Είναι σπουδαίο πράγμα να τα πας καλά με τ’ αδέρφια σου. Και δύσκολο! Εννοώ πως, αν το καλοσκεφτείς, τα περισσότερα παραδείγματα που έχουμε δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Ο Κάιν Σκότωσε τον Άβελ, ο Ακρίσιος πολεμούσε κάθε τόσο με τον Προίτο, ο Ρωμύλος έφαγε μπαμπέσικα τον Ρέμο (γι’ αυτό τη λένε Ρώμη και όχι Ρέμη), κι ο Σκαρ πέταξε το Μουφάσα απ’ τον γκρεμό (
Συγγνώμη…).
Υπάρχουν ωστόσο και άλλα παραδείγματα. Υπάρχουν δηλαδή και οι από κάτω, που όχι μόνο συνεργάστηκαν μια χαρά και δεν εσκότωσαν ο ένας τον άλλο, αλλά κατάφεραν μαζί ν’ αλλάξουνε για τα καλά τον κόσμο. Γιατί τα αδέρφια βρε, είναι ενωμένα σαν δύο κρίκοι (που ΄λεγε κι ο Θεοτοκάτος), πώς είναι οι δύο κρίκοι… Ντάξει, ντάξει, σταματάω.
Οι Αδελφοί Γκριμ
Χιλιετίες μετά τον σπουδαίο Αίσωπο, αιώνες μετά τη Χαλιμά, κι εκατό σχεδόν χρόνια μετά τον γενάρχη των “λογοτεχνών παραμυθάδων” Τσαρλς Περό (Κυανοπόγωνος), οι Αδελφοί Γκριμ πήραν τη σκυτάλη κι έβαλαν για τα καλά το παραμύθι μέσα στις σοβαρές μορφές της τέχνης. Ενηλικίωσαν τους παιδικούς μύθους διάφορων περιοχών, κι έδωσαν μια μυστηριακή, μακάβρια και ρεαλιστική ομορφιά σ’ εκείνους που ήταν ήδη ενήλικοι. Η πριγκίπισσά τους δεν φιλάει τον βάτραχο αλλά τον λιώνει στον τοίχο, στους “Έξι Κύκνους” η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στην πυρά ως μάγισσα, ενώ ο “Ρουμπελστίλτσκιν” είναι μια τέλεια απεικόνιση δοσοληψίας με τον διάβολο, που αν του τάξεις θα πρέπει να του δώσεις. Για όλα τούτα λοιπόν, το παραμύθι χρωστάει την υπόληψη που του ‘χουμε σήμερα, στα δύο αδέλφια που διάβαζε κρυφά ο μικρός Χανς Κρίστιαν, πριν γίνει ο μεγάλος Άντερσεν.
Οι Αδελφές Μπροντέ
Σε μια εποχή που ολόκληρη η Ευρώπη δεν είχε και πολλές γυναίκες συγγραφείς, μια οικογένεια είχε τρεις! Και μάλιστα τη μια καλύτερη απ’ την άλλη. Η Σαρλότ με την “Τζέιν Έιρ”, η Έμιλι με τα “Ανεμοδαρμένα Ύψη” και η Άνν με τη “Μισθώτρια του Γουάιλντφελ Χωλ”, σημάδεψαν για πάντα την παγκόσμια λογοτεχνία. Επιπλέον, ξεφτίλισαν κανονικότατα την εποχή τους που δεν μπορούσε να τις καταλάβει (μόνο το “Τζέιν Έιρ” έκανε επιτυχία), και άνοιξαν διάπλατα την πόρτα για την είσοδο των γυναικών στον κόσμο του βιβλίου. Πώς είπατε; Βραβείο λογοτεχνίας; Φέρτε μας τον φάκελο στο σπίτι, κύριε, θα κάνουμε την απονομή μετά το φαγητό…
Οι Αδελφοί Ράιτ
Μπορούσε να σκεφτεί, να σηκωθεί στα δύο πόδια, να τρέξει, να βουτήξει, να κολυμπήσει. Ένα πράγμα δεν μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος. Να πετάξει! Και το ‘χε τεράστιο μαράζι, αν σκεφτεί κανείς το μύθο του Δαίδαλου και του Ίκαρου, και του Πήγασου, και όλη την εμμονή των αρχαίων λαών με τα φτερά και τα πούπουλα. Και ξαφνικά (δηλαδή, μεταξύ μας, καθόλου ξαφνικά), ο άνθρωπος… πέταξε! Ή μάλλον, ο Γουίλμπουρ κι ο Ορβίλ Ράιτ, πέταξαν. Τα δύο αδέρφια, με πείσμα και υπομονή, διάβασαν, μελέτησαν και κατασκεύασαν το πρώτο αξιόπιστο αεροπλάνο. Και χάρη σ’ αυτούς μπορεί κανείς σήμερα να “πεταχτεί” ως τη Ρώμη για διακοπές, να πετάξει πάνω απ’ τον Ατλαντικό και να κάνει δύσκολες ερωτήσεις στους οπαδούς της Επίπεδης Γης. Να ‘στε καλά ρε παίδες!
Οι Αδελφοί Λουμιέρ
Όλους τους θαυμάζω και τους ευχαριστώ, όμως ετούτους εδώ τους συμπαθώ λίγο παραπάνω. Με όνομα που σημαίνει “φως” (!) κι ένα μεγάλο όραμα μες στο κεφάλι τους, ο Αύγουστος και ο Λουί Λουμιέρ, κοίταξαν το “κινητοσκόπιο” του Τόμας Έντισον κι αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να φτιάξουν τη δική τους εφεύρεση αναπαραγωγής κινούμενων εικόνων. Βελτίωσαν τα προβλήματα της μηχανής του Έντισον, έκαναν τις προσθήκες τους και μπουμ! Γεννηθήτω… κινηματογράφος! Χάρη σ’ αυτούς τους δύο μουρλούς Γάλλους, σήμερα μπορούμε να δούμε αριστουργήματα σαν τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών” ή πελώριες μπούρδες σαν το “Fast and the Furious”, αλλά όπως και να ‘χει, εξαιτίας τους έχουμε σινεμά. Οπότε, merci beaucoup mes amis! (Ή όπως γράφεται τέλος πάντων…).
