Για αρκετούς, καλοκαίρι σημαίνει: παραλία, εύκολα καλοκαιρινά χιτάκια γραμμένα πάνω σε μια συγχορδία και μερικά ροζ φλαμίνγκο ν’ αρμενίζουν στο Αιγαίο. Αλλά να ξέρεις ότι εμείς δεν ταυτιζόμαστε και πολύ με την πάρτη τους.
Για εμάς, διάολε, καλοκαίρι σημαίνει: συναυλίες, παγωμένη μπυρίτσα στο χέρι, ιδρωμένα t-shirts και μελωδίες που ομορφαίνουν τις καρδούλες μας. Ναι ρε συ δεν κατάλαβα, και οι Προβοκάτορες έχουμε καρδούλα…
Οι συντάκτες μας, που λες, βγήκαν στη συναυλιακή γύρα, πήγαν κατασκήνωσαν σε τρία μεγάλα ελληνικά λάιβ του καλοκαιριού στην Πλατεία Νερού και είπαν μ’ αυτόν τον τρόπο να σου ευχηθούν κι εσένα “Καλό συναυλιακό καλοκαίρι!”
Η Χρύσα Λύκου έχασε τη φωνή της από τις τσιρίδες της στους Παυλίδη – Αγγελάκα
Σχεδόν έναν χρόνο πριν, όταν στην Τεχνόπολη στο Γκάζι συναντήσαμε για πρώτη φορά τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παύλο Παυλίδη, κοιτώντας τους ιδρωμένοι να καίγονται στα καπνογόνα των ματιών μας, μείναμε να μονολογούμε για μέρες ότι αυτή ήταν στα αλήθεια μια αξέχαστη συναυλία, ένας χώρος που ένωσε εφηβικούς ήρωες και ζωντάνεψε τα κρυμμένα πάρτυ της ψυχής μας.
Αρχές Ιούνη φέτος, στην Πλατεία Νερού, οι δύο αυτοί φανταστικοί τύποι μας χαιρέτησαν ξανά στην αρχή της νέας κοινής τους περιοδείας. Και είμασταν όλοι εκεί. Αγκαλιά με μπύρες και όλους εκείνους που θέλουμε να τις πίνουμε μαζί τους. Η παρέα δίκαια μοιρασμένη σε Παυλιδικούς και Αγγελακικούς έσκασε μύτη έτοιμη για τη μεγάλη μάχη. Και βγήκε ο Παύλος της καρδιάς μου και την έσπασε ενώνοντας την. Είπε όσα χρειαζόμοσταν να ακούσουμε για να ξεμουδιάσουμε από πάνω μας τον χειμώνα παρασέρνοντας μας στο στοιχειωμένο σπίτι, μαζί με τη Μαίρη, τη Δεσποινίς που στέκεται στο κέντρο της φλεγόμενης πόλης.
Ε, μετά βγήκε ο μεγάλος ροκάς, η τρέλα του οποίου μας έβαλε φωτιά τη στιγμή που μας κύκλωνε μόνο νερό. Έσκασε από πάνω μας ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και όλα τα άλλα είναι ιστορία. Ιστορία από αυτές που δεν γράφονται από τους νικητές για τους ηττημένους αλλά από εκείνους που επαναπροσδιορίζουν κάθε μέρα τη ζωή τους και την πάνε από την αρχή. Ο Γιάννης Αγγελάκας, που μας έμαθε ότι ο Χαμένος τα παίρνει όλα και ότι η Αγάπη είναι ένα ταξίδι από γιορτή σε πληγή, χόρεψε μπροστά μας το σύνθημα που όλους μας ενώνει ορκίζοντας μας για πάντα στην ελπίδα. Ένα σύνθημα που σφίγγει τις γροθιές και γδέρνει το λαιμό, λίγες λέξεις που πάνε κάπως έτσι: «Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ».
Ο Νίκος Ράπτης δυσκολεύεται να περιγράψει το λάιβ του Σωκράτη και του Θανάση…
Αν δεν έχεις δει βιντεάκια απ’ την κερκίδα του «Μπομπονέρα» σε ντέρμπι “Μπόκα-Ρίβερ”, τότε δύσκολα θα καταλάβεις το τι ζήσαμε στην Πλατεία Νερού. Επομένως κάνε μια καλή και δες, και μετά ξαναμπαίνεις στο κείμενο. Το ‘κανες;;; Συνεχίζουμε…
“Θα ‘ναι συναυλία, αλλά θα ‘ναι σαν πέταλο!” -Γέροντες Σωκράτης & Θανάσης- #ΤΑΡΑΤΑΡΑΡΑΡΑΤΑΡΑΡΑΡΑ
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nikos Raptis (@nickraptis__) στις
Κάπως έτσι, που λες, ήταν και η “γηπεδική” ατμόσφαιρα στο λάιβ του Σωκράτη και του Θανάση ένα πράγμα. Ένας υπέροχος και χαμογελαστός κόσμος, που χόρεψε με τη ψυχούλα του, “χτυπήθηκε”, πρώτα φώναξε κι έπειτα τραγούδησε αγαπημένα κομμάτια και των δύο, κι έζησε για τέσσερις (περίπου) ώρες μέσα σε μια ουτοπική “Ανδρομέδα”. Μια “Ανδρομέδα” που ‘χαμε χτίσει παρέα. Δηλαδή όλοι όσοι ανταμώσαμε στο (sold out) κάλεσμα του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου (τους βάζω με αλφαβητική σειρά, μην με παρεξηγείς…).
Η συχνή εναλλαγή τους πάνω στην σκηνή τώρα, ήταν κάτι το ιδιαίτερο-μοναδικό, και κάτι που δεν συνηθίζεται σε τόσο μεγάλα λάιβ. Εκεί που άφηνες τον Σωκράτη να παίζει με την κιθάρα του τραγούδια παλιά και λατρεμένα (παρέα φυσικά με την συνοδεία της φωνάρας Ιουλίας Καραπατάκη), ξαφνικά πεταγόταν ο “πνευματικός μας πατέρας” Θανάσης με τους υπόλοιπους και χαρισματικούς μουσικούς του και “ταραραταραταραταρα” και δώσ’ του τα τσίπουρα, τα νερά και οι καπνοί απ’ τα καπνογόνα να αιωρούνται στον ουρανό του Φαλήρου.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ωστόσο, και θα κλείσω μ’ αυτό, ήταν τα τραγούδια του νέου δίσκου του Θανάση με τίτλο “Με Στόμα που γελά“, που ενώ δεν είχαν προλάβει να κλείσουν καλά καλά 4 μήνες κυκλοφορίας, ο κόσμος τα ‘χε μάθει όλα απ’ έξω. ΑΠ’ ΕΞΩ ΟΜΩΣ.
Πφφφ αλλά τι να λέμε τώρα; Όταν έχεις τόσες δυνατές εικόνες και τόσα αλά «Μπομπονέρα» βίντεο, θεωρώ ότι η φλυαρία μου περισσεύει… Να ‘μαστε καλά και ν’ ανταμώνουμε στις “δικές” μας “Ανδρομέδες”.
*Tα παλαμάκια μας και στον εξαιρετικό Πέτρο Μάλαμα που μας ζέστανε με τα τραγούδια του πριν το μεγάλο λάιβ.
O Ηλίας Γεροντόπουλος ένιωσε μπάρμπας στην τοποθεσία Πλατεία Νερού
Δεν μπορείς να του το στερήσεις, ο Μαραβέγιας είναι καλοκαιρινός τύπος. Τσαχπίνης, χαρούμενος. Βγήκε το λοιπόν στη σκηνή μ’ ένα λευκό κοστούμι αεράτο, αλά Μπρέγκοβιτς, και με τον χαρακτηριστικό, υπερκινητικό του τρόπο, μας θύμισε για τα καλά ότι είναι καλοκαίρι. Μπορεί όλο το πρωί να έβρεχε, μα τώρα ήταν βράδυ, κι ο τύπος το ‘χε βάλει σκοπό του να περάσουμε καλά. Έτρεχε, άλλαζε όργανα (από κιθάρα σε πιάνο, κι από κει στο κλασικό ακορντεόν του), άλλαξε κι ένα πουκάμισο για να βάλει το φαντεζί με τα λαχούρια (!), και τελικά τα κατάφερε. Έστησε ένα μπιτς πάρτι ξέφρενο, διασκεδαστικό κι ωραίο, παρέα με Σούλη -Ρένα Μόρφη- Ανατολή, Ιμάμ Μπαϊλτνι και Πάνο Μουζουράκη.
Το φανατικό του κοινό ενθουσιάστηκε (σε σημείο που μ’ έκανε να νιώσω πολύ μπάρμπας, που ήξερα να τραγουδήσω μόνο “τα παλιά, τα καλά” του). Αλλά ακόμη κι όσοι δεν είναι “στο πέταλο” για τον Κωστή, είχε τον τρόπο του εκείνος να τους κάνει να νιώσουν μέλη της παρέας. Μιας παρέας που τελικά αγκάλιασε όλες τις ηλικίες, τραγούδησε χαμογελαστή το “δεν ζητάω πολλά”, έβγαλε τα λυσσακά της απ’ το χορό στο “τρελό από χαρά”, έκανε λίγους τσαμπουκάδες σε μια άλλη παρέα λόγω μιας “παρεξήγησης του Φάουστ” και τελικά έδωσε ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι.
Και τότε, άρχισε ξανά να ψιχαλίζει…
*Φωτογραφίες: Φιλένια Καρτσωνάκη
