Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρός, που ξύπναγες το Σάββατο αχάραγα και το μόνο που ήθελες ήταν να πάρεις τη γαβάθα με τα δημητριακά σου, να κάτσεις στην τηλεόραση και να δεις ωραία κι όμορφα τα παιδικά σου ως το μεσημέρι; ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ Σ’ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ; Ε, εμένα ακόμα αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα τα σαββατοκύριακα…

Ντάξει, τώρα πια δεν είναι μόνο “παιδικά” (που το ‘χουμε ξαναπεί, ΔΕΝ είναι παιδικά), αλλά γενικά το θέμα έχει ως εξής: το Σάββατο βρίσκεις επιτέλους μια μέρα να ξεκουραστείς, ν’ αράξεις, και να δεις δυο-τρεις σεζόν όποιας σειράς γουστάρεις, έτσι. Μονορούφι! Όμως δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που επιμένουν ότι πρέπει να ζήσεις, να βγεις απ’ το σπίτι και να σε δει ο ήλιος (λες και είναι καμιά θεία απ’ το χωριό ξέρω ‘γω, και θα φύγει σε λίγο). Ε, κι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως, δεν σ’ αφήνουνε ν’ αγιάσεις.

Το μάτι μου άνοιξε στις 10. Δεν υπήρχε λόγος ν’ ανοίξει. Ή μήπως υπήρχε; Το βράδυ της Παρασκευής έκανα το λάθος να δω το πρώτο επεισόδιο του Suits. Και ήταν τεράστιο λάθος, διότι, πώς κοιμάσαι ύστερα; Τον ύπνο του δικαίου πάντως δεν τον κοιμάσαι, και το μάτι σου ανοίγει γαρίδα στις 10 το πρωί για να βουτήξει παρέα με το πρωινό, το μεσημεριανό, το βραδινό (και καμιά μπύρα μετά τα μεσάνυχτα) σε ανελέητη παρακολούθηση. Έτοιμος λοιπόν, έκανα τα σέα μου, έκανα τα μέα μου, έφτιαξα την πρωινάρα μου και γύρισα στο υπνοδωμάτιο. Πριν ακόμη μπω, ωστόσο, άκουσα έναν παράξενο ήχο. Ήταν “μπαμ, καμπούμ, πίου, μπουμ!”, κι ύστερα μια γνωστή φωνή έλεγε: Τι τρέχει φίλε; Άνοιξα την πόρτα με φόβο. Ο χειρότερος φόβος μου επιβεβαιώθηκε.

 

“Τι κάνεις εδώ;” τη ρωτάω.

“Βλέπω Looney Tunes” μου απαντάει χαμογελώντας. Σε γενικές γραμμές το να ‘χεις κοπέλα που ξέρει να εκτιμάει τα καρτούν, είναι υπέροχο. Αλλά όχι σήμερα! Όχι τώρα…

“Και το Suitsάκι μου;”

Πήρε μια φέτα με μαρμελάδα, πήρε την κούπα (ΜΟΥ) κι έδειξε προς το καθιστικό. “Τι να γίνει;” σκέφτηκα. Πήγα στην άλλη τηλεόραση. Δεν είχε πάπλωμα, δεν είχε μαλακά μαξιλάρια, αλλά κι έτσι καλά είμαστε. Play. Φύγαμε.

Επεισόδιο 2, επεισόδιο 3, επεισόδιο 4… “Τι θα γίνει, εδώ θα τη βγάλουμε όλη μέρα;”. Μάλλον τέλειωσε ο Μπαγκς Μπάνι…

“Πού θες να πάμε;”

“Πάμε καμιά βόλτα, να δούμε λίγο ήλιο!”

Γιατί, τι έγινε από χθες; Άλλαξε;

Όπως καταλαβαίνεις, το υπέροχο πλάνο: “σαπίζω σπίτι, τρώω και βλέπω σειρές όλη μέρα” πάει περίπατο όταν η κοπέλα σου επιμένει αμέτι μου χαμέτι να δει τον ήλιο. Ωστόσο, τα δύο πρώτα μέρη πάνε περίπατο μόνα τους, ενώ το τρίτο έρχεται μαζί σου! Φτάνει να το παίξεις σωστά…

“Δυο μας;”

“Γιατί, με βαρέθηκες;”

“Τι είναι αυτά που λες τώρα; Απλά λέω… Να δούμε και κάναν άνθρωπο! Μόνο τον ήλιο να βλέπουμε;”

“Οκ, θα πω στα παιδιά”.

Εκείνη τηλεφωνεί “στα παιδιά”, κι εγώ βάζω κωδικούς στο κινητό. Και καλού – κακού, αποθηκεύω κι ένα-δύο επεισόδια στο tablet για back up. Έτοιμος!

[…]

Επεισόδιο 5, επεισόδιο 6, επεισόδιο 7, επεισόδιο 8… Ντάξει, μου χαλούσαν λίγο τη φάση που έπρεπε να κάνω ότι ακούω και να συμμετέχω πότε-πότε στην κουβέντα, όμως και πάλι, έγινε δουλίτσα. Ο Μάικ κι ο Χάρβεϊ κάνανε λαμογιές κι αντάλλασαν ατάκες ο ένας στον άλλο, κι εγώ περνούσα τέλεια με το wi-fi του καφέ και το τηλεφωνάκι μου. Μέχρι που κάποιος, δεν θέλησε να συνεχίσω ν’ απολαμβάνω το Σάββατό μου. “Δεν πάμε για κάνα φαγητό;” Δεν θα ‘ταν τόσο κακή πρόταση, αν εννοούσε να πάμε για φαγητό σπίτι του. Ή στο δικό μου! Ή σε κάποιο σπίτι. Αλλά εκείνος εννοούσε τη μόνη λέξη που δεν ήθελα ν’ ακούσω. Ταβέρνα.

Όχι, όχι, δεν έχω τίποτα με το φαΐ στις ταβέρνες. Κοψίδι κι άγιος ο Θεός, αλλά… θα ‘χαν wi-fi εκεί πέρα;

Είχαν! Κι αφού έκανα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χάι φάιβ με τον ταβερνιάρη που δεν άφηνε το μαγαζί του έξω απ’ την τεχνολογία, συνέχισα να βλέπω το Suitsάκι μου, από τάμπλετ σε κινητό και τούμπαλιν (μπαταρία, βλέπεις…) μέχρι που γυρίσαμε σπίτι το βράδυ.

“Είδες τι ωραία που είναι να βλέπεις πού και πού και κάναν άνθρωπο;” μου είπε εκείνη.

“Είδα!” της χαμογέλασα.

Και θα συνεχίσω να βλέπω. Θα συνεχίσω εντός κι εκτός σπιτιού, όπου στην ευχή και να με πάνε οι φίλοι, οικογένεια και κορίτσι! Γιατί υπάρχει Nova Multiview, και μπορώ να έχω το άπαιχτο πρόγραμμα σε δύο τηλεοράσεις (HD). Και γιατί υπάρχει Nova GΟ και μπορώ να βλέπω τις σειρές μου σε κινητό, λάπτοπ και τάμπλετ, όπου κι αν με πάνε! Τώρα πια, δεν χάνουμε, αδερφέ. Το Σάββατό μας, εμείς θα βλέπουμε σειρές! Κι ας βλέπει εμάς ο ήλιος όσο θέλει…