Το παθαίνει ποτέ αυτό που βλέπεις μια ταινία και λες: “Ρε γαμώτο, κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει…”. Δεν είναι τα πλάνα, δεν είναι τα χρώματα, δεν είναι οι ατάκες. Είναι η ιστορία. Την ιστορία αυτή, με κάποιο τρόπο, ΚΑΠΟΥ την έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναδιαβάσει…
Λοιπόν, αυτό μάλλον δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού τα μοτίβα των ιστοριών που διηγούνται οι άνθρωποι πολύ συχνά επαναλαμβάνονται. Και για να μη λέω λόγια του αέρα, ορίστε 5 ταινιάρες που βασίζονται (είτε το ξέρουν, είτε όχι) σε 5 κλασικούς, αρχαίους μύθους. Αρχαίους, σχεδόν όσο κι ο πολιτισμός μας…
Αγώνες Πείνας | Μινώταυρος
Η Πάνεμ αποτελείται από μια πρωτεύουσα και 12 επαρχίες που υποχρεούνται να πληρώνουν κάθε χρόνο έναν βαρύ φόρο αίματος: 2 έφηβοι (ένα αγόρι κι ένα κορίτσι) απ’ την κάθε μια, υποχρεούνται να συμμετάσχουν στους “Αγώνες Πείνας”, ένα “ριάλιτι τηλεπαιχνίδι” όπου τα 24 παιδιά αλληλοσκοτώνονται μέχρι να μείνει μόλις ένα ζωντανό! Ήταν ο ίδιος φόρος που πλήρωνε κάποτε η Αθήνα στην Κρήτη του βασιλιά Μίνωα, καθώς κάθε χρόνο έστελνε 7 νέους κι 7 νέες για να φαγωθούν απ’ το τέρας του Λαβυρίνθου, τον Μινώταυρο. Τελικά ο Μινώταυρος πήγε από Θησέα, ενώ η διψασμένη για αίμα ηγεσία της Πάνεμ, βρήκε απ’ τη Τζένιφε Λόρενς νεαρή Κάτνις, τον δάσκαλό της.
Πυγμαλίων – Ωραία μου Κυρία | Πυγμαλίων και Γαλάτια
Μια απ’ τις πιο κλασικές ταινίες του ’60 στο Χόλυγουντ, το πιο επιτυχημένο θεατρικό του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, ένας καθηγητής γλωσσολογίας που στοιχηματίζει πως μπορεί διδάξει μια κοπέλα “λαϊκών στρωμάτων” να μιλάει τόσο καλά Αγγλικά, που θα περνάει για γαλαζοαίματη στους αριστοκράτες του Λονδίνου. Κι όχι μόνο τα καταφέρνει αλλά τελικά… ερωτεύεται το “δημιούργημά” του. Σαν κι εκείνο τον γλύπτη της αρχαίας Κύπρου, που ερωτεύτηκε το άγαλμα της κοπέλας που ο ίδιος είχε πλάσει. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Μπέρναρντ Σω έγινε ο πρώτος άνθρωπος που είχε στην κατοχή του βραβείο Όσκαρ και Νόμπελ λογοτεχνίας. Μπράβο Τζόρτζι!
O Άρχοντας των Δακτυλιδιών | Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Γίγη
Για τα “δανεικά” που χρωστάει ο Τόλκιν στον Πλάτωνα, τα ‘χουμε ξαναπεί. Διάνοιες είναι και οι δυο, ας τα βρούνε μεταξύ τους…
Ω Αδρεφέ, Πού Είσαι; | Οδύσσεια
Οι αδερφοί Κοέν είναι μεγάλα παλικάρια, όμως αυτό το γνωρίζαμε. Κι ωστόσο, δεν μπορεί να μη σε ξαφνιάσει, δεν μπορείς να μη χειροκροτήσεις αυτή την απίθανη Οδύσσεια τριών φυλακισμένων που ψάχνουν για θησαυρούς ενώ τους κυνηγάει ο νόμος. Και δεν είναι μόνο το όνομα του πρωταγωνιστή Τζορτζ Κλούνεϊ Οδυσσέα Έβερετ (!) που παραπέμπει στην Ομηρική Οδύσσεια. Οι τρεις σύντροφοι, αφού ακούσουν τις “προφητείες” ενός τυφλού που τους παίρνει οτοστόπ με το χειροκίνητο βαγόνι του (!!), συναντάνε “σειρήνες”, “κύκλωπες” και την “Πηνελόπη με τους μνηστήρες της”, ανάμεσα σ’ άλλα τέρατα του αμερικάνικου νότου. Κύριοι Κοέν, ως λάτρης του Ομήρου (και παρότι τεράστιος hater του Κλούνεϊ), σας βγάζω το καπέλο, υποκλίνομαι, χειροκροτώ, και περιμένω (πολύ καιρό τώρα!) μια Ιλιάδα. Άντε μωρέ, τι κάθεστε!
Μαύρος Ορφέας | Ορφέας και Ευρυδίκη
Ο Ορφέας είναι ένας εκπληκτικός τραγουδιστής στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Εκεί συναντά την Ευρυδίκη του που την κυνηγάει η Μοίρα κι ο Θάνατος. Εκεί ερωτεύεται την Ευρυδίκη του, εκεί βλέπει την αγάπη του να πεθαίνει και κατεβαίνει στον “κάτω κόσμο” να τη βρει. Κι ενώ η χώρα είναι άλλη, οι άνθρωποι είναι άλλοι και μόνο τα ονόματα μένουν ίδια, ο πόνος, η πίκρα κι η ελπίδα πως ο θάνατος δεν μπορεί να νικήσει τον έρωτα, μοιάζουν να ξεπηδούν απ’ την ελληνική μυθολογία και μ’ ένα μεγάλο βήμα για την ανθρώπινη ποίηση, να περνούν τον ατλαντικό και να μπαίνουν αυτούσια μέσα στo καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Όταν το γαλλικό σινεμά του 1959 ήταν ο καλύτερος μαθητής στην αρχαιοελληνική παράδοση, ε, πώς να το χάσει το Όσκαρ;
