μπλου, είναι το πιο απαράδεκτα απαράδεκτο παιδικό πρόγραμμα στην ιστορία της γης. Ένας τύπος βγαλμένος κατευθείαν απ’ το Criminal Minds, ζει σ’ ένα ζωγραφισμένο σπίτι και ψάχνει μπλε πατούσες για να βρει τον μπλε σκύλο του. Θα ήταν ανούσιο αν δεν ήταν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ (στάνταρ ανώμαλος!). Όμως όλα κι όλα, ο τρόπος που έλεγε: “Πάμε να βρούμε κι άλλα πατουσάκια του Μπλου” ήταν εθιστικός…
Μπανάνες με Πιτζάμες
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Ήταν δύο μπανάνες, με ριγέ πιτζάμες, δεν έκαναν απολύτως τίποτα και όλος ο κόσμος τρελαινόταν να τις βλέπει. Κι εγώ τρελαινόμουν να τις βλέπω. Ακόμα τρελαίνομαι να τις βλέπω! Πραγματικά δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που θυμάται την πλοκή από έστω και ένα επεισόδιο αυτού του Μπόλεκ και Λόλεκ σε μορφή φρουτοσαλάτας, αλλά δεν πάει στα κομμάτια! Σωστά Μπανάνα Α; Πολύ σωστά Μπανάνα Β!
Κάπου – Κάπως – Κάποτε
Ζήσαμε εποχές που η ΕΡΤ έκανε κουκλοθέατρο, κι αυτό το κουκλοθέατρο μετρούσε απίστευτα! Όμως το Κάπου – Κάπως – Κάποτε ήτανε λιγάκι δευτεράτζα. Φτιάχτηκε για ν’ αντικαταστήσει το Του Κουτιού τα Παραμύθια (που είχε κι αυτό τα θεματάκια του, αλλά είχε και Ρούχλα, είχε και τραγουδάρα!), ενώ δεν κατάφερε ποτέ ούτε ν’ αγγίξει λίγη απ’ την τεράστια λάμψη της Φρουτοπίας, by Ευγένιος Τριβιζάς. Παρόλα αυτά, όποτε το είχε, ντάξει, το ‘βλεπες…
