Σκέψου ένα σενάριο. (Αν είσαι άντρας. Αν είσαι γυναίκα, προς Θεού μην το σκεφτείς!). Είσαι καθηγητής πανεπιστημίου. Είσαι παντρεμένος. Είσαι κι άπιστος. Η σύζυγός σου το μαθαίνει. Και τι κάνει; Κάνει σκηνές; Την πιάνουν υστερίες; Όχι. Σου κάνει βέβαια ένα χουνεράκι την ώρα που έχεις μάθημα, όμως ο νους της σκαρφίζεται τελικά ένα πολύ πιο… προχωρημένο σχέδιο. Πιάνει την ερωμένη σου και της κάνει μια εξαιρετικά ανοιχτόμυαλη πρόταση. “Μια πρόταση που δεν μπορεί να αρνηθεί…”.
Στην πραγματικότητα, μοιάζει πολύ γενναιόδωρη πρόταση. “Εσένα σε θέλει, μ’ εμένα έχει οικογένεια, τι λες, να τον μοιραστούμε;”. Λοιπόν, πώς σου ακούγεται αυτό; Μια βδομάδα στη γυναίκα σου και μια στην ερωμένη: η ρουτίνα σπάει, ζεις μια μόνιμη ανανέωση, αγγίζεις το όνειρο του μέσου άπιστου. Τι λες; Καλή φάση; Συμφωνία… παράδεισος; Ναι, ναι, όλοι την πατάνε στην αρχή…
Ή τέλος πάντων, ο Ζαν την πάτησε! Μπήκε στον χορό, έδωσε τα χέρια, έκανε τη συμφωνία. Κάπως έτσι ξεκινάει το “Πού θα κοιμηθείς απόψε;” όμως αυτό είναι το τυρί που θα σε μπάσει σε μια πλοκή που θα γίνεται συνεχώς, όλο και πιο παλαβιάρικη.
Ισορροπώντας ανάμεσα στην κομίστικη γαλλική συνταγή του Αστερίξ και στις παλιές ελληνικές ταινίες, η κωμεντί της Αλεξάντρα Λεκλέρ είναι αλλού σπιρτόζικη, αλλού παραδοσιακή κι αλλού αστεία. Σε πρώτο επίπεδο όλα γίνονται για ν’ αρπάξουν το γέλιο του θεατή, όμως παρά την εύκολη, διασκεδαστική κινηματογράφηση, η Λεκλέρ αφήνει κι αιχμές για κάτι παραπάνω.
Κάπως έτσι, πίσω απ’ τον συμπαθητικό, αταίριαστο εμφανισιακά (εξ ου και κωμικό) “Καζανόβα” Ζαν (Ντιντιέ Μπουρντόν) εμφανίζεται ένας μικροαστός ανίκανος να ερωτευτεί. Ένας άντρας που βλέπει το όνειρο (ή μήπως το απωθημένο;) να παίρνει ζωή, μόνο και μόνο για να καταλάβει τελικά πως δεν κρύβει καμία ευτυχία πίσω του. Οι πραγματικές πρωταγωνίστριες ωστόσο, η σύζυγος (Βαλερί Μπονετόν, του δυνατού “Μικρά Αθώα Ψέματα”) και η ερωμένη (Ιζαμπέλ Καρέ, του τόσο όμορφου “Ανώνυμοι Ρομαντικοί”), είναι αυτές που οδηγούν την ταινία στις γλυκόπικρες διαπιστώσεις της.
Η πρώτη, προτείνει έναν “τρελό” συμβιβασμό με σκοπό να κερδίσει πίσω τον άντρα της. Έναν συμβιβασμό που είναι εξ αρχής μειωτικός για τον ίδιο της τον ρόλο, και μοιραία την οδηγεί, μεθυσμένη, να κλαίει και να χορεύει γυμνή μέσα σ’ ένα συντριβάνι. Η δεύτερη, δέχεται τον ρόλο της “επίσημης ερωμένης” με πρόφαση τη διατήρηση του έρωτά της. Και τελικά καταλήγει να προσπαθεί να κρατήσει τον άντρα (όχι τον έρωτα) με κατινιές και φτηνά κόλπα.
Με την ευκολία που έχουν οι Γάλλοι να πετάνε γυμνό και σεξ μέσα σε κωμωδίες που στην Αμερική θα τις έλεγε κανείς “οικογενειακές”, η Λεκλέρ αφήνει τους ήρωές της να πέφτουν όλο και πιο χαμηλά, χωρίς όμως να τους επιτρέπει να είναι εντελώς ρεαλιστικοί μα ούτε κι εντελώς καρικατούρες. Ολόκληρο το φιλμ προσπαθεί κωμικά να παρουσιάσει μια κατάσταση, που θέλει ωστόσο να μην την πάρεις μόνο στην πλάκα. Και τελικά, σ’ αφήνει να δεις τη θλιβερή πλευρά αυτών των αστείων ανθρώπων, καταλήγοντας σ’ ένα φινάλε που όσο εύκολα παρουσιάζεται εδώ ως “χιουμοριστικός συμβιβασμός”, με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να είναι και το τέλος ενός θρίλερ.
Υ.Γ. Εγώ πάντως, περισσότερο απ’ όλους σ’ αυτό το φιλμ, σκέφτηκα τους φοιτητές. Μα είναι δυνατόν η σοβαρή καθηγήτριά σου να χορεύει μεθυσμένη και γυμνή στα συντριβάνια επειδή δεν της πάει καλά ο χωρισμός; Κι ο καθηγητής σου της λογοτεχνίας να ‘ναι σαν τραγούδι του Κηλαηδόνη (“μια ζωή στρωμένη, με γυναίκα κι ερωμένη και τελικά να παθαίνει και συγκοπή“); Εμείς γιατί δεν είχαμε τέτοιους καθηγητές στα ωδεία και στα πανεπιστήμια, την Ελλάδα μου μέσα;
Το “Πού θα κοιμηθείς απόψε;”, έρχεται στους κινηματογράφους από τη Rosebud.21, την Πέμπτη 14 Ιουνίου.
