Α, όλα κι όλα! Καλοί, χρυσοί και άγιοι οι αρχαίοι, αλλά είχανε κι αυτοί τις σαχλαμάρες τους. Φιλοσοφία ναι, μαθηματικά ναι, θέατρο ναι, αλλά όταν τα βρίσκαμε σκούρα, ρίχναμε μια βόλτα κι απ’ τις χαρτορίχτρες. Και πιο συγκεκριμένα απ’ το πιο διάσημο μαγαζί προβλέψεων της εποχής: το Μαντείο των Δελφών.
Εκεί λοιπόν, βάζανε ένα κορίτσι πάνω σ’ ένα τρίποδο, μάσαγε τη δάφνη της, κάπνιζε τις αναθυμιάσεις της κι άρχιζε τις αρλούμπες. Εεεε, άρχιζε να μεταφέρει εννοώ τα λόγια του Απόλλωνα. Τα οποία είχαν ΠΑΝΤΑ δίκιο (με πολύ συγκεκριμένο τρόπο!) κι 7 εκ των οποίων θα σου μεταφέρω κι εγώ εδώ πιο κάτω. Μπες στο ιερό και κάνε την ερώτησή σου, ευκολόπιστε προβοκάτορα… Αβάντι Σωκράτη!
Υ.Γ. Απ’ τη λίστα λείπει ο σούπερσταρ “ήξεις, αφήξεις…” διότι αυτός ο χρησμός δεν δόθηκε ποτέ, ούτε σε πραγματικό, ούτε σε μυθολογικό πρόσωπο. Είναι μεταγενέστερος μύθος, με τον οποίο θ’ ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.
“Άρρεν ου θήλυ”.
Μέλλοντας πατήρ, πάει που λες στο μαντείο αγχωμένος και κάνει την κλασική ερώτηση που τώρα πια την κάνουμε στον υπέρηχο. Η Πυθία ωστόσο μηχάνημα δεν είχε, γι’ αυτό κι απάντησε ως εξής: “Άρρεν, ου θήλυ” (“Αγόρι, όχι κορίτσι”). Ε, κι όταν του ‘βγήκε κόρη, έκανε το κλασικό κόλπο με το κόμμα. “Άρρεν ου, θήλυ! εννοούσα (Αγόρι όχι, κορίτσι!)”. Ε, και στο τέλος τέλος, τη γκρινιάζεις ρε κύριος; Μια χαρά είναι η κόρη. Εδώ ο άλλος ο “ήξεις, αφήξεις” πέθανε!
“…θα καταστρέψει μια αυτοκρατορία”.
Πλούσιος ήταν, δυνατός ήταν, όταν λοιπόν οι Πέρσες άρχισαν να παίρνουν δύναμη, ρώτησε ο βασιλιάς Κροίσος το μαντείο αν έπρεπε να εκστρατεύσει εναντίον τους. Η απάντηση που πήρε, έλεγε: “Αν ο βασιλιάς περάσει τον ποταμό Άλυ, θα καταστρέψει μια αυτοκρατορία!“. Χαρά ο Κροίσος, ετοίμασε στρατό, τοξότες, καβαλάρηδες, πέρασε τον Άλυ… έφαγε τα μούτρα του! Και ρέστα δεν μπορούσε να ζητήσει, αφού όντως κατέστρεψε μια αυτοκρατορία. Τη δική του!
“…για καλό και για κακό”.
Αποφάσισε μια μέρα ο Ξενοφώντας να πάει να πολεμήσει στο πλάι του Κύρου της Περσίας. “Πού πας ρε, ξυπόλητος στ’ αγγούρια!” του λέει ο Σωκράτης. “Τράβα και ρώτα το μαντείο πρώτα!”. Πήγε λοιπόν ο Ξενοφών, αλλά πονηρός, δεν ρώτησε: “Θα κερδίσω ή όχι τον πόλεμο;”. Ρώτησε: “Σε ποιον θεό να κάνω θυσία για να κερδίσω τον πόλεμο;”. Η Πυθία όμως (χρόνια στο κουρμπέτι!) δεν μάσησε απ’ το κόλπο και του λέει: “Να θυσιάσεις σε όλους, για καλό ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟ“. Ε, του ‘κατσε το κακό τελικά…
“Μην ανοίξεις τον ασκό…”
Έσκασε ο βασιλιάς Αιγαίας της Αθήνας, που δεν είχε γιό. Πάει λοιπόν στο μαντείο, του λέει η Πυθία: “Βασιλιά, μην ανοίξεις τον ασκό σου μέχρι να δεις την Ακρόπολη της Αθήνας” (;;;). Τι κατάλαβε ο Αιγαίας; Τίποτα. Τι κατάλαβα εγώ; Ε, μάλλον του ‘λεγε με τρόπο η μάντισσα να μην κοιμηθεί με καμία κοπέλα στο δρόμο της επιστροφής. Όμως αυτός κοιμήθηκε με την Αίθρα, κι εκείνη ΕΚΑΝΕ ΓΙΟ. Το Θησέα. Αλλά τελικά μάλλον τον έκανε την προηγούμενη μέρα με τον Ποσειδώνα. Ρε Πυθία, “Οικογενειακές Ιστορίες” καταντήσαμε, μίλα καθαρά ρε πουλάκι μου…
“Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα”.
Μας την πέσαν οι Πέρσες, πέρασαν απ’ το Μαραθώνα κι έρχονται οσονούπο στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι το λοιπόν τα κάνανε πάνω τους, στέλνουνε κόσμο στο μαντείο, τους λέει η Πυθία: “Μη μασάτε αγόρια, θα σας σώσουν τα ξύλινα τείχη“. Το δέσαν κόμπο οι μουρόχαυλοι κι άρχισαν να ρίχνουνε παλούκια γύρω απ’ την Ακρόπολη. Το σκέφτηκε λίγο κι ο Θεμιστοκλής, και λέει: “Όπα ρε μάγκες. Δεν εννοεί όντως τείχη. Τα καράβια εννοεί!”. Τους βάζει σχεδόν όλους σε καράβια να φύγουνε (κάποιοι ξεροκέφαλοι μείναν και φάγαν το κεφάλι τους!), σώθηκε ο κόσμος. Έριξε και μια ναυμαχία μετά στη Σαλαμίνα και καθάρισε. Και κάπως έτσι, ένας έξυπνος άνθρωπος κατάφερε να σώσει την πιο λαμογιάρικη προφητεία στην ιστορία των Δελφών.
“Με όλη σας τη δύναμη…”
Ντάξει, γενικά οι άνθρωποι ήταν μπαγαπόντηδες, αλλά εδώ το βγάλανε απ’ τα μάτια. “Θα τον κερδίσουμε τον Πελοποννησιακό;” ρωτάνε οι Σπαρτιάτες. Και τους απαντάει η ιέρεια: “Άμα πολεμήσετε με όλη σας τη δύναμη, θα τον κερδίσετε“. Κι άμα χάσετε, να μου. Δεν πολεμήσατε με δύναμη! Εγώ πάλι δίκιο είχα. Α ρε Πυθία ΠΑΣΟΚάρα…
“Στην Αθήνα θα τύχεις τα νόμιμα”.
Μέγας ρήτορας και πρότυπο του διάσημου Δημοσθένη, ο Καλλίστρατος έπεσε θύμα σφάλματος κι εξορίστηκε απ’ την Αθήνα. Όταν λοιπόν αποφάσισε να γυρίσει, πήγε καλού-κακού και ρώτησε το μαντείο. “Στην Αθήνα θα πάρεις ο,τι είναι νόμιμο” του είπε η Πυθία. Πρόσεχε, όχι “δίκαιο”. “Νόμιμο”. Κι άμα σε καταδικάσει “ο νόμος” σου λέει, τι να γίνει; Να κρίνουμε την απόφαση της δικαιοσύνης; Μάντισσα είμαι κυρ Καλλίστρατε, δεν είμαι συνταγματολόγος.
