Της έχουν κολλήσει κατά καιρούς ταμπέλες και ταμπέλες. Τρελάδικο την είπανε, boire de l’ eau την είπανε, χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού την είπανε, μπούλινγκ σωστό αλλά κι αυτή; Δεν κάθεται λίγο ήσυχη…
Σκέψου απλά, πόσες φορές είπες μέσα σου: “Διάολε, αυτός ο νόμος δεν έχει καμία λογική!”. Βέβαια, αν σκεφτείς επίσης πως ζούμε στη χώρα που νομοθετεί πιο γρήγορα απ’ τον ίσκιο της (με δέκα βουλευτές το περνάς το νομοσχέδιο!), μια χαρά εξηγείται που κάποιοι νόμοι είναι λιγάκι… ΜΠΟΥΡΔΕΣ! Οκ. Όμως, έλεος κάπου ρε παιδιά! Αυτά εδώ από κάτω δεν είναι απλές μπούρδες. Αυτά εδώ είναι… Τέλος πάντων, διάβασε και θα καταλάβεις…
“Γιαούρτωσα τον καθηγητή μου…”.
Το 1958 ξεκίνησε ένα ρεζιλίκι που άφησε τελικά πίσω του μπόλικες τούφες μαλλί, μια αξιοπρεπή ταινία κι απωθημένα που η ελληνική κοινωνία άργησε κάμποσο να τ’ αποβάλει (αν δηλαδή τ’ απέβαλε και ποτέ). Ο Περίφημος Νόμος 4000 της τότε κυβέρνησης Καραμανλή, όριζε ως τιμωρία για “εξύβριση” τη δημόσια διαπόμπευση – ούτως ειπείν: κούρεμα με την ψηλή, σκισμένα παντελόνια, κρεμασμένες ταμπέλες “είμαι τεντιμπόης” κι άλλα τέτοια δημοκρατικά. Αυτό που δεν ξεκαθάριζε ωστόσο ο νόμος είναι το τι πάει να πει “εξύβριση”. Αποτέλεσμα; Το κάθε όργανο του νόμου έκρινε με δικά του κριτήρια, κι άντε μετά εσύ να μείνεις… ακούρευτος!
Το νεράκι το αθηναϊκό.
Νόμος 2118, εν έτη 1993. Εμείς ακόμη μπουσουλούσαμε, κι ο νομοθέτης απαγόρευε στον πολίτη να κλέβει νερό απ’ την ΕΥΔΑΠ. Μέχρι 5 χρονάκια μπορούσες να φας επειδή έκλεβες το νεράκι της “Πρωτευούσης”. Και λογικό δεν είναι; Εεε… όχι δεν είναι! Και δεν είναι, γιατί ο νόμος δεν μιλούσε για τις εταιρίες ύδρευσης γενικά, αλλά συγκεκριμένα για την ΕΥΔΑΠ. Σαν να λέμε, κλέψε ΕΥΑΘ, κλέψε ΔΕΥΑΛ, αλλά στην πρωτεύουσα μεγάλε, στάκα! Δεν θα βάλεις χέρι και στο ύδωρ της Αθήνας. Φτωχέ, φτηνιάρη, επαρχιώτη ποπολάρε! Να πας στα Γιάννενα να πιείς νερό…
Τα απαγορευμένα… ηλεκτρονικά!
Ήταν το 2002, την εποχή με τα περίφημα “φρουτάκια”, όταν πιάσανε το βουλευτή να τζογάρει παράνομα στον κουλοχέρη. Ένας μικρός πανικός στο κατά τ’ άλλα ψύχραιμο και συγκροτημένο νομοθετικό μας όργανο, ήταν υπεύθυνος για τον πιο παλικαρίσιο νόμο της ελληνικής ιστορίας. Στη λογική του “καμία έκπτωση” και μπρος στο κοινό καλό, η Ελλάδα έκοψε με θάρρος το πόδι που πονάει: έβγαλε εκτός νόμου ΟΛΑ τα ηλεκτρονικά παιχνίδια σε δημόσιο χώρο. Θυμάσαι το πάκμαν και το μπούμπλι-μπούμπλι που παίζαμε στα ουφάδικα; Ε… Game Over!
Και για να μη νομίζεις ότι όλα αυτά είναι σκέτες φήμες, δύο χρόνια μετά (κι ενώ ο νόμος είχε ήδη αλλάξει!) στη Λαρισάρα κατασχέθηκαν 80 υπολογιστές από ίντερνετ καφέ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Δεν μπορείς να νικήσεις το κράτος με φούσκες, δράκε…
Φυλακή για ελεημοσύνη!
Ήταν το μακρινό 1931 κι ο νόμος υπ’ αριθμόν 5101 που απαγόρευε πάσης φύσεως εράνους, λαχειοφόρους και τη διά παντός άλλου τούτου συλλογή χρημάτων ή αντικειμένων. Πάμε πάλι: ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ. Δεν θέλουμε ρε αδερφέ να μαζεύεις χρήματα για τους φτωχούς. Είμαστε φιλελεύθερο κράτος. Θέλουμε να μάθουμε στον πεινασμένο να ψαρεύει, οπότε άμα του δώσεις ψάρι ετοιμάσου για την ψειρού και χωρίς πολλά-πολλά. Για κράτος με επίσημη (και κοινώς αποδεκτή τότε) θρησκεία τον Χριστιανισμό, κάτι καταλάβατε λάθος, παλικάρια…
PLUS | Η “επιστημονικά επικίνδυνη” γυναικεία ψήφος.
Θα μου πεις, 1928. Τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης είχαν βέβαια αναγνωρίσει το δικαίωμα του εκλέγειν στις γυναίκες, αλλά ντάξει λες, Ελλαδάρα, δεν το ‘χει με τις αλλαγές, πάντα τελευταία, δεν το ‘κανε. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ότι απλά δεν το ‘κανε. Δεν είναι καν ότι ιδιοφυείς τύποι των γραμμάτων εκείνη την εποχή, τη στήριζαν που δεν το ‘κανε (ο Ροΐδης φέρεται να λέει: “Δύο επαγγέλματα αρμόζουν εις τας γυναίκας. Εκείνα της νοικοκυράς και της εταίρας”). Είναι που μέσα στο ναό της νομοθεσίας, διάφοροι “επιστήμονες” έπειθαν τους νομοθέτες με επιχειρήματα όπως… αυτό!
Με τις υγείες σας!
