Τσακ-μπαμ, σου λέω Σβαρτζενέγκερ, τι απαντάς;
Απαντάς Terminator, απαντάς Κόναν, απαντάς Ολική Επαναφορά, όμως αν είσαι γνώστης, απαντάς πάνω απ’ όλα Predator! Ναι φίλε μου. Ήταν η πιο παρανοϊκή ταινία του Άρνι, γιατί ξεκινούσε σαν πολεμική περιπέτεια και ξαφνικά τσουπ! Πάρε εξωγήινους, πάρε sci-fi, πάρε την επική μούρη με τη φάτσα του Κράκεν και τα μαλλιά του Ντέιβι Τζόουνς!
Τότε βέβαια ήταν ακόμη 80’ς. Ήταν εποχή για καλτ. Η ίδια η ζωή ήταν καλτ. Όμως o “Kυνηγός” κατάφερε να ζήσει και μετά τα 80’ς. Και μετά τα 90’ς. Κατάφερε να γίνει sci-fi – καλτ – κομάντο saga. Και τώρα, το 2018, οι “Κυνηγοί” έρχονται ξανά αποφασισμένοι να μας βάλουν πια στη θέση μας. Έρχονται εξελιγμένοι. Έχουν ήδη κατακτήσει το διάστημα! Εμείς είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε; Ποιον έχουμε εμείς να μας προστατέψει;
Ηρέμησε αθώε, φοβισμένε θεατή. Καταρχάς έχουμε Shane Black. Και Shane Black σημαίνει (για ν’ αρχίσεις σιγά σιγά να χαλαρώνεις) σεναριογράφος του “Φονικού Όπλου”. Ναι, ναι, της ΕΠΙΚΟΤΕΡΗΣ μπατσο-ταινίας των ’80ς μετά το “Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει”. Αλλά δεν σταματάει εκεί. Ο Shane ο παιχταράς υπήρξε επίσης σκηνοθέτης και σεναριογράφος του “Kiss Kiss Bang Bang” (Ω, τι εξαίρετος Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), όπως και του “Iron Man 3” (Ω ΤΙ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) και του “The Nice Guys” (όπου ανάγκασε για πρώτη φορά στα χρονικά τον Ράσελ Κρόου να κάνει αστεία!). Οπότε; Οπότε η μάχη ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές, αδερφέ. Ο στρατηγός είναι διαμάντι! Όμως έχουμε κι άλλα…
Ρίξε μια ματιά στο trailer. Ρίξε, ρίξε, περιμένω…
Το ‘πιασες; Εμείς μπροστά στην υπερβατική εξωγήινη δύναμη των τύπων, θα προτάξουμε ανθρώπινα κότσια, μαγκιά, εξυπνάδα και θανατηφόρες ατάκες. Ξεκάθαρα τους έχουμε. (Ο άλλος έσβησε τσιγάρο στη γλώσσα του!). Έχουμε Μπόιντ Χόλμπρουκ σε ρόλο “κακού παιδιού” και του πάει κάργα. Τσέκαρε “Logan” και θα καταλάβεις τι εννοώ. Κι ύστερα έχουμε τον Τρεβάντε Ρόουντς που συγκίνησε, ζωγράφισε, ΤΑ ‘ΣΠΑΣΕ στο Moonlight. Έχουμε τον Άλφι Άλεν που όλος ο κόσμος ελπίζει να τον σπάσουν επιτέλους στο ξύλο, στο Game of Thrones, αλλά ξέρεις τι λένε: “αν μπορείς να κρατάς εκνευρισμένους θεατές για ολόκληρες σεζόν, είσαι στα σίγουρα ηθοποιάρα!” Κι ο Άλφι είναι. Όμως πάνω απ’ όλα. Ώπα, βασικά αξίζει ν’ αλλάξω παρένθεση γι’ αυτό.
Πάνω απ’ όλα λοιπόν, έχουμε τον πιο μεγάλο έρωτα όποιου φοιτητή σέβεται τον εαυτό του. Ή τέλος πάντων, όποιου φοιτητή πρόλαβε στην τηλεόραση το “Chuck” και σέβεται τον εαυτό του. Κυρίες και κύριοι, αγαπητέ προβοκάτορα, η ΙΒΟΝ ΣΤΡΑΧΟΦΣΚΙ. Μια κινούμενη λαχτάρα, η πρώτη (καλά όχι η πρώτη αλλά) παντοτινή αγάπη μου, το γλυκό κερασάκι σε μια ήδη άκρως εμφανίσιμη τούρτα! Ευχαριστώ πολύ, το έβγαλα από μέσα μου, Ιβόν θα ήθελα πολύ να γίνεις γυναίκα μου, πίσω στην ταινία τώρα.
Το καινούριο The Predator, νέτα-σκέτα, το πιστεύω. Και το πιστεύω γιατί κουβαλάει ένα ένδοξο καλτ παρελθόν χωρίς να το απαρνιέται. Ούτε το “τρολάρει” ωστόσο, δεν παίζει σήμερα μπάλα με πρόχειρη αρπακολατζίδικη αντιγραφή. Έρχεται να φέρει στο μάτι του 2018 μια σύγχρονη περιπέτεια, που πατάει γερά σ’ ένα franchise 30 χρόνων. Κι απόδειξη γι’ αυτό – μέχρι να βγει στις αίθουσες – είναι τα πολύ καλά υλικά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το The Predator μπορεί χωρίς σκέψη να διαφημίσει τον εαυτό του με μαρκίζα: “Με τα πιο αγνά υλικά και την παραδοσιακή συνταγή”.
Μόνο που αυτή τη συνταγή, η επιτυχημένη “γραφομηχανή” και “κάμερα” του Μπλακ, φαίνεται να την έχουν εκσυγχρονίσει όσο χρειάζεται για να τη φέρουν στο σήμερα. Σήμερα που οι “Κυνηγοί”, μέσα απ’ το CGI και τα ψηφιακά της εποχής, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, πραγματικά ισχυροί, πραγματικά… πραγματικοί! Ένας εξαίρετος διάδοχος μιας κληρονομιάς που μετράει ήδη τρεις γενιές θεατών. Και γιατί όχι, πάει ολοταχώς, γεμάτο ένταση, μάχη και ατάκα, για την τέταρτη!
