Στάνταρ την έχεις ξανακάνει την κουβέντα. Σε κάποιο τραπέζι, βράδυ, διακοπές, που όλοι αράζετε στο μπαλκόνι και κάποιος ρωτάει: “Ρε σεις, αν είχατε ξαφνικά τα χρήματα να κάνετε ο,τι θέλετε, τι θα κάνατε;”. Λοιπόν, επειδή δεν βρέθηκα ποτέ σε μπαλκόνι με το παρεάκι σου (γιατί ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕ), παίρνω την ευκαιρία ν’ απαντήσω από δω.
Θα πολεμούσα τη φτώχια, θα έκανα καλό στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, θα προσπαθούσα για έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά επειδή κανείς δεν είναι άγιος, όλοι έχουν και μερικά προσωπικά απωθημένα, κι επειδή είμαστε και “σινεφίλ” ανθρώποι, άκου εδώ καλέ μου αναγνώστη 7 (ακόμα) πράγματα που θα ‘κανα αν είχα τρόπο να τα κάνω.
Θα οδηγούσα το Batmobil
Δεν λέω θα το αγόραζα, γιατί μπορεί και να ‘πρεπε να το φτιάξω. Όπως και να ‘χει, θα μ’ έβλεπες στους δρόμους της Γκόθαμ Αθήνας μέσα σε αμάξι με… φτερά; Και φωτιές στην εξάτμιση;; Και τεράστιο όγκο;;; Τώρα που το σκέφτομαι, όχι, πολύ κάγκουρας είσαι ρε Μπάτμαν! Προχωράμε στην εναλλακτική: Θα αγόραζα τη DB 5 του Τζέιμς Μποντ. Ναι, ναι, πολύ καλύτερα τώρα.
Θ’ αγόραζα ΟΛΟΚΛΗΡΟ το μαγαζί του κυρ Στέφανου
Μεγάλος φαν της Βουγιουκλάκη δεν ήμουνα ποτέ, αλλά εκείνη τη σκηνή δεν μπορώ να την ξεχάσω. Μικρές σοκολατίτσες, και μεγάλες σοκολατίτσες, και λίγο ζαμπόν, και μπόλικο ζαμπόν… σκατά! Υπάρχουν καλές δουλειές, κακές δουλειές, αλλά έτσι και τσιμπήσεις τα χοντρά, να πάνε στο διάολο οι υπολογισμοί. Κυρ Στέφανε, πόσο το δίνεις το κατάστημα; Και μετά, ούτε μιζέριες ούτε τίποτα. Όση σοκολάτα γουστάρεις!
Θα ξεκινούσα το κάπνισμα με την πίπα του Γκάνταλφ
Το κάπνισμα σκοτώνει – δεν καπνίζω (πολύ) – μην καπνίσεις. Ωραία; ΑΝ όμως το ‘χεις πάρει απόφαση να ρίξεις καπνό στον πνεύμονα, ε ν’ αξίζει τον κόπο ρε αδερφέ. Και για μένα, το πράγμα αξίζει τον κόπο μόνο με μια απ’ τις παρακάτω επιλογές:
- Γκάνταλφ (άντε, στην χειρότερη Άραγκορν)
- Σέρλοκ Χολμς
- Ποπάυ
- Ντέιβι Τζόους
Πρόσεξε, όταν λέμε “την πίπα του Γκάνταλφ” δεν εννοούμε “μια ΣΑΝ του Γκάνταλφ”. Εννοούμε, εκείνη, την ίδια. Άντε μήπως καταφέρω να κάνω και το “καραβάκι”…
Θα άνοιγα το “Ραγισμένο Τσουκάλι” και θα πουλούσα μόνο Βουτυρόμπυρα
Ξέρεις πού μπορεί ένας καθημερινός μαγκλ σαν και του λόγου μας να πιεί τη βουτυρόμπυρά του σήμερα; Ναι, ναι, ΠΟΥΘΕΝΑ. Άδικο και μόλις μου δοθεί η ευκαιρία, αυτό το άδικο θα πάρει τέλος. Το “Ραγισμένο Τσουκάλι” θ’ ανοίξει επίσημα φραντσάιζ στην Αθήνα, και θα μπορώ κι εγώ, κι εσύ και όλοι να πιούμε τις αγαπημένες μπύρες κάθε ανθρώπου με γούστο, βλέποντας μπάλα, μπασκετάκι, ή παίζοντας απλό, κλασικό σκάκι. Η βουτυρόμπυρα παλιοσνόμπ μάγοι, είναι για όλους! Δεν είναι μόνο για οπαδούς του Κουίντιτς (φόρτσα Ρέιβενκλοου!).
Θα πήγαινα διακοπές στην Τορτούγκα
Μην κοροϊδευόμαστε. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν σου πούνε “έχεις όσα θες” είναι… διακοπές! Ε, κάτι Ντουμπάι και κάτι Μαϊάμι όμως δεν είναι για μένα. Εγώ, Καραϊβική. Και όχι Κούβα, επανάσταση, μουσικές και μοχίτο. Δηλαδή μια χαρά είναι κι αυτά, όμως σκεφτόμουν κάτι σε παραλία, καράβια, ρούμι, πειρατές και γυναίκες που σου σκάνε σφαλιάρες αν έχεις τατουάζ με σπουργίτι. Ή αν έχεις φίλο με τατουάζ “σπουργίτι”. Γενικά, όχι σπουργίτια! Τέλος πάντων, σκεφτόμουν μια καλή, παλιομοδίτικη Τορτούγκα. Στο σήμερα; Στο σήμερα! “Κι ένα μπουκάλι ρούμι, καλοί μου γιο-χο”…
Θα νοίκιαζα τον Τέρενς Φλέτσερ και θα τον έβαζα να παίξει Whiplash στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ fucking tempo!
Όλα κι όλα, εδώ θα πέσει γλέντι. Μαέστρο, ξέρω. Λίγο πιο αργά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, κάποιος είναι ξεκούρδιστος, not your fucking tempo, όμως, μάντεψε; Τώρα θα παίξεις το δικό μου το παιχνίδι! Θα κάτσεις στο πιάνο σου, κι άμα θέλω Whiplash σε 9/8 ζεϊμπέκικο, θα το παίξει ΣΕ 9/8 ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ. Όχι στο σωστό τέμπο, όχι στο δικό σου τέμπο, στο δικό μου FUCKING τέμπο! Το ‘πιασες; Σκληρέ καριόλη;
Και τελικά, θα έκανα… αυτό (πάντα ήθελα να το κάνω):
Όταν διδάσκει χλίδα ο Μπρους ο Γουέιν, οι άλλοι τουμπεκί.
