Αφορμή δεν (θα έπρεπε να) χρειαζόμαστε. Μας λείπει σταθερά, μας λείπει κάθε μέρα. Ο Τζίμης Πανούσης, το πνεύμα των όσων έλεγε, η κοφτερή του ματιά στα πράγματα, η οξυδέρκεια και η ευρύτητα του νου. Η σάτιρα, στον ορισμό της. Απλά σήμερα (13/1) που συμπληρώνονται 7 χρόνια από το θάνατό του, πότε πέρασαν αλήθεια κιόλας, το αίσθημα της απώλειας γίνεται ένα «τικ» μεγαλύτερο. Τα θυμάσαι πιο έντονα. Τα μετράς στην απουσία…
Το να τον δεις live ήταν μια εμπειρία που απολάμβανες στην κάθε της λεπτομέρεια. Ήταν πρόζα, ήταν ατάκα, ήταν μουσική. Και σε αυτό το τελευταίο σκέλος επιλέξαμε να σταθούμε σε αυτές τις γραμμές. Στο πώς δηλαδή μας τα είπε ο Τζίμης Πανούσης μέσα από τα τραγούδια του. Γιατί, νομίζουμε, έτσι θα ήθελε και αυτός να τον θυμόμαστε.
Τζίμης Πανούσης: 10 τραγούδια που δεν θα ξεχαστούν ποτέ
Κάγκελα Παντού
To πρώτο βίντεο κλιπ 100% ελληνική παραγωγή, ήταν τόσο «προχώ» για τα τότε δεδομένα ώστε ο Διονύσης Σαββόπουλος, παρότι ήταν αυτός που το είχε «παραγγείλει», φοβήθηκε να το αφήσει να παιχτεί στην τηλεόραση, στην εκπομπή που είχε τότε στην ΕΡΤ.
Ο Μάνος Χατζιδάκις όμως το στήριξε καλλιτεχνικά και πρακτικά και έτσι ο «Νιόνιος» άλλαξε γνώμη για το απόλυτο «πάρε να ‘χεις» του απόλυτου… γηπεδικού τραγουδιού – σύνοψη της ελληνικής πραγματικότητας.
Τοπ στίχος: Βούλγαροι, χανούμισσες, βαζέλες / Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες
Νεοέλληνας
Χωράει όλη η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σε κάτι λιγότερο από 4 λεπτά; Και περισσεύει. Ο Τζίμης Πανούσης αραδιάζει αλήθειες, τη μία μετά την άλλη. Βάζει τις λέξεις στη σωστή σειρά, τα λέει όπως είναι, δίχως ωραιοποιήσεις μήτε φτιασιδώματα.
Τοπ στίχος: Κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες / Φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες / Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος/ Μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος
Αχ Ευρώπη
Τα κατάλαβε όλα πριν γίνουν, τα «προφήτεψε» όπως θα γινόντουσαν. Όχι επειδή είχε κληρονομικό χάρισμα ή κάτι τέτοιο. Απλά επειδή έβλεπε όλα αυτά που οι άλλοι ήθελαν να κρύψουν κάτω από το χαλάκι, επειδή ήξερε πολύ καλά τους ανθρώπους – συμβαίνει με αυτούς που νοιάζονται. Τα απανωτά «μαλάκα» στο τέλος, συνοδεία διαφόρων ονομάτων, είναι αριστουργηματικό ρεζουμέ μιας χώρας ολάκερης.
Τοπ στίχος: Μας τη φέραν οι βάρβαροι, Μας φλομώσαν στο ψέμα / Μας τρελάναν στα πέναλτι, Και δεν έχουμε τέρμα
Ο λάκκος με τα αστεία
Το πιο προσωπικό τραγούδι του Τζίμη, η επιβεβαίωση πως αυτοί που μας κάνουν να γελάμε περισσότερο το κάνουν συχνά για να «παλέψουν» τη μελαγχολία που τους βασανίζει. Μια άμυνα είναι, η μόνη τους ίσως διέξοδος.
Τοπ στίχος: Θέλω να πέσω μέσα / σε χάχανα και γέλια να πνιγώ / να γίνω πριγκιπέσσα / της μάνας μου τα ρούχα να φορώ / να χαθώ
Είμαι γυφτάκι
Αυτό είναι ποίηση. Από την πρώτη ως την τελευταία λέξη. Αυτό είναι τέχνη. Από την πρώτη ως την τελευταία λέξη.
Τοπ στίχος: Σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες…
Ούζο Power
Ακόμα μια φορά που ο Τζίμης Πανούσης αποδεικνύεται… 100 χρόνια μπροστά. Να μεταλάβεις τον Τζιμάκο στην κοιλιά σου…
Τοπ στίχος: Δεν ζω μόνο κοιτάζω
Σουζάνα
Ο Τζίμης Πανούσης διασκευάζει Art Company για να μας μιλήσει για την «πουτάνα τη ζωή». Μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει σε τόσο εύθυμο τόνο.
Τοπ στίχος: Σεξ φαΐ σκατά και ύπνος εργασία και χαρά/ Μια ζωή να περιμένεις να γ@μήσεις στην ουρά
Βρε Μελαχρινάκι
Από το καλτ έπος «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» μας δείχνει τι σημαίνει «διασκευή». Θα υπάρχει πάντα ένα «πριν» και ένα «μετά» από αυτό το έπος.
Τοπ στίχος: Και ντι μπι ντάι! Ντι μπι ντάι! / Και ντι μπι ντάι! Ντι μπι ντάι! / Και τη πηδάαααααααααααει!
Ερωτικό
Ο μόνος άνθρωπος που μπόρεσε να κάνει τη βλασφημία να ακούγεται τόσο to the point, τόσο σωστά τοποθετημένη λεκτικά. Μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει ένα από τα πιο ερωτικά και αληθινά τραγούδια ever με τέτοιο «ανίερο» ρεφρέν. Και τι σόλο η κιθάρα….
Τοπ στίχος: Και εγώ σ’ αγαπώ…
10.000 watt
Σε αρκετούς έκατσε άσχημα που ο Τζιμάκος τα «χώνει» εν προκειμένω σε «Νταλάρα, Αλεξίου και Ρίτσο». Αν άκουγαν πραγματικά, θα έπιαναν το βαθύτερο νόημα. Το «υπεράνω προσώπων».
Τοπ στίχος: Χέντριξ και Καζαντζίδης δέκα χιλιάδες βατ / Να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ματ
Θεέ μου μεγαλοδύναμε
Ακόμα μια ιδιοφυής διασκευή – προσαρμογή, σε ένα ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα που προκάλεσε πολλή συζήτηση στα (πιο) ταραγμένα χρόνια της μνημονιακής περιόδου.
Τοπ στίχος: Εκεί που τρώει ο Πάγκαλος /με τα χρυσά κουτάλια / βάλε στη σούπα τους σκατά Θεούλη μου / να του κοπούν τα σάλια
