Κοίτα, δεν ξέρουμε για σένα, αλλά εμείς το ‘χαμε πάντα άχτι. Από μικροί που διαβάζαμε τα Λούκυ Λουκ και τα Αστερίξ, αν μας ρωτούσες θα σου λέγαμε πως το μεγάλο μας όνειρο είναι να γίνουμε κόμικ. Δηλαδή, όχι να μας ζωγραφίσουνε σαν κόμικ, αλλά να γίνουμε κόμικ, να μπούμε στον κόσμο απ’ το χαρτί και το μελάνι και να ζήσουμε λίγο εκεί μέσα.
Όποτε το λέγαμε όμως σε κάναν μεγαλύτερο, μας έλεγε πάντα “μα τι λες παιδί μου, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται”. Χα! Ενήλικοι με περιορισμένοι φαντασία. Κι όμως, κύριε, ΕΓΙΝΑΝ.
Παρακάτω λοιπόν, μπορείς να δεις ένα καφέ στη Σεούλ, που κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Όσο είσαι εκεί, νιώθεις πως ζεις μέσα σε κόμικ. Και για να μην σε κουράζουμε με χαζές περιγραφές, δες τις εικόνες παρακάτω. “Φέρτε το και στην Ελλάδα, ρε παιδιά! Τόσες χιπστεριές έχουμε υιοθετήσει, αυτό που ΜΕΤΡΑΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ θα τ’ αφήσουμε να φύγει;”.
