Τα τραγούδια γενικότερα κουβαλάνε μεγάλη μαγεία πάνω τους. Κρατάνε 5 λεπτά, σε σημαδεύουν για μια ζωή. Kαι λες, “τι έγραψε ρε συ ο άνθρωπος; Πόσο καιρό πρέπει να του πήρε να γράψει τέτοιο διαμάντι;”
Λοιπόν… Να… Όχι και τόσο… Ή τέλος πάντων, οι 6 τραγουδάρες που θα δεις παρακάτω, δεν χρειάστηκαν (στην πραγματικότητα) πάνω από ένα μισάωρο. Mισάωρο! Όσο χρειάζομαι εγώ για να στρώσω λάθος το κρεβάτι μου…
Satisfaction, Rolling Stones – 2λεπτά 40 λεπτά…
Είναι νύχτα. Ξυπνάει ο Κιθ (ο Ρίτσαρντς, ντε) αλαφιασμένος στο ξενοδοχείο, από ‘να ριφ κι έναν στίχο που του σφυροκοπούσαν το κεφάλι. Πιάνει την κιθάρα του, πατάει την “εγγραφή” σ’ ένα μικρό κασετοφωνάκι κι αρχίζει να παίζει. Το ριφ ήταν μονόχορδο κι ο στίχος γκρίνιαζε: “I can’ t get no, satisfaction”. Ο Κιθ έπαιξε ολόκληρο το τραγούδι και ξανάκοψε τούφες! Το κασετόφωνο συνέχισε να γράφει ροχαλητά για 40 ολόκληρα λεπτά, μέχρι να σταματήσει η κασέτα. Την επόμενη μέρα, οι υπόλοιποι Stones σκέφτηκαν πως, ίσως πρέπει να κρατήσουν μόνο κάνα δίλεπτο στην αρχή. Εκεί που είχε κιθάρα και στίχους. Δεν γούσταραν πρωτοπορία…
Να, εδώ τα λέει κι ο ίδιος ο Κιθ.
Rock ‘n Roll, Led Zeppelin – 30 λεπτά.
Ήταν μαζεμένοι στο στούντιο για να δουλέψουν άλλα τραγούδια, όταν ο Τζον Μπόναμ άρχισε ξαφνικά να παίζει στα ντραμς την εισαγωγή του “Keep a Knockin’“. Κι ο Τζίμι Πέιτζ άρχισε να γρατζουνάει στην κιθάρα του ένα ριφάκι, πάνω σε 12 bar blues. Ε, πολύ θέλει; Μπήκαν κι οι άλλοι στο παιχνίδι κι ένας ύμνος – φόρος τιμής στο κλασικό “ροκ εν ρολ” ήταν γεγονός. Τέσσερις μαντραχαλέοι, μισή ωρίτσα αλλά… “it’s been a long lonely, lonely, lonely, lonely, time!”.
Όλα ξεκίνησαν απ’ την παράλογη εμμονή του Πήτερ Μπακ να μην είναι κιθαρίστας. Καθόταν λοιπόν ο κύριος και δοκίμαζε διάφορα “λαϊκά” όργανα και προσπαθούσε να τα μάθει. Ένα απ’ αυτά; Το μαντολίνο! Οπότε, ανοίγοντας το κασετόφωνό του και παλεύοντας να παίξει μαντολίνο, ο Μπακ γέννησε μέσα σ’ ένα 10λεπτο, το τραγούδι που έμελλε να γίνει στάμπα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Μετά ήρθε ο Στάιπ να του βάλει και δάκρυ στίχους…
Yesterday, The Beatles – 1 λεπτό.
Τα λόγια είναι του ίδιου του ΜακΚάρτνεϊ: “Δεν έχω ιδέα πώς το ‘γραψα. Απλά ξύπνησα ένα πρωί και ήταν στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω για σχεδόν δύο βδομάδες!”. Είναι περίπου η ίδια ιστορία με του “Satisfaction” μόνο που ο Πολ δεν ξανάριξε ύπνο μόλις το ‘γραψε. Τον πιστεύεις; Εγώ τον πιστεύω. Tον ύπνο σου να ‘χαμε ρε σκαθάρι!
Ελληνικές Συμμετοχές:
1. Η μαύρη Φορντ, Μάνος Χατζιδάκις – 1 λεπτό (μπορεί και 2!).
Ο θρύλος (που επιβεβαιώνει συχνά – πυκνά σε εκπομπές η Μάρω Κοντού) είναι ο εξής: “Οδός Ονείρων”, πρώτη ανάγνωση. Η Κοντού μπαίνει κλαίγοντας στα καμαρίνια κι αρνείται να συμμετάσχει στην παράσταση. “Μου έδωσαν μόνο ένα τραγούδι, αδιάφορο. Δεν με σέβονται. Δεν παίζω!” κλαψούριζε η ηθοποιός. “Βρε καλή μου” ο Χορν, “βρε χρυσή μου” ο παραγωγός, τίποτα εκείνη. Μέχρι που παίρνει ανάποδες ο Μάνος, δουλεύει λίγο ένα τανγκό του που ήδη είχε παίξει στο σινεμά (Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδας), γυρνάει ανάποδα το πακέτο με τα τσιγάρα του και γράφει τρία τετράστιχα, ατάκα κι επιτόπου. Ήταν η “Μαύρη Φορντ”. Η μεγαλύτερη επιτυχία εκείνης της παράστασης, μαζί με το “Ηθοποιός σημαίνει φως” που τραγούδησε ο Χορν. Κι η Μάρω έγινε πρώτο όνομα!
2. (Ο πιο μάγκας απ’ όλους) Ζητάτε να σας πω, Αττίκ – 10 λεπτά.
Ο πραγματικός λόγος που οδήγησε σ’ αυτό το άρθρο, είναι αυτό το τραγούδι. Ο Αττίκ ήταν ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της εποχής του κι ένας πολύ, πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Όταν λοιπόν γνώρισε τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου, ανάμεσα σ’ άλλα, της έγραψε ένα απ’ τα πιο γνωστά τραγούδια του. Το περίφημο: “Είδα μάτια πολλά“. Ωστόσο ο γάμος τους δεν είχε καλό τέλος, η Μαρίκα έφυγε και λίγο αργότερα παντρεύτηκε ένα πολιτικό, τον Σταμάτη Μερκούρη (τον πατέρα εκείνης που, χρόνια μετά θα γινόταν η Μελίνα!). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχε το θράσος η μαντάμ, κάποια χρόνια μετά, να πάει για “διασκέδαση”, πρώτο τραπέζι, στη “Μάντρα”.
Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά του Αττίκ, ήταν πως έπαιζε πολύ με το κοινό του. Το πείραζε και δεχόταν πειράγματα. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, το κοινό προχώρησε σ’ ένα κομματάκι ανάλγητο πείραγμα. Με τη Μαρίκα πρώτη μούρη και την ιστορία γνωστή, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά “Είδα μάτια” και δεν άφηνε τον Αττίκ να συνεχίσει. Και τότε, ο τύπος έφυγε απ’ τη σκηνή. Πήγε στα παρασκήνια. Δέκα λεπτά μετά (!), γύρισε κι έπαιξε ένα φρέσκο τραγούδι – απάντηση στο πείραγμα του κοινού. Είναι ένα απ’ τα πιο συνταρακτικά τραγούδια της ελληνικής μουσικής. Είναι το “Ζητάτε να σας πω”. Είναι…
