Όλοι τη γνώρισαν στα παιδικά τους χρόνια. Κάποιοι την αγάπησαν. Κάποιοι μαγεύτηκαν. Κάποιοι ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑΝ ΠΟΤΕ. Αν είσαι απ’ αυτούς, πέρνα με σεβασμό στα ενδότερα, σήμερα έχουμε δουλίτσα.
Πολλά τα χρόνια. Πολλές οι ταινίες. Πιστέ ακόλουθε του τάγματος, η ώρα έφτασε. Ποιες είναι οι 10 καλύτερες ταινίες στην ιστορία της Ντίσνεϋ; Διάβασε τη λίστα που έχω για σένα, κι ύστερα δώσε τη δική σου απάντηση στα σχόλια.
Και είθε αυτή η μουσική ν’ ανοίγει την κάθε σου μέρα…
Υ.Γ. Πριν αρχίσεις να φωνάζεις (και με το δίκιο σου!) που λείπει το “Toy Story”, το “Γουόλ-Υ”, τα “Μυαλά που Κουβαλάς” ή η “Γκουφοταινία”, ξεκαθαρίζω: ΜΟΝΟ Ντίσνεϋ. Για Πίξαρ και άλλες συμπαραγωγές θα γίνει άλλη λίστα, εντός των ημερών.
Y.Γ. 2 ΜΟΝΟ κινούμενα σχέδια. Και τη βαθειά συγγνώμη μου σ’ αυτούς που έμειναν απ’ έξω…
9. Πήτερ Παν
Το αγόρι που δεν ήθελε να μεγαλώσει, η Τίνκερμπελ (που ενδέχεται να ήθελε λίγο να “μεγαλώσει”), κι ένα νησί στον ουρανό, με πειρατές και Ινδιάνους. Το βιβλίο του Τζ. Μπάρι γίνεται ένα εξαιρετικό πολύχρωμο διαμαντάκι, και μας συστήνει έναν εμβληματικό κακό με μια εμβληματική εμμονή (Κάπτεν Έιχαμπ, εσύ;):
“Χουκ, ένας κροκόδειλος!”
“Πούντος;”
…
8. Ο Ρομπέν των Δασών
Πολύ αντικειμενικός δεν ξέρω αν είμαι και τ’ ομολογώ: ήταν η αγαπημένη μου ταινία, τις εποχές που γνώριζα τον κόσμο. Όμως έτσι κι αλλιώς, ποιος μπορεί πραγματικά ν’ αντισταθεί στο Ρομπενούλη; Όταν ο λαός πεινάει κι ο βασιλιάς πιπιλάει δάχτυλο, είναι ώρα γι’ αντίσταση. Ριχ’ τα, Κόκορα!
7. Η Χιονάτη και οι 7 Νάνοι
Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους είναι προπολεμική (1937) μα επιβεβαιώνει τον κανόνα: Αν χτίσεις με γερά υλικά, αντέχει στο χρόνο. Το παραμύθι των αδερφών Γκριμ διατηρεί τη ζοφερή του ατμόσφαιρα (μ’ εξαίρεση το “ντισνεϊκό” happy end), και η “Χιονάτη” μπαίνει στη δεκάδα – αν όχι για όλα τ’ άλλα – για τούτο δω το έπος:
6. Η Πεντάμορφη και το Τέρας
Ακόμα ένα κλασικό παραμύθι φοράει χρώματα και κίνηση, κι η “αναγέννηση” της εταιρίας έχει έρθει πια για τα καλά. Η Μπελ ξεπερνάει στη σύγκριση “ιερά τέρατα” όπως η Σταχτοπούτα κι η Χιονάτη, ενώ ο Λουμιέρ (κυρίως) στέκεται όρθιος πλάι σε μεγάλα sidekicks σαν το Χαλί, τον Τιμόν, ή το Φιλοκτήτη. Η Ντίσνεϋ γύρισε σελίδα, και ιδού η πρώτη πραγματικά άψογη απόδειξη.
5. Ηρακλής
Η πιο ατακαδόρικη ταινία της ντισνεϊκής “αναγέννησης”, έχει γέλιο, πολύ γέλιο, κι ακόμα λίγο γέλιο εκεί στην άκρη. Αν είχε ένα κάτι παραπάνω θα ‘ταν στο Final 4. Όμως ακόμα κι έτσι, με τη Μεγάρα να διδάσκει “ζόρικο στυλάκι” και τον Άδη να τραβάει το σκοράρισμα με ΦΟΒΕΡΕΣ ατάκες, ο Ηρακλής (aka κομπάρσος στην ίδια την ταινία του) είναι ανάμεσα στους κορυφαίους.
Υ.Γ. Φιλοκτήτης – Πανικός, Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ έχει κάνει στην καριέρα του ο Λαζόπουλος κάτω απ’ τους Μήτσους. Ίσως και πάνω!
4. Αλαντίν
Χίλιες και μία νύχτες, μια πριγκίπισσα σε φεμινιστική επανάσταση, ένας ερωτοχτυπημένος “αλήτης”, ένας “Ιζνογκούντ” με μαγικό μπαστούνι, κι ένα Χαλί που κλέβει την παράσταση (απαιτούμε βουβή ταινία πάνω του, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ). Όλα αυτά, μέχρι να τρίψεις τον “σκουριασμένο τενεκέ”. Γιατί, όταν τον τρίψεις… Ωπ! Ένα τζίνι. Τι θα πει τζίνι;
Ρε Ζανό Ντάνια, για κάν’ το μας λιανά:
3. Η Παναγία των Παρισίων
Και ξαφνικά… ενηλικίωση! Το αριστούργημα του Βίκτωρα Ουγκό που ανάγκασε τους Παριζιάνους ν’ αγαπήσουν την εκκλησία, ανάγκασε και τη Ντίσνεϋ να παραδεχτεί ότι στον κόσμο υπάρχει… σεξ. Ο Φρόλο είναι μάλλον ο πιο ενήλικος κακός στην ιστορία των καρτούν κι ο πόθος του για την Εσμεράλδα μπορεί να κάψει ολόκληρο το Παρίσι. Να, εδώ τα εξηγεί ο ίδιος:
2. Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας
Ξεκινάει σαν (απίθανη!) ρομαντική κωμεντί: μπάκουρος ψάχνει γυναίκα , βρίσκει γυναίκα (και στο αφεντικό του!), κάνει οικογένεια . Συνεχίζεται σαν ταινία απαγωγής. Τελικά γίνεται οδύσσεια δύο γονιών που παλεύουν για τα παιδιά τους. Ο Πόνγκο και η Πέγκι βάζουν κάτω Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν, βάζουν κάτω Τζίμι Στούαρτ και Ντόρις Ντέι, βάζουν κάτω ως και Λίαμ Νίσον. “Πού ‘σαι, Κρουέλα; Όπου και να πας θα σε βρω. Κι όταν σε βρω… ξέρεις!”
1. O Βασιλιάς των Λιονταριών
Μια απ’ τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κουβαλάει ατόφια την παράδοση της ρομαντικής, μεσαιωνικής λογοτεχνίας, περιλαμβάνει μια απ’ τις πιο δραματικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά, είναι ταυτόχρονα σπαρταριστά αστεία κι απόλυτα σοβαρή. Ένας Άμλετ στη σαβάνα, φορτώνεται ενοχές για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, κι ένας Χίτλερ με θεατράλε στυλάκι γίνεται Κάιν για ν’ ανέβει στο θρόνο. Κατά τα άλλα, μια ταινία μεγαλόπρεπη χωρίς μεγαλομανίες, κλασική χωρίς κλισέ, σημαντική στα κίνητρα και άψογη στην εκτέλεση. Α, και γεμάτη ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ. “Θυμήσου ποιος είσαι” μικρέ Σίμπα… Αλλά το καλύτερο τραγούδι το ‘χει “ο άλλος”. Σπάσ’ το, Σκαρ!
+1. Φαντασία
Η Φαντασία δεν μπορεί να μπει στη σύγκριση. Η Φαντασία δεν είναι ταινία. Είναι ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Ν’ αρχίσουν τα πιάνα, μαέστρο…
