Το να είσαι παιδί μοιάζει με τέχνη. Αυτή του να λες αβίαστα την αλήθεια, να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια ενώ κλαις χωρίς να σε περνάνε για τρελό και να έχεις πάντα μια αγκαλιά να σε μεταφέρει, όταν δεν μπορείς να περπατήσεις άλλο.
Είναι εκείνα τα χρόνια που δεν ξεχνάς όσο και αν σε προσπερνάνε και που πολλές φορές έχεις σκεφτεί ότι θα ήταν μια κάποια ευτυχία του να γυρνούσες σε αυτά.
Ο Omario Brunelleschi, λίγο Άγγλος και λίγο Ιταλός και σίγουρα καλλιτέχνης, σκάρωσε στιγμές που κάπως μας θύμισαν πώς χαμογελούσαμε τότε…
Τσέκαρε!
